Τάνγκο

.

.

.

.

signat.

a.k.

129 rue

.

Τάνγκο. Η εκρηκτική φιγούρα του πάθους σούρνεται απάνω στα παλιά δρύινα πατώματα, ζυγιάζεται σε χοντρά τακούνια χορού, στολίζεται με σατέν, μεταξωτές κορδέλες. Ανεβαίνεις τα σκαλιά που τρίζουν και κρατιέσαι ακόμα στην κουπαστή. Άσπρα σοσόνια και λουστρίνια με λουράκι. Ραγισματιές στο αρχαίο ταβάνι. Λίγη στοργή στο ταβάνι, παρακαλώ. Όχι άλλες ρωγμές στο κόκκινο, στο πράσινο, στο κίτρινο, στο γαλάζιο. Esher χρωματιστός. Μικρά vitraux παιδικών ονείρων. Γυναίκες μαυροφορούσες στο διάδρομο. Ομπόλιες κάτω, ως τα μάτια. Άλλαξε θέση ο καναπές, κι οι πολυθρόνες, και τα κρεβάτια. Αγάπησες ποτέ από τότε, άλλη marqueterie ; Όχι ! Ούδε άλλα τριαντάφυλλα. Εξόν, από ένα κόκκινο. Ελάττωμα η σταθερότης, στις μέρες μας. Έως ανεξήγητο.
Κι οι άνθρωποι επίσης, άλλαξαν θέση. Άνθρωποι αγάλματα «Μπονάνος Κεφαλλήν», «Χαλεπάς Τήνιος», γιοί, θυγατέρες, στύλοι, δέντρα ψηλά που έγιναν φωλιές πουλιών, κατάρτια. Να ταξιδεύει θαρρετά ο μικρός Αλέξανδρος.
Τη νύχτα ψιχάλισε. Μιά βροχή ευγνωμοσύνης, γιατί ζήτησες να δεις το Βράχο, απ’ τη βεράντα με το πλυσταριό. Και γιατί κράτησες λίγες στιγμές, σφιχτά το άδειο χέρι.