.


.
.
.
.
.
.
.

.
οι φίλες μου,
.
30fylla.
.
και

roadartist.

.
με κάλεσαν να παίξω !
.
ΙΔΟΥ, λοιπόν , οι 10 (;) αγάπες μου.
.
αγαπώ :

.

.1. τον Νικόλα μου, την Άννα μου, τον Νικόλα μου
.
2. τους φίλους μου
.
3. τους δικούς μου
.
4. τη χαρά
.
5. τη μουσική και το τραγούδι
.
6. το πατρικό σπίτι στην Αθήνα, το πατρικό σπίτι που γκρεμίστηκε, το χτήμα και τα τριαντάφυλλα
.
7. την ντροπαλοσύνη, τη συστολή, το φιλότιμο, την αφοσίωση, τον λόγο τιμής
.
8. την ποίηση, τα βιβλία
.
9. τα ταξίδια σε ΑΝΑΤΟΛΗ και Δύση.
.
10.τα βουνά και τα όρη

.

.
φυσικά, αυτά είναι μόνο τα πρώτα...

κατά τα άλλα,
αγαπώ τα πάντα
ΣΤΗ ΖΩΗ.
.
.
.
.

καλώ τους φίλους

που τους αρέσει το παιχνίδι,

να παίξουν !
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

η αγέλαστος πέτρα

.

.

.
"Μακάρι να ξεκαθαριζόταν το μυθικό και να έβγαινε από αυτό με την λογική μια ιστορική πραγματικότητα..."
.

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ

.

.

Στα σπουδαιότερα ελληνικά μυστήρια τα Ελευσίνια, πρωταγωνιστές ήταν η θεά Δήμητρα, η κόρη της Περσεφόνη και ο Θεός του κάτω κόσμου Πλούτωνας

.
Ο μύθος της Δήμητρας

αναφέρεται στην περιπέτεια της Κόρης και έχει ως εξής:

.

Ο Πλούτων, ο θεός του Άδη, ερωτεύθηκε την ανιψιά του Περσεφόνη και -με την άδεια του αδελφού του, Δία- αποφάσισε να την απαγάγει και να την οδηγήσει στο σκοτεινό βασίλειό του.

΄Έτσι κάποια μέρα που η Κόρη βρισκόταν στους αγρούς με την Αθηνά, την Αρτέμιδα και τις κόρες του Ωκεανού, και ετοιμαζόταν να κόψει έναν νάρκισσο ή κρίνο , άνοιξε ένα χάσμα και από μέσα πρόβαλε ο Άδης επάνω στο άρμα του. Ο Θεός άρπαξε την Κόρη και, παρά τις φωνές της, την πήρε μαζί του στον Κάτω Κόσμο.

Όταν η Δήμητρα πληροφορήθηκε την εξαφάνιση της κόρης της, πήρε δύο δάδες στα χέρια και άρχισε να περιπλανάται παντού σε αναζήτησή της. Η περιπλάνησή της κράτησε εννέα μέρες και εννέα νύχτες, αλλά δεν είχε κανένα αποτέλεσμα.
Μόνο ο Θεός Ήλιος είδε τι είχε συμβεί: και όταν ενημέρωσε τη θεά, η Δήμητρα θύμωσε τόσο πολύ ώστε αποφάσισε να μην ξαναγυρίσει στον Όλυμπο και να απέχει από την κοινότητα των θεών όσον καιρό η κόρη της θα ήταν αιχμάλωτη του Άδη.

Περιπλανώμενη στη γη και μεταμορφωμένη σε γριά, έφτασε στην Ελευσίνα και κάθισε αμίλητη σε έναν βράχο (που αργότερα ονομάστηκε Αγέλαστη Πέτρα), δίπλα σε ένα πηγάδι (το Καλλίχορον φρέαρ) για να ξαποστάσει. Εκεί την συνάντησαν γυναίκες της πόλης και ανάμεσά τους η Ιάμβη, κόρη του βασιλιά της Ελευσίνας Κελεού, που με διάφορα αστεία την έκανε να γελάσει έπειτα από τόση θλίψη.

