εκτός απ' τα δάχτυλα - πουλιά,
του Herbert von Karajan,
κοιτάξτε πώς χορεύουν τα ζαρκάδια !

το αγαπημένο γελαστό μορτάκι
ο Andre Rieu στο Δουβλίνο

- μιά ορχήστρα είναι, μονάχος του !

- Andre Rieu

και

- DJ otzi


ή
πώς το γελαστό μορτάκι
μεταλλάσσει το αυτοκρατορικόν
σε λαϊκή γιορτή !

.
.

because
is the summertime !
.
.

Τετάρτη 23 του Ιούλη

.

.

the jazz voice concert

.

.

Mark Murphy - voice

and

the legendary Ron Mcclure - bass,

.

δεξιά απ' τη θάλασσα...

.

.

.

Παρασκευή 25 του Ιούλη

.

.

"Παλαιά μουσική"

.

βιόλα και τσέμπαλο

.

εν εκκλησίαις ευλογείτε...

.

Η Αντιβουνιώτισσα είναι μια μονόχωρη, ξυλόστεγη βασιλική, του 15ου αι.

Σήμερα λειτουργεί και ως μουσείο, με κειμήλια και εξαιρετική συλλογή από εικόνες !

.

- Από τον Τζαφούρη, τον Μιχαήλ Δαμασκηνό και τον Εμμανουήλ Λαμπάρδο μέχρι τον Εμμανουήλ Τζάνε,τον Βίκτωρα και τον Μιχαήλ Αβράμη -

.

.

να είστε καλά :)

Ιακώβου αποστόλου
Χριστοφόρου μάρτυρος
Γεωργίου δωριέως και
Κωπηλάτισας ξέσκεπης
με τα μαλλιά ριχτά
στον Ιόνιο ήλιο

α.κ.

Αντίκρυ σ' αυτό το μαυρισμένο, πέτρινο γιοφύρι,
μες στις φτελιές, τις φλαμουριές και τις λεύκες,
στις όχθες του ωραίου ποταμού,
σαν σπούργιτας βρήκα έναν τόπο μικρό να φωλιάσω.

Ο Vlatava κυλάει αργά
ανάμεσα στα αρχαία κόκκινα ,
στα πράσινα Φλωρεντίας,
σε σκουριασμένα απ' το χρόνο λιθάρια,
σε μπλε καθαρού ουρανού,
σε κορυδαλλών κελαϊδίσματα,
ο Vlatava κυλάει αργά .

Περπάτησα ως εδώ από τον «δρόμο της όχθης», που όχθη δεν έχει,
κοιτάζοντας τα μικρά γήϊνα στέματα κάτω απ' τις οπλές των αλόγων,
στο πλακόστρωτο που δεν το διασχίζουν πιά αλχημιστές, μήτε πρίγκηπες.
Οδήγησαν τα βήματά μου εδώ ένα συμφωνικό ποίημα,
εκείνο το παλιό εβραίϊκο βιολί,
ο αρχάγγελος, ο γραμματικός, ο αστρονόμος, ο φιλόσοφος,
κι ακόμα, μιά κορνέττα, ένα μπάντζο, ένα κλαρινέτο, ένα βιολοντσέλο,
ένα κοντραμπάσο, μιά τρομπέτα, ένα μικρό τύμπανο, ένα σαξόφωνο.

Πλάϊ στα κανάλια, στις όχθες του ωραίου ποταμού,
αντίκρυ σ' αυτό το πέτρινο, μαυρισμένο γιοφύρι,
κάτω απ' τις φτελιές, τις φλαμουριές και τις λεύκες,
σαν σπούργιτας βρήκα έναν τόπο μικρό, να φωλιάσω.


κείμενο - signature
a.k.

Mala strana
κι ο μεγάλος, πλατύς Μολδάβας.
Κάθισα ώρες ατέλειωτες στην όχθη του.
Είδα τον ήλιο ν' ανατέλει πάνω στις πέτρες της γέφυρας και σε συλλογίστηκα.
Άκουσα μες στις φιλύρες τον κορυδαλλό
να ψέλνει τον όρθρο, τον εσπερινό και τ' απόδειπνο
και δεν έκανα τίποτ' άλλο, απ' το να σε συλλογίζομαι.
Ακούγοντας το τραγούδι του ποταμού, σε συλλογίστηκα.
Τα νερά με νοιάστηκαν
και μ' άφισαν για μιά στιγμή, να δω το ακριβό αρτοφόριο,
τον ήλιο της Πράγας
χρυσό, ασήμι, ζαφείρια, διαμάντια
κι εγώ, κοιτάζοντάς τα, σε συλλογίστηκα.



