.

.

.
από την εφημερίδα "ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ"

.

Η «κουκουβάγια» πέταξε !

Μια πολύ λιτή, συγκινητική και εξόχως πολιτική ανακοίνωση εξέδωσε ο σύλλογος εργαζομένων στον Οργανισμό Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων για τη διάλυση του Οργανισμού στο πλαίσιο της περικοπής εταιρειών του Δημοσίου. Τα σχόλια ανήκουν στους αναγνώστες:
.
«Σε λίγες ώρες ο Ο.Ε.Δ.Β. (Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων) θα αποτελεί παρελθόν, καταργείται οριστικά. Μετά από 75 χρόνια η κουκουβάγια της σοφίας και της αρετής ‘‘πετάει μακριά’’, γιατί κάποιοι αποφάσισαν ότι δεν έχει θέση στη σύγχρονη μνημονιακή εκπαίδευση. Η μόρφωση θα γίνεται πλέον ηλεκτρονικά. Το… Μέλλον είναι μόνο το… ‘‘ ηλεκτρονικό βιβλίο’’ και οι ‘‘διαδραστικοί πίνακες’’.
Οι εργαζόμενοι στον Ο.Ε.Δ.Β. που όλα αυτά τα χρόνια εξέδωσαν και διένειμαν τρία δισεκατομμύρια βιβλία σε εκατομμύρια μαθητές, αποχωρούν περήφανοι για τη συμβολή τους στη Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία, για τη διαχείριση του δημόσιου χρήματος (μέσο κόστος κάθε βιβλίου 0,70 ευρώ), για την απουσία διαφθοράς και διαπλοκής τους, για το ότι κατόρθωσαν να περισώσουν από τον ιδιωτικό φορέα, την ιστορία των σχολικών βιβλίων, δεκαπέντε χιλιάδες πρωτότυπα έργα ζωγραφικής που κοσμούσαν κάποτε τα σχολικά βιβλία (Τσαρούχης, Γκίκας, Γραμματικόπουλος, Τάσος κ.λπ.), τριάντα χιλιάδες (30.000) βιβλία, πολλά σπάνιων εκδόσεων, που αποτελούν πλέον περιουσία του υπουργείου Παιδείας.
Οι εργαζόμενοι αποχωρούν με πίκρα και ανησυχία για το μέλλον της έκδοσης και διανομής των σχολικών βιβλίων.
Ζήσανε τη φετινή χρονιά, τη χειρότερη από ιδρύσεως του Ο.Ε.Δ.Β., που τα βιβλία στάλθηκαν με τεράστια καθυστέρηση, που τα λάθη και οι παραλείψεις των ιθυνόντων στοίχησαν εκατομμύρια στους Έλληνες πολίτες, προάγγελος των όσων πρόκειται να επακολουθήσουν τη φετινή χρονιά, που εκτιμούμε ότι θα είναι πολύ χειρότερη από κάθε πλευρά. Οι εργαζόμενοι αποχαιρετούν ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα για την πολύχρονη συνεργασία και υπόσχονται να συνεχίσουν τον αγώνα για μία ΔΗΜΟΣΙΑ & ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ στην υπηρεσία του λαού. Η κουκουβάγια της σοφίας και της αρετής ελπίζει να μην ξεχασθεί και ονειρεύεται τη μέρα που σε μία Ελλάδα ελεύθερη και απαλλαγμένη από δανειστές - επιτηρητές - τροϊκανούς, θα ξανακληθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες της για την εκπαίδευση των μαθητών»

.

.

.

.

.

τι άλλο να πούμε κι εμείς ;
μας ξηλώνουν τη ζωή σιγά - σιγά, πόντο - πόντο,
 όπως ξηλώνεται ένα πουλόβερ...

.

η Ελληνική βουλή νομοθετεί
αρχίζοντας τις περικοπές δαπανών
από τα σχολικά βιβλία ! 

ΑΙΔΩΣ, Αργείοι...

.

.

.

.

.

.

Πανελλήνιες εξετάσεις
Τρίτη 22 Μαϊου 2012

.