Οι Ελευσίνιοι προσέφεραν φιλοξενία στη Δήμητρα, η οποία με τη σειρά της προσφέρθηκε να γίνει τροφός του γιου του Κελεού και της Μετάνειρας, και αδελφού της Ιάμβης.
Θέλοντας μάλιστα να τον κάνει αθάνατο, τον τάιζε κρυφά θεϊκή τροφή και κάθε νύχτα έκαιγε τα θνητά του μέλη επάνω σε φωτιά. Μια νύχτα όμως που η Μετάνειρα παραξενεμένη παραφύλαξε και είδε τι έκανε η θεά-τροφός, έβαλε τις φωνές και άρπαξε από τα χέρια της το βρέφος. Τότε η Δήμητρα αποκαλύφθηκε με όλη της τη μεγαλοπρέπεια και ζήτησε από τους Ελευσίνιους να της κτίσουν ναό και βωμό κοντά στο Καλλίχορον φρέαρ και την Αγέλαστη Πέτρα όπου την είχαν πρωτοσυναντήσει.

Όταν το έργο ολοκληρώθηκε, η θεά κλείστηκε στο εσωτερικό του ναού αγνοώντας τις εκκλήσεις των θεών να επιστρέψει κοντά τους.
Όσο καιρό η θεά έμενε στη γη, κανένας καρπός δεν φύτρωνε και το ανθρώπινο γένος κινδύνευε να αφανιστεί από τη ξηρασία και την πείνα.

Βλέποντας την κατάσταση αυτή, οι θεοί ανησύχησαν. Τότε ο Δίας διέταξε τον Πλούτωνα να στείλει την Κόρη στον Επάνω Κόσμο.

Ωστόσο, η Περσεφόνη είχε ήδη γευτεί σπόρους ροδιάς (σύμβολο της γονιμότητας και του γάμου, αλλά και του Κάτω Κόσμου) και, σύμφωνα με τους θεϊκούς νόμους, όποιος έτρωγε αυτόν τον καρπό έμενε δεσμευμένος στον Άδη.

Τελικά, συμφωνήθηκε να ανεβαίνει η Περσεφόνη στη Γη για οκτώ μήνες, ενώ τους υπόλοιπους τέσσερις να μένει με τον Πλούτωνα στον Κάτω Κόσμο. Ικανοποιημένη η Δήμητρα, γύρισε και πάλι κοντά στους θεούς και έκανε τη γη να ανθίσει ξανά. Αλλά όσο διάστημα η Κόρη ξαναγύρισε στον Άδη, η φύση μαράζωνε.

Για να ευχαριστήσει τους Ελευσίνιους που την φιλοξένησαν όταν ήταν δυστυχισμένη, η θεά τους δίδαξε την καλλιέργεια του σίτου και την τέλεση των μυστηρίων.

.

Δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αντιληφθούμε τον συμβολισμό του μύθου σε ανθρώπινο και θείο επίπεδο.
Η Δήμητρα (Δα-μάτηρ-μήτηρ η μητέρα της Γης ) που συμβόλιζε την καρδιά του κόσμου -την παμμήτορα Φύση-, γέννησε την Περσεφόνη τις ανθρώπινες ψυχές δηλαδή, οι οποίες ενσαρκώνονταν στην Γη για να καλλιεργήσουν το πνεύμα τους και να διαδώσουν την αγάπη αφού έχουν θεια καταγωγή.

.

Η Δήμητρα επιθυμεί να κάνει τον άνθρωπο αθάνατο, αλλά λόγω της αμάθειας και της φοβίας αποτυγχάνει, και έτσι η Δήμητρα ιδρύει μία λατρεία διαμέσου της οποίας ο άνθρωπος θα μπορεί να συμμετάσχει του Θείου.

Ο Πλούτωνας ήταν ο Βασιλιάς του κάτω κόσμου όπου οι ψυχές των πεθαμένων μεταβαίνανε για να κριθούν από τους τρεις δικαστές . Ανάλογα με την κάθαρση των ψυχών οι άδικες παραπέμπονταν στα Τάρταρα για να διαλυθούν από τον Κέρβερο, ενώ οι δίκαιες ψυχές μεταβαίνανε στα Ηλύσια πεδία...

Ο Άδης λοιπόν δεν ήταν ο τόπος κολάσεως των ψυχών, αλλά τόπος κρίσεως του ανθρώπινου επί της Γης βίου. Είναι η νάρκωση της σάρκας και η κάθαρση της ψυχής από τον κόπρο του Αυγείου , που κατοικεί στην ανθρώπινη ψυχή.

