Τετάρτη, Ιανουαρίου 17, 2007


Έχω στον τοίχο μια φωτογραφία σου, στο σπίτι της Αθήνας, με κοντά πανταλόνια, λευκά σοσονάκια, καλογυαλισμένα παπούτσια, άσπρο πουκάμισο με γιακά φρουφρού, και μαλλί μάλλον με την ψιλή κουρεμένο. Στο λαιμό σου ο χρυσός σταυρός.
Τα κοσμήματα όλα τα κράτησα εγώ, και τον χρυσό σου σταυρό, με το όνομα όμορφα σκαλισμένο πάνω, καλλιτεχνικά, πλαγιαστά γράμματα, Αντώνης, όταν γεννήθηκαν οι δίδυμοι, τον χάρισα σ’ αυτόν που θα παιρνε τ’ όνομά σου.
Καμιά φορά, όταν κοιτάζω αυτή τη φωτογραφία, μπερδεύομαι. Νομίζω πως είσαι εσύ το παιδί κι εγώ ο γονιός. Πώς μπορεί ένας τόσος δα μικρός ανθρωπάκος, να είναι ο γονιός; Εγώ είμ’ εδώ, μεγάλη, μάνα, έτοιμη να σε προστατέψω…
Μετά, στη φωτογραφία, βλέπω πιο πίσω τη δική σου μάνα. Έτσι, απ’ τη δική σου μάνα, προσδιορίζομαι κι εγώ. Εκείνη, εσύ το παιδί της, κι εγώ το δικό σου.

Μεγάλωσα όμως και ξέρω τώρα, πως καμιά σημασία δεν έχουν οι ρόλοι.
Και τι θα άλλαζαν, άραγε οι ρόλοι, στη στοργή; Στη στοργή που δίνει ο καθένας στον άλλο;
Εσύ, απ’ όποια θέση κι αν έπαιζες, θα τα βγαζες πέρα.
Κι εγώ, από κοντά, ολοένα στην προσπάθεια…
«Περπάτα όρθια!» έλεγες, κι εγώ, μπουσούλαγα…
Παρ’ όλ’ αυτά, το ξέρω, όπως εσύ θα ενεργούσα...

Κι εγώ, θα σ’ ανέβαζα προσεχτικά στην ταράτσα, τα βράδια, να κοιτάμε τ’ αστέρια.
Κι εγώ, θα σ’ άφινα να λασπουριάζεις και να μου καταστρέφεις τις τριανταφυλλιές.
Κι εγώ, θα σου δινα την τελευταία δραχμή μου, να μη νιώσεις άσχημα κοντά στ’ άλλα παιδιά.
Κι εγώ, θα ρχόμουνα να σε μαζέψω απ’ τις ολονυκτίες.
Κι εγώ, θ’ αψηφούσα για σένα τον κόσμο όλο.

Και τι ωφελεί, να τα λέμε τώρα;
«Κοιμήσου, κορίτσι μου», θα νοιαζόσουνα απόψε… «έχεις δουλειά το πρωί… πώς θα σηκωθείς;»
Και σκέφτομαι απλά, πως είναι ο δεύτερος Γενάρης,
που δεν υπάρχεις εκεί, να ρωτάς : «έχεις δουλειά το πρωί, παιδί μου… πώς θα σηκωθείς»…

5 σχόλια:

angeliki marinou είπε...

Αχ, ρε Αλεξάνδρα...πόσο σε νιώθω.

Συγκλονιστικό κείμενο μέσα στην ηρεμία και στην απλότητά του.

quartier libre είπε...

είναι απλά μια αφορμή

για να εκφράσω συμπαράσταση, κατανόηση, συμπάθεια, σε ανθρώπους που έχουν χάσει γονείς…
Δεν ήξερα πώς αλλιώς να το κάνω…
Δεν έβρισκα άλλον, πιο διακριτικό τρόπο…

quartier libre είπε...

μας το χες γράψει, πριν πολύ καιρό... είμαστε καλή ομάδα τότε... θυμάσαι;
«Τι έχεις παιδί μου;» « Είσαι καλά παιδί μου;» «Γιατί παιδί μου;»
κράτησα τότε την κουβέντα σου. κάθε τι που σας βασάνιζε και το είπατε τότε, το θυμάμαι. όλα.
ακόμα και τη θεία. και τον παππού ...
θυμάμαι το κάθε τι, απ' την παρέα εκείνη. ολωνών.
το κεφάλαιο-πώς το έλεγαν; νομίζω, "μιλήστε για τα παιδικά σας χρόνια", ή κάπως έτσι...
με τι ειλικρίνεια έγραφαν! με τι απλότητα! με εμπιστοσύνη έγραφαν...
σα να πέρασε ένας αιώνας από τότε...

quartier libre είπε...

το θυμάμαι, πολύ καλά...

αδερφή,

εσύ σήμερα, "έσπασες τη χιλιάρα"! (smile).
(έχω κάνει απ' την αρχή ρύθμιση, ώστε, οι δικές μου επισκέψεις στο blog δεν καταγράφονται.)

πώς να ευχαριστήσω τους φίλους που επισκέπτονται το blog;

έχω λίγο άγχος, δεν ξέρω αν πηγαίνω σωστά...
σκέφτομαι, ότι αν το ξαναέστηνα, ίσως έπρεπε να χει λιγότερο έως καθόλου προσωπικό στοιχείο μέσα...
ίσως έπρεπε να ναι πιό σοβαρό, δίχως παιχνίδια, και γελαστά χαϊδέματα...
μόνο αρθράκια.
δεν ξέρω...
απ' την άλλη, πώς να φτιάξεις κάτι, και να μην είσαι ο εαυτός σου;

απ' την άλλη, δεν έχω πιά τον χρόνο που θέλω, για να ασχοληθώ όπως θέλω...
...από Κυριακής πρωίας, μέχρι νυκτός...
και Σάββατα. και τις καθημερινές, η δουλειά αγρίεψε...
θα προσπαθήσω σιγά σιγά, να τα βάλω σε τάξη και ισορροπία...

ΠΡΟΣΠΑΘΩ ! (smile ξανά)

quartier libre είπε...

Μονάχα η κούραση αλλάζει στη ζωή... ΤΙΠΟΤΕ άλλο.
Όπως ξέρεις. Ακίνητη.
Στο blog, θα δούμε...