α.κ.

η έρημος πάντα επιστρέφει...
σαν θρησκεία μέσα σου η έρημος,
σαν προορισμός, βάζει κανόνες, σε ορίζει
να κοιτάζεις ολούθε, ως πέρα,
τους στρογγυλούς αμμόλοφους και τις θύνες.
ατέλειωτη η έρημος, πάντα επιστρέφει
τις νύχτες που στραγγίζει ο ύπνος, στεγνό το χώμα, κρύες οι πέτρες, μικρές άνυδρες καρπουζιές, πικρά χορτάρια, σκορπιοί. κι αβάσταχτος κόπος.
ένα βουβό κλάμα η έρημος, αργό, προσεκτικό βάδισμα, να μην παίρνεις ανάσα, και να λες "ν' ανασάνω θέλω"...
μοναχικά πηγάδια
οάσεις μακριά κι αντικατοπτρισμοί νερών.