Το όνομα Πλούτωνας δόθηκε στο Θεό γιατί παρείχε πλούτο αφού από τα έγκατα της Γης ανέρχονται όλα τα αγαθά.

Ενώ το όνομα Άδης έκφρασε το αόρατο (αεδές ) και την άγνοια και τον φόβο που προκαλούσε η μεταθανάτια ζωή.

.

.

.

.

.

.

.

.

Θα είναι τιμή μας να παρακολουθήσετε την παράσταση
.

«Γυναίκα Προμηθέας : Δήμητρα, Άρτεμις, Αριάδνη»

την Τρίτη, 14 Σεπτεμβρίου 2010

..
στο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΗΜΟΥ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ
.

Πρώην στρατόπεδο - Σπάρτης 1
.

και ώρα 20.30
.

Συνεργασία της ερευνητικής και καλλιτεχνικής ομάδας

της Φιλοσοφικής Σχολής

του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

“ΔΡΥΟΣ ΤΟΠΟΙ” - ως προς το θεατρικό μέρος -

με την “Ομάδα της Αρχαίας Όρχησης”

του Θεάτρου Ελληνικών Χορών "Δόρα Στράτου"

- ως προς το μέρος που αφορά στην έρευνα της όρχησης και της μουσικής κατά την αρχαιότητα.
.

Η χορευτική τριλογία «Δήμητρα, Άρτεμη, Αριάδνη» αποτελεί μια καλλιτεχνική έρευνα

της ομάδας "δρυός τόποι" και της Άννας Λάζου, ειδικότερα στα θέματα της αρχαίας όρχησης, στη διαχρονική σημασία και διάσταση της θέσης της γυναίκας κατά την ελληνική αρχαιότητα και της ελληνικής ποίησης, που φέρει το γενικότερο τίτλο

«ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ».

Οι τρεις μορφές, Δήμητρα, Άρτεμη, Αριάδνη προσεγγίζονται με βάση τρία ποιητικά κείμενα:

«Αγέλαστη Πέτρα της Δήμητρας» – της Λέτας Κουτσοχέρα,

«Ύμνος στην Άρτεμη», απόσπασμα από τον Ιππόλυτο του Ευριπίδη (στα αρχαία ελληνικά)

και «Αριάγνη» της Μαρίας Κέκκου.

.

Με αφορμή τις τρεις μυθικές γυναικείες μορφές η χοροθεατρική παράσταση της "δρυός τόποι" παρουσιάζει όψεις του στοιχείου της «προμηθεϊκότητας» της γυναίκας, ως ενός αρχέτυπου γνώσης, γέννησης και αναγέννησης μέσα από την δοκιμασία και τον πόνο.

Το δρώμενο ολοκληρώνεται με μουσικοχορευτική απόδοση ποιητικού αποσπάσματος από το έργο της συγγραφέως και ποιήτριας Γιώτας Φωτιάδου, ΧΑΪΚΟΥ, με τίτλο «Άσμα Αιώνων», σαν ένας ύμνος στην διαδικασία οδύνης και γέννησης στην ανθρώπινη εμπειρία που και τα δύο φύλα, το αρσενικό και το θηλυκό, διαιωνίζουν.

.

Οι χορογραφίες διαπλέκονται με τη φωνή είτε με τη μορφή της θεατρικής απαγγελίας είτε με τη μορφή του τραγουδιού και προτείνουν εκτός των άλλων μια σύζευξη στοιχείων της αρχαίας όρχησης με το σύγχρονο χοροθέατρο καθώς και την ιαπωνική παραδοσιακή και σύγχρονη τέχνη του χορού.

Η μουσική επίσης συνδέει σύγχρονα και παραδοσιακά στοιχεία, φυσικούς και ηλεκτρονικούς ήχους.