Νεοελληνική Γλώσσα


ΚΕΙΜΕΝΟ

ΟΙ ΑΡΕΤΕΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ


Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι οι αρχαίοι Έλληνες με την ίδια λέξη, τη διεθνή σήμερα λέξη «λόγος», ονόμαζαν τη σκέψη και την ομιλία. Και τα δύο πάνε μαζί, όπως αναφέρει ο Πλάτωνας στο έργο του «Σοφιστής».
Δεν είναι καθόλου άστοχο το λεγόμενο ότι ο καλύτερος τρόπος να χαρακτηρίσεις έναν άνθρωπο, είναι να προσέξεις πώς εκφράζεται, πώς μιλεί και πώς γράφει. Εκείνος που έχει ξεκαθαρισμένες και τακτοποιημένες τις σκέψεις του εκφράζεται καθαρά και με τάξη, είτε για σοβαρά και δύσκολα πράγματα μιλεί, είτε γράφει για απλά και εύκολα θέματα της καθημερινής ζωής. Όσο και να προσπαθεί κανείς να κρύψει ή να καλύψει τα κενά των γνώσεών του, ο λόγος του τον αποκαλύπτει. Μια ξαφνική φράση ή μια περιπλεγμένη πρόταση θα τον προδώσει. Ό,τι προπάντων δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο, είναι η διανοητική φτώχεια, ή η αναφομοίωτη μάθηση. Ο κούφιος και παιδαριώδης λόγος (προφορικός ή γραπτός) τα φέρνει στην επιφάνεια.
Κακώς ισχυρίζονται οι θιγόμενοι ότι τους αδικούμε, όταν κρίνουμε τον εσωτερικό κόσμο τους από την εκφραστική τους πενία1.
«Τα έχω στο νου μου» λένε «αλλά δεν μπορώ να τα διατυπώσω, γιατί μου λείπει η πείρα ή το θάρρος». Το «αν και πώς» τα διατυπώνουν μαρτυρεί το «αν και πώς» τα έχουν στο νου τους. Δεν κινείται σε άλλο επίπεδο ο νους, και σε άλλο η γλώσσα. Του ίδιου ρολογιού δείχτες είναι και ο ένας και η άλλη.
Και τι χρειάζεται στον άνθρωπο, για να σκέπτεται και να εκφράζεται καθαρά και με τάξη; Το καλό εγκεφαλικό κύτταρο, θα απαντήσει ο ένας. Η καλή εκπαίδευση, θα ισχυριστεί ο άλλος. Η ταπεινή μου γνώμη είναι: και τα δύο.
Ασφαλώς τα διανοητικά προσόντα, όπως και τις σωματικές ιδιότητες, τα οφείλουμε κατά κύριο λόγο στις βιολογικές καταβολές μας. Δεν αποδίδει όμως αυτό το φυσικό κεφάλαιο, εάν δεν αξιοποιηθεί με την καθοδήγηση και την άσκηση, με μία λέξη: με την αγωγή που θα δεχτούμε ή θα
επιβάλλουμε στον εαυτό μας από τα τρυφερά μας χρόνια.
Εκείνοι που τα ρίχνουν όλα στην κληρονομικότητα, απαλείφουν αυθαίρετα έναν παράγοντα, που έχει αναμφισβήτητη και κάποτε αποφασιστική σημασία για τη διάπλαση2 της προσωπικότητάς μας: τον παράγοντα «αγωγή» (ανατροφή, εκπαίδευση, άσκηση), που μας παρέχουν εκείνοι που μας ανέθρεψαν και μας εκπαίδευσαν, είτε πρόσωπα είναι αυτοί (γονιοί, δάσκαλοι, φίλοι) είτε απρόσωποι θεσμοί (διοίκηση, δικαιοσύνη, εκκλησία, σχολείο, επάγγελμα κ.λπ.).

.

Ε.Π. Παπανούτσου, 2003, Οι δρόμοι της ζωής,
Εκδ. Νόηση, Αθήνα, σελ. 121-123 (Διασκευή)

.

.

.

.

.

.
.
το σημερινό - πρώτο θέμα των Πανελληνίων εξετάσεων

.

