Τελειώνοντας το μικρό βιβλίο του Ζαν Ζενέ, «Το εργαστήρι του Αλμπέρτο Τζακομέττι», σε μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη, εκδ. ύψιλον,
σταχυολογώ:

«η ομορφιά
δεν εκπορεύεται από πουθενά αλλού, παρά από κείνη τη μοναδική, τη διαφορετική σε κάθε άνθρωπο, την κρυμμένη ή ορατή πληγή, που φυλάει καθένας μας, εντός του, που την περιφρουρεί και που σ’ αυτήν προστρέχει όταν θέλει να εγκαταλείψει τον κόσμο, για μια πρόσκαιρη αλλά βαθιά μοναξιά. Τούτη λοιπόν η τέχνη, (του Τζακομέττι), πόρω απέχει απ’ αυτό που λέγεται “miserabilisme”.»

και πιό κάτω:
"... αυτή η μοναξιά,
όπως την καταλαβαίνω εγώ, δεν σημαίνει αθλιότητα, αλλά, μυστική βασιλεία, δεν σημαίνει βαθιά έλλειψη επικοινωνίας, αλλά, λίγο-πολύ, αμυδρή επίγνωση μιάς απροσμάχητης μοναδικότητας."

και πιό κάτω:
σχετικά με τη μοναξιά των αντικειμένων.
Τζακομέττι: "μιά μέρα, στην κάμαρά μου, κοιτούσα μιά πετσέτα, που ήταν πάνω σε μιά καρέκλα, και τότε μου γεννήθηκε στ' αλήθεια η εντύπωση, ότι, όχι μόνο κάθε αντικείμενο ήταν μόνο του, αλλά, 'οτι είχε ένα βάρος - ή μαλλον, μιά έλλειψη βάρους, που το απέτρεπε να επιβαρύνει το άλλο αντικείμενο".

(quartier libre: αυτό, μου θυμίζει συνειρμικά, κάτι άλλο... περιμένετε λίγο, πάω να το ψάξω...
νάτο!)

από "το σώμα και το αίμα", του Γιάννη Ρίτσου:
"... γιατί η πετσέτα πάνω στο τραπέζι, κάνει πάλι φτερά
σκουντάει με τη ζεστή στρογγυλάδα του ώμου της τ' άλλο πουλί
πούναι βαθιά τους..."

και τελικά, έρχεται συνειρμός, για κάτι άλλο, που έχει κι αυτό να κάνει, με την υπόσταση των πραγμάτων
(μόνο που δεν μπορώ να το βρώ, δεν είναι σίγουρο ότι το θυμάμαι σωστά και δεν είμαι πιά βέβαιη, αν είναι του Λαμαρτίνου):

"objets inanimés,
avez-vous donc une ame
qui s' attache à notre ame
et la force d' aimer"?

που σε ελεύθερη απόδοση, πάει να πει:

"άψυχα πράγματα
μην τάχα έχετε μιά ψυχή
που δένεται στη δική μας
και την αναγκάζει ν' αγαπάει";

σας χαιρετώ!