Σύνθεση - Σκηνοθεσία: Άννα Λάζου
Κείμενα – Χορογραφική μελέτη: Ομάδα Μελέτης της Αρχαίας Όρχησης
Χορός butoh: Katsura Kan
Διδασκαλία της κίνησης και του χορού: Φιφίκα Νικολοπούλου,
Μάσκες και σκηνικά αντικείμενα: Μάγδα Ρούσση
Σκηνογραφική επιμέλεια: Λέτα Κουτσοχέρα

Την ομάδα πλαισιώνουν εκτός των παραπάνω συντελεστών ηθοποιοί, χορευτές και μουσικοί καθώς κι ερασιτέχνες που παρακολουθούν την εκπαιδευτική κι ερευνητική εργασία της ομάδας "δρυός τόποι" κατά τα τελευταία χρόνια :

Διονύσης Καπελές, Νεκτάριος Γιούτσος στη μουσική και στα κρουστά
Μαίρη Τριανταφύλλου στα κοστούμια

και οι

Νεκτάριος Γιούτσος, (χορός και μουσικός αυτοσχεδιασμός),
Λαμπρινή Αμαραντίδου (χορός - χορογραφία και υποκριτική),
Έφη Φαρμάκη (χορός – αυτοσχεδιασμός και υποκριτική),
Φανή Δαλεζίου (υποκριτική),
Ροζαλίνα Πέρρου (υποκριτική),
Μιχάλης Χατίρης (χορός).


Το δρώμενο έχει ήδη παρουσιαστεί στο Μουσείο Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (Ιούλιος 2009),

στην Ακρόπολη Λεπρέου Ηλείας (Αύγουστος 2009)

και στο Λόφο Φιλοπάππου (Φυλακές Σωκράτους – Πρόγραμμα Ευρωπαϊκές Ημέρες Πολιτιστικής Κληρονομιάς «Λόφοι Πνύκας – Νυμφών – Μουσών : Το μεγαλύτερο κέντρο των ξωτικών», στις 25 Σεπτεμβρίου 2009).

Στις 24 /7 2010 παρουσιάστηκε απόσπασμα σε υπαίθριο θέατρο της Ζακύνθου στο πλαίσιο διεθνούς σεμιναρίου «ΣΩΜΑ και ΦΩΝΗ» που διοργανώσαμε,

στις 6 /8 στα ΔΗΜΗΤΡΕΙΑ στην Αρχαία Ακρόπολη Λεπρέου Ηλείας
(δες σχετικό ιστοχώρο www.manousopoulos.gr/blog/2020/08/ και www.syllogos-lepreo.gr).
.

Στις 11 Σεπτεμβρίου 2010 παρουσιάσθηκε στον Αρχαιολογικό χώρο

της Αρχαίας Μεσσήνης.
.

Σχεδιάζουμε στη συνέχεια σειρά παραστάσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Ειδικότερα για τους μήνες Σεπτέμβριο – Οκτώβριο – Νοέμβριο 2010 προγραμματίζουμε συμμετοχή στο Διεθνές Πανεπιστημιακό Φεστιβάλ της πόλης Μινσκ Λευκορρωσίας 27/9 – 2/10 2010),

παραστάσεις στο Μουσείο Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών,

στο Παλαιό Ελαιουργείο Ελευσίνας, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Θεατρικής Δημιουργίας των Αισχυλείων (παράσταση που αναβλήθηκε από τον Ιούλιο 2010) κ.α.






Πληροφορίες και κλείσιμο θέσεων:
dryos.topoi@yahoo.gr, 6983942295, 6970437960

Ομάδα μελέτης της αρχαίας όρχησης του Θεάτρου «Δ ό ρ α Σ τ ρ ά τ ο υ»
Δ ρ υ ό ς τ ό π ο ι - Ερευνητική και Καλλιτεχνική Ομάδα Πανεπιστημίου Αθηνών

.

Σε ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ του ΔΗΜΟΥ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ

.

.

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

.

.

.

.

.

.

.

.

Γιώργος Σεφέρης
.
ΑΓΙΑΝΑΠΑ, Β´

.

Θυμάρι μου καὶ δεντρολιβανιά,
δέσε γερὰ τὸ στῆθος σου
καὶ βρὲς σπηλιὰ καὶ βρὲς μονιὰ
κρύψε τὸ λύχνο σου
.
.
.

.

.

.

.

.

.
Μανώλης Αναγνωστάκης

.

Ἤτανε νέοι
.

Οἱ δρόμοι ἦταν σκοτεινοὶ καὶ λασπωμένοι
τὸ πιάτο στὸ τραπέζι λιγοστό,
τὸ φιλὶ στὸ κατώφλι ἦταν κλεφτὸ
καὶ ἔρωτες μέσα στὶς καρδοῦλες κλειδωμένοι
.