Πανανθρώπινο μήνυμα τέχνης

.

Κάθε πολιτισμός έχει τα όρια και το στίγμα του στον ιστορικό χώρο και χρόνο. Μέσα ωστόσο στην ιστορία του κόσμου, το αρχαιοελληνικό αισθητικό επίτευγμα σημαδεύει την καταγωγή μιας τέχνης με πανανθρώπινο μήνυμα και με διαστάσεις παγκόσμιες, θα έλεγα σχεδόν εξωχρονικές. Πρώτη έκφραση της αποστασιοποίησης του ανθρώπου από την αναγκαιότητα της φύσης, χάρη στη μεταμόρφωση της ύλης σε πνεύμα, το ελληνικό πλαστικό κατόρθωμα δηλώνει την επίμονη και έλλογη προσπάθεια του καλλιτέχνη να δαμάσει το πάθος και τη μοίρα με τα έργα του νου και της καρδιάς, αυτά που φέρνουν τον άνθρωπο όλο και πιο κοντά στο Θεό, αυτά που τον οδηγούν δίπλα στο συνάνθρωπο.
Αποκρυστάλλωμα μιας ορθής και όρθιας σκέψης, το αρχαίο άγαλμα (μεμονωμένο ή ως αναπόσπαστο μέρος αρχιτεκτονικού συμπλέγματος) καθαγιάζει και αγλαΐζει1 τους χώρους της πόλης. Σήμα ανάτασης ψυχικής και ορόσημο πανάρχαιας μνήμης, θυμίζει στους πολίτες την αμέριστη ευθύνη τους για τη συνοχή της κοινωνικής ομάδας και ορθώνεται εγγυητής της ιστορικής αλληλεγγύης του συνόλου. Διαγράφει ο τεχνίτης τα πλαίσια μιας πάντα ευνομούμενης και ισορροπημένης πολιτείας, έτσι όπως την ονειρευόταν η νεογέννητη δημοκρατία και έτσι όπως την ορίζει η πλατιά ειρηνευτική κίνηση του θεϊκού βραχίονα στο αέτωμα του ολυμπιακού ναού. Κίνηση που αναδεικνύει τον Απόλλωνα ρυθμιστή στη διαμάχη του ανθρώπου με το ζώο, με το μυθικό Κένταυρο, στην  Ολυμπία,

1 αγλαΐζω=λαμπρύνω

 και οργανωτή της ζωής μέσα στο φως του λόγου. Το πέρασμα από το μύθο στο λόγο έγινε, χάρη στην τέχνη, άγαλμα, θέαμα και θεωρία. […]
Το πέρασμα από το ζώο, την άγρια φύση και τους αγρούς, στο δομημένο άστυ και στην οργανωμένη πόλη, ας πούμε τη θεϊκή μετάβαση από την κυνηγέτιδα Άρτεμι στην πολιάδα Αθηνά, δηλώνει με κάθε της μορφή και σε κάθε της βήμα η αρχαία ελληνική τέχνη, πρώτη αυτή εγρήγορση του ανθρώπου στον κόσμο του ελεύθερου πνεύματος. Αυτό ίσως είναι το συνοπτικό μέγιστο μάθημα του αρχαιοελληνικού βιώματος, των ανθρώπων που πρώτοι σμίλευσαν στο ξύλο, στην πέτρα και στο μάρμαρο, τη μορφή της εσωτερικής ενατένισης, συνδυασμένη με την ιδεατή πληρότητα της φυσικής ομορφιάς. Μαρτυρεί για τα λεγόμενά μου το αινιγματώδες χαμόγελο του αρχαϊκού κούρου και η ανείπωτη έκπληξη στο βλέμμα της κόρης μέσα στην πολύπτυχη φορεσιά της.
Ιδού η απαρχή της προσπάθειας για γνώση και για αυτογνωσία, ιδού το πρώτο ερωτηματικό, το για πάντα αναπάντητο, ιδού η αυγή του μυστηρίου που οδήγησε τον άνθρωπο να γίνει πλάστης αθάνατου έργου, δημιουργός δηλαδή θεών. Δάμασε η ελληνική τέχνη το ζώο πριν ανακαλύψει τον τέλειο άνθρωπο. Το συντροφικό συναπάντημα του ανθρώπου με τους θεούς διδάσκει η αρχαία αισθητική, στην προσπάθειά της να αιχμαλωτίσει την τέλεια μορφή την πάντα μετέωρη και πάντα τεταμένη προς μια ιδεατή πληρότητα, προς ένα αέναο γίγνεσθαι. Να γιατί η αρχαία τέχνη θα μένει πάντα πρωτοποριακά επίκαιρη και ζωντανή: είναι η τέχνη πυξίδα και σταθερός προσανατολισμός, αυτή που δεν γνώρισε αμηχανίες και αγνοεί τα αδιέξοδα, γι’ αυτό και εμπνέει κάθε αναγέννηση, γι’ αυτό και μένει η βάση κάθε πνευματικής παλιννόστησης προς το ουσιώδες, δηλαδή τη δημιουργία ελευθερίας.

Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ

.

.

.

Πολιτισμός και Ελληνισμός

Προσεγγίσεις, Αθήνα 2007
(Διασκευή)
ΤΕΛΟΣ 2ΗΣ

 .

Ως κόκκον σινάπεως

Του Νικου Γ. Ξυδακη

Η πολύπλευρη κρίση, καθώς εκδιπλώνεται από το οικονομικό πεδίο στο κοινωνικό κι από εκεί στο πολιτικό, σωρεύει ερείπια μπρος στα μάτια μας. Η έλλειψη συνεκτικής δομής στην παραγωγή και τη διοίκηση άφησε τη χώρα εντελώς απροστάτευτη στους διεθνείς ανέμους, και τους αδύναμους πολίτες χωρίς χρονοανθεκτικό δίχτυ προστασίας. Πίσω από αυτά τα κενά βρίσκεται ασφαλώς το μεγάλο πολιτικό έλλειμμα: έλλειμμα σκέψης, πράξης και ηγεσίας. Αυτό το έλλειμμα σφραγίζει την παρούσα ιστορική συγκυρία του ελληνισμού. Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης διοίκησε χωρίς εθνικό σχέδιο, ιδίως μετά την ιστορική καμπή του 1989. Η ένταξη στο ευρωπαϊκό ολοκλήρωμα ήταν η μόνη στρατηγική, αλλά κι αυτή πραγματοποιήθηκε μηχανιστικά, χωρίς ορθή αξιοποίηση των κοινοτικών πόρων και με εγκατάλειψη έως ατροφίας οποιασδήπτε εθνικής αφήγησης, πλην του εκσυγχρονιστικού ιδεολογήματος. Ενώ η δημογραφική σύνθεση μεταβαλλόταν ραγδαία λόγω γήρανσης και μεταναστευτικών ροών και τα εκτενέστατα μεσοστρώματα αναδιατάσσονταν εν τω βάθει, οι πολιτικοί οργανισμοί αδυνατούσαν να απορροφήσουν κραδασμούς και, κυρίως, να εκφράσουν την αναδυόμενη νέα κοινωνία. Σε δύο δεκαετίες η απόσταση κοινωνίας και πολιτικής μετεβλήθη σε βάραθρο, με την οικονομία και τη διοίκηση να γκρεμίζονται αυτονομημένες. Τώρα, κατά τη μακρά κορύφωση της κρίσης, εντοπίζεται δραματικά το έλλειμμα: στον θρυμματισμένο λόγο, στο ψυχοπνευματικά ανεπαρκές πολιτικό προσωπικό, στις στεγνές δεξαμενές των κομμάτων, στην ιδιοτέλεια των ελίτ, στη σιωπή των διανοουμένων. Ολα συνεκβάλλουν στο κενό ηγεσίας. Στις πιο κρίσιμες ώρες, οι Ελληνες δεν έχουν ηγέτες. Αλλά μήπως επειδή δεν εξέλεγαν ηγέτες, αλλά κομματάρχες και αδύναμους πρίγκιπες, μήπως γι’ αυτό ακριβώς κατέληξαν στη μαύρη οπή; Η κρίση έριξε το βλέμμα της σαν τη Μέδουσα και πέτρωσε τα κυβερνητικά κόμματα. Πέτρωσε την οικονομία και την πολιτική. Η κοινωνία όμως δεν πετρώνει, δεν ξηραίνεται, πάντα περιέχει κόκκον σινάπεως, και όταν σπαρή γίνεται μείζων και ποιεί κλάδους μεγάλους.