κείμενο - signature
a.k.

Μικρά ζαρκάδια, λαγοί κι αηδόνια ζυγώνουν το Cesky Krumlov.
Μηλιές, ζουμερό καρπό φορτωμένες και τρελές κερασιές.
Στα κλαδιά τους ανάμεσα, πέρασε απόψε βιαστικός ένας κοκκινολαίμης. Είναι αυτός, που έχουν ορίσει τα πτηνά υπεύθυνο, για την διεκπεραίωση του Ceska Posta.
Ο μικρός καλλίφωνος, μετά περισσής σπουδής, ανέλαβε να προσκομίσει στο ράμφος και να σου επιδόσει, ολιγόλογο, συνεσταλμένο χειρόγραφο.


signat.
a.k.

Τα καλά πνεύματα του δάσους,
πέρασαν πάνω από τις σκοτεινές χαράδρες της Παλιάς Ευρώπης
κι ευλόγησαν μεσοκαλόκαιρο τα σπαρτά και του ανθρώπου την κούραση.
Έτσι, προς χάριν του ανθρώπου, χάριν της κούρασής του, αλλά κυρίως χάριν της ασίγαστης δίψας του, κάποια σπαρτά αγίασαν εδωδά,
στις σκοτεινές χαράδρες της Παλιάς Ευρώπης.
Ο Άγιος Λυκίσκος, το Άγιο Κριθάρι,
Λευκή Παπαρούνα, η Αγία.


signat.
a.k.

Ο άγγελος με έφερε ίσαμε εδώ.
Ή ίσως ο γραμματικός. Ή ο αστρονόμος ή ο φιλόσοφος.
Αυτοί οδηγούν των ανθρώπων τα βήματα
πάνω σε πέτρες καλά δουλεμένες, γλυμένες στων αιώνων πατημασιές
κι στις οπλές των αλόγων.
Πέτρες μαλακωμένες απ' του θανάτου τα δάκρυα,
λιθάρια ξιπασμένα στου Νάρκισσου το καθρέφτισμα,
λιθάρια τραχιά, σαν των Οθωμανών τις σπάθες,
καλά δουλεμένες αιώνες οι πέτρες.
Συνάντησα κι εδώ φλαμουριές,
βαδίζοντας μόνη στον «δρόμο προς τις όχθες»
που όμως, δεν είναι όχθη...


κείμενο - signature
a.k.

Το τραύμα

.
Ποτέ κανείς δεν έχει αγγίξει αυτό το τραύμα.
Εκείνος, που εκ των πραγμάτων, δικαιωματικά θα μπορούσε να το αγγίξει, δεν ήθελε, λέει, να φανεί αδιάκριτος, και χρόνια, ούτε που άπλωσε ποτέ κατά κει το χέρι του. Μήτε ποτέ, της μίλησε γι αυτό, μήτε που ήξερε πώς είναι ένα τέτοιο τραύμα. Καμιά φορά, όταν εκείνη φορούσε στενά μπλουζάκια έβλεπε τα μάτια του καρφωμένα να ψάχνουν το στήθος της. Αυτή ήταν όλη κι όλη η εξερεύνηση.
Εκείνη, που ήταν περήφανη, μετά απ’ αυτό κατάλαβε πως δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση στοργής, με κάποιον που δεν ήθελε ν’ αγγίξει το τραύμα της.
Κάποιος, που την γνώρισε χρόνια πριν, είχε αληθινό κουράγιο. Και καρδιά. Αυτή το διέκρινε αμέσως. «Το αγαπώ το τραύμα σου», της είπε, «άφησέ με εγώ να τ’ αγγίξω».
Κανονικά εκείνη, έπρεπε να πέσει τότε στα γόνατα, και να του πει «σ’ ευχαριστώ». Μα τον άφησε έτσι κι έφυγε, δίχως ούτε ευχαριστώ να του πει. Δίχως να του δώσει το χέρι. Δίχως τίποτα.
Γιατί είχε γνωρίσει εσένα.
Κι από τότε που γνώρισε εσένα, δεν άφηνε να τη ζυγώσει κανείς. Σαν τον σκατζόχοιρο αγκάθια είχε βγάλει και σαν τον αχινό.
Ας το λεγες όμως κι εσύ απ’ την αρχή, ότι σιχαίνεσαι τα τραύματα...