Σκέψεις, σχετικά με

την κατάργηση των Καλλιτεχνικών Μαθημάτων στο λύκειο!...

Βου και Α = Βα

Πάμε πάλι απ’ την αρχή!

Τον 21ο αιώνα πρέπει, ως κοινωνία, να συζητάμε το εάν χρειάζεται να εντάξουμε την καλλιτεχνική παιδεία, στο Ελληνικό σχολείο, από το προ-προ νήπιο έως και το τέλος των λυκειακών σπουδών ! Πρέπει αλήθεια, να το συζητάμε αυτό?! Να, που ως φαίνεται, τίποτα πιά δεν είναι λογικό και τίποτα πιά δεν είναι αυτονόητο! Μπαίνουμε πάλι σε συζητήσεις, ξανά φτου κι απ’ την αρχή...

Τον 21ο αιώνα πρέπει , ως κοινωνία, να προβληματιζόμαστε γιά το εάν στο Ελληνικό σχολείο, θα υπάρχει ως γνωστικό πεδίο η Τέχνη! Αν αξίζει να εντάξουμε την Τέχνη, με τα εικαστικά μαθήματα, στην εκπαιδευτική διαδικασία, και με ποιόν σκοπό...

Αν χρειάζεται δηλαδή, το κάθε παιδί (με έμφαση στο δημόσιο σχολείο!) να έχει τη δυνατότητα να γνωρίσει τι είναι για παράδειγμα η ζωγραφική, τι πράγμα είναι η μουσική, τι λογιώ άραγε να είναι το θέατρο, τι να είναι άραγε η γλυπτική, τι να είναι η λογοτεχνία, η ποίηση, τι ο χορός... Και γιατί όχι, ακόμα και τι είναι τέλος τέλος η ωραία τέχνη του κινηματογράφου...

Το 2020 πρέπει, ως κοινωνία, να αναρωτιόμαστε αν είναι χρήσιμο για ένα παιδί να πιάσει στο χέρι του κραγιόνια ή πινέλα και ν’ αρχίσει να πειραματίζεται – να εκφράζεται με τα χρώματα και τα σχέδια... Πρέπει ίσως ξανά ν’ αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε αν τα σχεδιάσματα των παιδιών μας εμπεριέχουν και μηνύματα, με τα οποία μηνύματα οφείλουν να ασχοληθούν οι εκπαιδευτικοί τους, οι γονείς τους και γιατί όχι ολόκληρη η κοινότητα... Η ζωγραφική, μη λεκτικός τρόπος για να μας πουν τα μικρά παιδιά και οι έφηβοι εκείνο που θέλουν, αν βέβαια εμείς είμαστε πρόθυμοι να στήσουμε “ους ευήκοον” και να το ακούσουμε...

Είναι η ζωγραφική και η μουσική εκπαιδευτικά εργαλεία? Μιά λύση ιαματική για την παιδική-εφηβική ψυχή και ηλικία (και όχι μόνον…) ή δεν είναι ? Θ’ αρχίσουμε να υπολογίζουμε κάπως τι λέει πάνω σε αυτά το γνωστικό πεδίο “Ψυχολογία” ή να το καταργήσουμε κι αυτό?!

Για τυχόν επίδοξους πολιτευτές ή πρώην, νυν κι επόμενους υπουργούς και συμβούλους της ταλαίπωρής μας παιδείας, απλά τους θυμίζουμε, πως η ζωγραφική για παράδειγμα, υπήρχε παλαιολιθικά, τουλάχιστον 30.000 χρόνια πριν από αυτούς (!), ως τοιχογραφία σε σπηλιές Lascaux, Chauvet και Altamira, μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς και όχι μνημεία πολιτικάντικης ανοησίας και ασχετοσύνης, καληώρα ! (Θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόματί μου καὶ θύραν περιοχῆς περὶ τὰ χείλη μου )...

Συγχωρήστε μου τον τόνο, θυμώνω όχι τόσο με την ανοησία (όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε ανοησίες και λάθη...), όσο θυμώνω με τους συμβιβασμούς που συχνά κάνει η πολιτική, όταν υπακούει σε συμφέροντα και πιέσεις συντεχνιών – (να μην αποκλείετε τίποτα ...) .

Δεν γνωρίζω ποιες ειδικότητες θα πάρουν πάνω τους τις ώρες που καταργούνται από τα καλλιτεχνικά μαθήματα, δεν γνωρίζω αν θα αυξηθούν οι ώρες των φυσικο-μαθηματικών, ελληνικών, ξένων γλωσσών ή άλλων, γιατί κάπου θα πάνε αυτές οι ώρες(!), εκείνο που πρέπει να μας προβληματίσει, ως κοινωνία, είναι ότι τόσες ώρες ελληνικά, τόσες ώρες φυσική, τόσες μαθηματικά, τόσες ξένες γλώσσες, και τα τελευταία αρκετά χρόνια ο μεγαλύτερος όγκος των παιδιών μας, βγαίνει απ’ το σχολείο χωρίς γνώσεις, χωρίς καν να καλοκαταλαβαίνει τις έννοιες και αυτήν ακόμα την ελληνική γλώσσα... Αυτά είναι σοβαρά προβλήματα κι εκεί πρέπει κάποτε να σκύψει όχι η παρούσα κυβέρνηση, όχι μία κυβέρνηση, αλλά ολόκληρος ο πολιτικός κι εκπαιδευτικός κόσμος μαζί!...