 

 

 kathimerini.gr - Ως κόκκον σινάπεως

ευχαριστώ σε,  road art ist

.

.

.

.

.

.

.

.

Στόχος της αρχαϊκής πλαστικής είναι ο κούρος, ο "ανδρόπαις", που θα απασχολήσει τους γλύπτες για πολλά χρόνια. Πρόκειται για αναπαράσταση του νέου, που στην καλύτερη στιγμή της ζωής, τη γεμάτη ζωντάνια και σφρίγος μπορεί να τοποθετηθεί είτε ως ανάθημα στα ιερά ή τους τάφους είτε ως εικόνα του ίδιου του θεού.

Ως το 570 π.Χ. ο κούρος εικονίζει ένα γυμνό νέο που στέκεται κατενώπιον (δηλαδή στέκεται προς τα εμπρός). Προβάλλει το αριστερό του πόδι, ενώ τα χέρια ακουμπούν στους μηρούς με τα δάχτυλα σφιγμένα σε γροθιές. Το σώμα είναι γυμνασμένο και τα μαλλιά είναι μακριά σχηματίζοντας πλεξούδες που πέφτουν δεξιά και αριστερά στο λαιμό. Το πρόσωπο είναι μεγάλο και τριγωνικό. Το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό είναι το ελαφρύ χαμόγελο, γνωστό ως «αρχαϊκό μειδίαμα». 

.

.

.

.

.

.

.

 

.

.

... Ελλάδα δεν πουλάω, νοικοκυραίγοι μου ! 

.

.

..................................................................

Τότε, εκεί που καθόμουν εις το περιβόλι μου και έτρωγα ψωμί, πονώντας από τις πληγές, όπου έλαβα εις τον αγώνα 
και περισσότερο πονώντας δια τις μέσα πληγές όπου δέχομαι δια τα σημερινά δεινά της Πατρίδος, ήλθαν δύο επιτήδειοι, άνθρωποι των γραμμάτων, μισομαθείς και άθρησκοι, και μου ξηγώνται έτσι : 
« Πουλάς Ελλάδα, Μακρυγιάννη ; »

Εγώ, στην άθλιαν κατάστασίν μου, τους λέγω : 
«Αδελφοί, με αδικείτε. Ελλάδα δεν πουλάω, νοικοκυραίγοι μου.
Τέτοιον αγαθόν πολυτίμητον δεν έχω εις την πραμάτειαν μου. Μα και να τό ’χα, δεν τό ’δινα κανενός. Κι αν πουλιέται Ελλάδα, δεν αγοράζεται σήμερις, διότι κάνατε τον κόσμον εσείς λογιώτατοι, να μην θέλει να αγοράσει κάτι τέτοιο».

... Πατρίδα, να θυμάσαι εσύ αυτούς όπου, δια την τιμήν και την λευτερίαν σου, δεν λογάριασαν θάνατο και βάσανα. 
Κι αν εσύ τους λησμονήσεις, θα τους θυμηθούν οι πέτρες και τα χώματα, όπου έχυσαν αίματα και δάκρυα.

.

.

.

αμήν!

.

.

.

.

.

.

.

a Balkan Tale

.

έκθεση φωτογραφίας  

στο Λουτρό των Αέρηδων ( Μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης )

.

με σημαντικά μνημεία 

της Οθωμανικής περιόδου (14ος - 20ος αι.)  στα Βαλκάνια

.

λουτρά, τζαμιά, συναγωγές, εκκλησίες, υδραγωγεία, σπίτια, γέφυρες,πτωχοκομεία

.

.

οι photos από την έκθεση είναι της q.l.

.

.

συναγωγή στην Εβραϊκή γειτονιά - Βέροια

.

