Όταν γυρίσεις, θα καθίσουμε ξανά πλάϊ σ’ εκείνη τη σόμπα του γκαζιού, σ’ έναν καναπέ οι δυό μας, με δυό πιατάκια γλυκό πάνω στο τραπέζι.
Εσύ καυτό soufflé au chocolat με μια μπάλα λευκό παγωτό να λιώνει απάνω.
Εγώ τραγανούς λουκουμάδες με μέλι και κανέλλα.
Εσύ μια κούπα ζεστό τσάϊ.
Εγώ ένα ανθρακούχο νερό, με μια φετούλα λεμόνι μέσα.
Θα σου δώσω τους μισούς λουκουμάδες μου, θα πάρω το μισό soufflé σου.
Θέλω πρώτα, εσύ να μου πεις για το παιδί. Για το παιδί.
Έπειτα, θα γείρουμε κοντά τα κεφάλια. Θ’ αρχίσουμε να λέμε μυστικά, όσα λεν οι γυναίκες μεταξύ τους, τα μυστικά, που πάντα οι δυό μας λέγαμε. Δικά σου και δικά μου, όσα δεν γνώριζε κανένας άλλος.
Μη φοβηθείς. Δε θα ρωτήσω τίποτα, που να μη θε, που να μη θες να πεις. Τίποτα.
Τώρα, έχω μετρήσει καλύτερα τις αντοχές μου.
Τώρα, μέτρησα καλύτερα την κατανόηση. Την ανθρωπιά. Την ανθρωπιά. Θ’ αντέξω.
Και μήτε τί και μήτε τίποτα δε θα ρωτήσω.
Μόνο θ’ απλώσω γύρω μας εκείνο το ζεστό, πράσινο σάλι, ν’ ακουμπήσεις εσύ στον ώμο μου, κι άφισέ με κι εμένα, να γείρω στον ώμο σου, ραγισμένη.

α.κ.