- Ξεκινείστε πρώτα από επιμορφώσεις των ειδημόνων! _

Για να επανέλθουμε στα εικαστικά μαθήματα,

ο έφηβος – έτσι κι αλλιώς ηλικία δύσκολη, φορτωμένος επιπλέον με πιθανά προβλήματα οικογένειας, με κοινωνία γενικώς ανισόρροπη και παραπαίουσα, με επιρροές περιβάλλοντος διάφορες, με παραστάσεις τηλεόρασης γενικώς σκουπίδια (εντάξει, πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις!), κρίνουμε ή όχι, ότι μέσα στο σχολείο, για την αγωγή της ψυχής του (ψυχ αγωγία) πρέπει να έρθει σε επαφή με τις διάφορες μορφές της Τέχνης? Μη μασάμε τα λόγια μας! Ξεκάθαρα, πρέπει ή δεν πρέπει?

Ποιος είναι τελικά ο σκοπός και η ευθύνη του σχολείου, όσον αφορά στον ψυχισμό των εφήβων? Παιδιά αποφορτιστείτε, εκφραστείτε και διοχετεύστε τη δημιουργικότητά σας με καλλιτεχνικά μαθήματα μέχρι το γυμνάσιο, ότι μάθατε μάθατε κι έπειτα φούμα φούμα και μπυρούλες στα παγκάκια?

Είναι χρήσιμο για τον ίδιο και για το κοινωνικό περιβάλλον, ο έφηβος να ασχοληθεί με τη μουσική, ναι ή όχι? Με την ιστορία της τέχνης? Να γνωρίσει πώς εκφράζονταν οι λαοί της γης στις διάφορες εποχές που διανύσαμε... Είναι πολιτικά και πολιτισμικά σκόπιμο, ναι ή όχι?

Τη λέξη “πολιτισμικό” σίγουρα την αντιλαμβάνεται σήμερα με τον ίδιο τρόπο, όλο το υπάρχον πολιτικό προσωπικό της χώρας?

Μία βιομηχανία, δυστυχώς μόνο μία, καταλήξαμε να έχουμε, ως Ελλάδα... Την βιομηχανία του πολιτισμού. Τι υπηρεσίες προσφέρουμε, όταν καταργούμε απ΄το λύκειο τις περί τον πολιτισμό γνώσεις και δεξιότητες? Ό, τι μάθαμε, μάθαμε, μέχρι τα 14 ?!

Μετά το γυμνάσιο, δηλαδή μετά τα 14, να σκεφτούμε μήπως πρέπει να καταργήσουμε και τη λογοτεχνία.

Τι τους θέλουμε τους Παπαδιαμάντηδες, τους Παλαμάδες, τους Ρίτσους, τους Ελύτες και τους Σεφέρηδες...

Και δεν το συζητώ για τους Κάλβους και τους Καβάφηδες…

Οι αξιότιμοι πολιτευτές μας, αντιλαμβάνονται ότι κάθε ηλικία διαθέτει την δική της νοητική ωριμότητα, και ότι δεν μπορούν όλα να τελειώσουν ίσαμε την ηλικία των δεκατεσσάρων?!

Και μην ακούσω “μα, δεν καταργούμε τη λογοτεχνία απ’ το λύκειο!”

Ταπεινά σας το λέω, έχετε λάθος θεώρηση, είστε σε λάθος δρόμο, και όχι μονάχα με το θέμα των εικαστικών μαθημάτων... Τίποτα δεν λειτουργεί έτσι ξεκάρφωτο, από μόνο του... Όλα συνδέονται, όλα είναι αλληλένδετα, όλα είναι μια αλυσίδα, κι ο κάθε κρίκος της αλυσίδας εξαρτάται από τον προηγούμενο. Δεν είναι η ψυχολογία των εφήβων, η νοητική και η ψυχική τους λειτουργία κάτι ξεκομμένο κι αποσπασματικό... ένα όλον είναι η ψυχή, το μυαλό και οι λειτουργίες τ’ ανθρώπου.

Σκύψτε πάνω στα προβλήματα της παιδείας, ενδιαφερθείτε αληθινά, αναθεωρήστε όπου δει, προγραμματιστείτε σοβαρά και προγραμματίστε.

Είστε βαρειά υπεύθυνοι.