.
.
.
.
Οικτίρω τον εαυτό μου όταν αφίνομαι...
όταν χαλαρώνω, ξενοιάζω, γελάω, περνάω μιά στιγμή καλά,
και την αμέσως επόμενη πληροφορούμαι μιά καταστροφή.
οικτίρω τον ξέγνοιαστό κι αεράτο εαυτό μου...
λυπάμαι, που σήμερα για δυό ώρες χάρηκα...
λυπάμαι φριχτά γι αυτό που συνέβη.
ας μας ενημερώσει κάποιος, όποιος ξέρει, για το τι έγινε.
στο σκοτάδι είμαστε.
δεν υπάρχουν λόγια...
Αυτή είναι η ζωή. Μην αισθάνεσαι άσχημα. Και ρούφα τις όμορφες στιγμές όσο μπορείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου στέλνω μαιλ.
το έλαβα. σ' ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝίκος Γκάτσος
"Ουρανέ όχι δε θα πω το ναι, ουρανέ φίλε μακρινέ.
Πώς να δεχτώ
άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ
μάνα μου είναι η γη.
Πώς ν' αρνηθώ
της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ
πόνε μακρινέ."
Να σου πω κοριτσάκι, μην ξανακούσω να λες τέτοια πράγματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆσου… «λυπάται που για δυο ώρες χάρηκε».
Με συγχωρείς, αλλά το μόνο που πρέπει να οικτίρουμε τον εαυτό μας είναι όταν λυπάται ή νιώθει ενοχές για μια όμορφη στιγμή ου έζησε κι ας την σκίασαν του κόσμου οι καταστροφές. Κάθε στιγμή μας καλή ή κακή είναι μοναδική και υπάρχει έτσι όπως υπάρχει, αυτόνομα μα και με παρέα, περιμένοντας το αντίθετό της για να την συμπληρώσει. Αλλιώς δεν βγαίνει η ρημάδα η ζωή quartier μου καλό.
πολύ καλά κάνεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι γω το ίδιο κάνω.
Τι θα αλλάξει αν έχω τύψεις;
@τύψεις; Για κάτι που έγινε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πιο< αχρείαστο συναίσθημα...
Απλά πρόσέχεις να μην το ξανακάνεις, κι αν το ξανακάνεις, εδώ είμαστε, το διορθώνουμε.
Κι αν... δεν διορθώνεται ας το στον χρόνο τον αφέντη, ξέρει αύτός.
θεία Κλέλια