Ἤτανε νέοι ἤτανε νέοι, ἦταν παιδιὰ
καὶ ἔτυχε νά ῾ναι καὶ καλὴ σοδειὰ
.

Τὰ βράδια ξενυχτοῦσαν στὰ ὑπόγεια,
καὶ σβάρνα ὁλημερὶς στὶς γειτονιὲς
ἄχ! τὰ σοκάκια ἐκεῖνα κι οἱ γωνιὲς
σφιχτὰ ποὺ φυλάξαν τὰ τίμια λόγια

.
Ἤτανε νέοι ἤτανε νέοι, ἦταν παιδιὰ
καὶ ἔτυχε νά ῾ναι καὶ καλὴ σοδειὰ

.
Δὲν ξέρανε πατέρα, μάνα σπίτι, μάνα σπίτι
ἕναν δὲν δίναν γιὰ τὸ σήμερα παρᾶ
δὲ ρίχνανε δραχμὲς στὸν κουμπαρᾶ
δὲν κράταγαν μεζούρα καὶ διαβήτη

.
Ἤτανε νέοι ἤτανε νέοι, ἦταν παιδιὰ
καὶ ἔτυχε νά ῾ναι καὶ καλὴ σοδειά

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.
Bom Dia ASA NORTE,
.
με τα μικρά σου κουκουβαγιόπουλα,
που λάμπουν τα ματάκια τους στα σκοτάδια !
.
.
.
.

.
.
.
.
.

BALADA PARA UN LOCO
1969


Letra: Horacio Ferrer.
Música: Astor Piazzolla.


Para recitar

Las tardecitas de Buenos Aires tiene ese qué sé yo, ¿viste?
Salgo de casa por Arenales, lo de siempre en la calle y en mí,
cuando de repente, detrás de ese árbol, se aparece él,
mezcla rara de penúltimo linyera y de primer polizonte
en el viaje a Venus. Medio melón en la cabeza,
las rayas de la camisa pintadas en la piel,
dos medias suelas clavadas en los pies,
y una banderita de taxi libre en cada mano... Ja...ja...ja...ja...
Parece que sólo yo lo veo, porque él pasa entre la gente
y los maniquíes me guiñan, los semáforos me dan tres luces celestes
y las naranjas del frutero de la esquina me tiran azahares,
y así, medio bailando, medio volando,
se saca el melón, me saluda, me regala una banderita
y me dice adiós.

Para cantar:

Ya sé que estoy piantao, piantao, piantao,
no ves que va la luna rodando por Callao
y un coro de astronautas y niños con un vals
me baila alrededor...
Ya sé que estoy piantao, piantao, piantao,
yo miro a Buenos Aires del nido de un gorrión;
y a vos te vi tan triste; vení, volá, sentí,
el loco berretín que tengo para vos.
Loco, loco, loco, cuando anochezca en tu porteña soledad,
por la ribera de tu sábana vendré, con un poema
y un trombón, a desvelar tu corazón.
Loco, loco, loco, como un acróbata demente saltaré,
sobre el abismo de tu escote hasta sentir
que enloquecí tu corazón de libertad, ya vas a ver.

Para recitar:

Y así el loco me convida a andar
en su ilusión súper-sport,
y vamos a correr por las cornisas
con una golondrina por motor.
De Vieytes nos aplauden: Viva, viva...
los locos que inventaron el amor;
y un ángel y un soldado y una niña
nos dan un valsecito bailador.
Nos sale a saludar la gente linda
y el loco, pero tuyo, qué sé yo, loco mío,
provoca campanarios con su risa
y al fin, me mira y canta a media voz:

Para cantar:

Quereme así, piantao, piantao, piantao...
trepate a esta ternura de loco que hay en mí,
ponete esta peluca de alondra y volá, volá conmigo ya:
vení, quereme así piantao, piantao, piantao,
abrite los amores que vamos a intentar
la trágica locura total de revivir,
vení, volá, vení, tra...lala...lara...
.
.
.
.
.
.
.


.
.
.
.
.
.

.

.

.

στην
petitUderzoGoscinny
.
:)
.
.
.
.
.
.
.