"Εμπρός,
αρχίνα, πες τους
γλυκά τους αναπαίστους" !
Νύχτες θεάτρου
"το απόλυτον" !
Μιά αισθητική απόλαυση ζήσαμε χτες το βράδυ, παρακολουθώντας τους "Όρνιθες" του Αριστοφάνη , ανεβασμένους από το Θέατρο Τέχνης, Κάρολος Κουν.
Η λέξη απόλαυση, δηλώνει ξεκάθαρα την απόλαυση.
Ο όρος όμως "αισθητική", δεν είμαι απόλυτα σίγουρη, για το τι δηλώνει...
Θέλω να πω, γίνεται άραγε σαφές, ότι σ' αυτήν την περίπτωση, μέσα στον όρο "αισθητική", εμπεριέχεται το κείμενο και η ποιητική, εξαίσια ροή του λόγου, κατά Βασίλη Ρώτα;
ότι στον όρο "αισθητική", εμπεριέχεται το απλούστατο σκηνικό και τα συγκλονιστικής ομορφιάς κι απλότητας, κατά Γιάννη Τσαρούχη, κοστούμια;
ακόμα, εμπεριέχεται η συγκίνηση, που παίρνει ο θεατής, με ήχους κι ακούσματα ψυχής, κατά μάγον Χατζιδάκι;
οι ανάερες χορογραφίες, κατά Ζουζού Νικολούδη;
η ευλαβική προσπάθεια παλιών και νέων ηθοποιών να αποδώσουν με τρόπον άρτιο τον ποιητικό λόγο και την κίνηση;
και τέλος, η κατά Κάρολο Κουν μοναδική, κλασσική σκηνοθεσία,
όλ' αυτά, αναρωτιέμαι, εμπεριέχονται με σαφήνεια και στο βαθμό που τους πρέπει, μέσα στον όρο "αισθητική"; Και στην αισθητική απόλαυση;
Την ίδια παράσταση, είχα ξαναδεί πριν χρόνια, δεκαετία του '80 πρέπει να ήταν.
Εγώ όμως τότε, δεν ήμουν η ίδια, ή μάλλον, δεν είμαι τώρα η ίδια...
Υπάρχουν, φαίνεται, περιπτώσεις στη ζωή μας, 'οπου η ωριμότητα είναι για καλό !
Δεν είναι μόνο το γεγονός, της ευαισθητοποίησης και ότι διαρκώς διδάσκομαι και * μαθαίνω... Αυτό, παίζει καθοριστικό ρόλο, στον τρόπο που αντιλαμβάνομαι πιά τα πράγματα, θαρρώ όμως, ότι με βοηθάει κι η ίδια η ευλογημένη ωριμότητα , του νου, της ψυχής, της καρδιάς και του σώματος.
Έτσι έχουν τα πράγματα, και μ' αυτόν τον τρόπο κατάφερα να εισπράξω μέσα μου ακέρια, τούτην την "αισθητική απόλαυση".
Καθώς κι άλλοι θεατές, βέβαια.
Άκουσα με τ' αυτιά μου, κάποιους στην έξοδο, να λένε "δεν ξαναπάω πιά, σε κατώτερη παράσταση !", και σκέφτηκα, πόσο οι άνθρωποι ήσαν απ' το ωραίο μαγεμένοι...
Πού να τις βρεις, όμως στις μέρες μας, τις ίσες και τις ανώτερες παραστάσεις;
Και πού να βρεις, τέτοιους συντελεστές, τόσους πνευματικούς ανθρώπους αυτού του μεγέθους, όλους συγκεντρωμένους; Τέτοια συγκυρία, της Αναγέννησης, λες !
Αυτό είναι ένα ζήτημα...
Κι όσοι "δάσκαλοι" πιά υπάρχουν- γιατί υπάρχουν - !, δρουν μεμονωμένα.
Αν τους ανακαλύψεις, τους ανακάλυψες !
Δε βοηθάει η εποχή μας τη λεβεντιά, την παλληκαροσύνη, την αυταπάρνηση, την παρρησία, τη βουτιά σε βάθος, στο νου, στις αισθήσεις και στα αισθήματα...
Δε βοηθάει η εποχή μας τη συλλογικότητα, τη συντροφικότητα, την κοινή αγωγή και προσπάθεια...
.
Γυρνάω ξανά πίσω, στον Νίκο Καζαντζάκη :
.
"Ας ενωθούμε, ας πιαστούμε σφιχτά, ας σμίξουμε τις καρδιές μας, ας δημιουργήσουμε εμείς, όσο βαστάει ακόμα η θερμοκρασία τούτη της Γης, όσο δεν έρχουνται σεισμοί, κατακλυσμοί, πάγοι, κομήτες να μας εξαφανίσουν, ας δημιουργήσουμε έναν εγκέφαλο και μιαν καρδιά στη Γης, ας δώσουμε ένα νόημα ανθρώπινο στον υπερανθρώπινον αγώνα!"
.
όσοι πιστοί...
.
.
.
*για παράδειγμα,
κατανόησα αρκετά, πριν λίγες μέρες,
αυτό που αναρωτιόμουνα για το υποκειμενικό στην τέχνη ,
για το πώς δεν πρέπει να την περιορίζουμε,
καθώς και για τον σκοπό και τη σκοπιμότητα...
.
.
.
καληνυχτίζω σας :)
