Σάββατο, Ιουλίου 28, 2007



Signature
A.K.


.
.
.
.
Γεωργίου και Μιχαήλ
Η ήρεμη μεγαλοπρέπεια
Πετροχελίδονα ως την άκρια του ουρανού
Κι οι μουσικές, που ως εδώ μ` ακολουθούν λαχανιασμένες
Τζι τζι τζι, τζι τζι τζι, τζι τζι τζι
Στο καβαλέτο σου το ροζ, το ροδακινί, το κίτρινο, της ακακίας το πράσινο,
το γκρι σκοτεινό του 1500
Μικρές ποδηλατάδες στις ψηλοτάβανες βόλτες
Έχουν αντοχή οι πέτρες οι σκαμμένες.
στις

6 σχόλια:

  1. NegmaΣάββατο, Ιουλίου 28, 2007 11:33:00 π.μ.

    "Έχουν αντοχή οι πέτρες οι σκαμμένες"
    Το ίδιο και οι άνθρωποι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. quartier libreΣάββατο, Ιουλίου 28, 2007 11:43:00 π.μ.

    θυμάμαι σε κάτι μεγάλες απεργίες, τη ντουντούκα να ρωτάει:
    "ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ;"

    Ναιαιαιαιαι...
    (μία η ντουντούκα, τέσσερις εμείς)

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. sinnefo rainΣάββατο, Ιουλίου 28, 2007 11:59:00 π.μ.

    λεξη μου χαρικα που σου αρεσε το κειμενο μου!
    λεξη μου καλη μου λεξη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. quartier libreΣάββατο, Ιουλίου 28, 2007 12:14:00 μ.μ.

    άκου "επιστρέφω άλκιμος"!
    εξαιρετικό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ange-taΚυριακή, Ιουλίου 29, 2007 9:33:00 μ.μ.

    To Τζι τζι τζι, τζι τζι τζι, τζι τζι τζι,
    το βρίσκω μούρλια.
    Το ακούω.
    Εδώ οι γάτες μου έχουν μουρλαθεί να μαζεύουν τζιτζίκια.
    Τα φέρνουν στο σπίτι.
    Η Τσερνομπίλ, μου έφερε και ποντίκι εχτές.

    Σας σκέφτομαι,
    με τρυφερότητα,
    με μικρή θετική έκπληξη
    και με αρνητική ανάδραση
    προς αποερήμωση
    και οασισμό.
    Λέξεις που μου κατεβαίνουν μετά από ενα ανάγνωσμα του Βόνεγκατ.

    φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. quartier libreΚυριακή, Ιουλίου 29, 2007 11:34:00 μ.μ.

    α, από σένα, δε ζητάω την άδεια...
    δημοσιεύω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή