signat.

a.k.

.

.

Ποιό είναι το χρώμα του θυμού και ποιό το σχήμα του;
Με ρώταγε, μέρες τώρα, δίχως καλά να ξέρει αν ήταν θυμωμένη μαζί σου, θεατής αθέατος, να την αφίνεις έρμαιο στα όνειρά της, ή αν ήταν θυμωμένη με τον ίδιο της τον εαυτό. Αυτός ο εαυτός , που πάντα τ’ άρεσε να σκαλίζει στους κορμούς των δέντρων ένα όνομα με το δάχτυλο, κι ύστερα, χρόνια να στέκει εκεί, ακίνητος, να περιμένει. Γιατί μονάχα αυτό γνώριζε να κάνει ! Να περιμένει. Το δάχτυλο χρόνια ματωμένο, κι αυτός ο εαυτός εκεί, δίχως να λογαριάζει κόπο, μήτε χρόνο, μήτε πόνο, μήτε ζωή, αυτός ο εαυτός εκεί , να σκαλίζει ένα όνομα, στους άγριους ευκάλυπτους και στα πεύκα. Ένα όνομα σκαλισμένο με δάχτυλο, στον κορμό ! Άπαξ ! Κι εσύ ήξερες! Άπαξ.
Ποιό είναι το χρώμα του θυμού και ποιό, τι το πιώμα στο λαρύγγι, θε μου; Και ποιό το σχήμα, στων ματιών τις άκριες; Και ποιό ακόμα, της οργής το σχήμα; Και της ζητιάνας στοργής, να σούρνεται σε δρόμους μακρινούς, κουρελιασμένη; Και ποιό το ρούχο του παλιάτσου, που, ελεύθερα τώρα, ελεύθερα, μπορείς εσύ, να ξεκαρδίζεσαι μαζί του.