Η Εβραϊκή κοινότητα της Βέροιας χρονολογείται από τους Ρωμαϊκούς χρόνους.

Μετά το 1453, οι Εβραίοι της Βέροιας όπως και εκείνοι της Θεσσαλονίκης μετοίκησαν υποχρεωτικά στην Κωνσταντινούπολη. Εντούτοις, οι Εβραϊκές κοινότητες της Βέροιας και της Θεσσαλονίκης αναβίωσαν προς τα τέλη του 15ου αιώνα , από τους εξόριστους της Ιβηρικής χερσονήσου, τους Σεφαραδίτες, που εγκαταστάθηκαν και στις δύο πόλεις. 

.

 

.

Ναός του Σωτήρος - Σκόπια

.

Στο εσωτερικό του ναού ξεχωρίζει το υπέροχο ξυλόγλυπτο τέμπλο, που φιλοτεχνήθηκε μεταξύ 1819 και 1824. Αποτελεί έργο σπουδαίας ομάδας καλλιτεχνών.

.

.

.

Γενί Τζαμί - Θεσσαλονίκη

.

Το 1900 - 1902 οι εύποροι Ντονμέδες της Θεσσαλονίκης, οι εβραϊκές οικογένειες που είχαν μεταστραφεί στο Ισλάμ από τον 17ο αιώνα, χρηματοδότησαν την κατασκευή ενός από τα τελευταία οθωμανικά τζαμιά στα Βαλκάνια.

Τα σχέδια ακολούθησαν το Ευρωπαϊκό ύφος του εκλεκτικισμού.

.

.

Καπναποθήκη της "Ρεζή", Ξάνθη

.

Η Ξάνθη, από μικρή κωμόπολη των ύστερων Βυζαντινών και των πρώτων οθωμανικών αιώνων, εξελίχθηκε σε μεγάλο κέντρο επεξεργασίας καπνού, στα νότια Βαλκάνια.
Γύρω στο 1890, το οθωμανικό μονοπώλιο καπνού "Ρεζή"
(Régie Co. intéressée des tabacs de l' empire Ottoman), με έδρα την Κωνσταντινούπολη, κατασκεύασε μιά μεγάλη καπναποθήκη, που σώζεται σήμερα. 

Η αρχιτεκτονική μορφή των καπναποθηκών είχε επηρεαστεί από τα βιομηχανικά κτίρια της Δυτικής Ευρώπης. Στα καπνεργοστάσια - καπναποθήκες της Ξάνθης εργάζονταν χιλιάδες καπνεργάτες, μέλη όλων των κοινοτήτων της οθωμανικής κοινωνίας.

.

.

.

"Τουρκικό σχολείο" - Ρέθυμνο.

.

Χτίστηκε "γιά την πρόοδο των μουσουλμάνων παρθένων", 

σύμφωνα με την επιγραφή του.

Σήμερα στεγάζει το α' δημοτικό σχολείο της πόλης.

 .

.

.

 Η κρήνη του τζαμιού της βασιλομήτορος - Ηράκλειο.

.

Η Κρήτη  αποτέλεσε την τελευταία μεγάλη κατάκτηση των οθωμανών, που την κέρδισαν από τους Βενετούς μετά από μακροχρόνιο πόλεμο (1645 - 1669). 

Ο καθολικός ναός του Σαν Σαλβατόρε μετατράπηκε σε τζαμί, προς τιμήν της Βαλιντέ σουλτάν Τουρχάν Χατιτζέ, μητέρας του σουλτάνου Μωάμεθ Δ'.

Το 1672, δίπλα στο τζαμί της βασιλομήτορος κατασκευάστηκε μιά κρήνη, γιά την τελετουργική κάθαρση των πιστών πριν από την είσοδο στο τζαμί.

Σε καταχώρηση στο κατάστιχο του καδή του Χάνδακα περιγράφεται η μορφή της κρήνης, με λιθόκτιστο θεμέλιο, δέκα μαρμάρινους κίονες, δώδεκα δικτυωτά σιδερένια κιγκλιδώματα, 19 κρουνούς, στέγη και επικάλυμμα στέγης.

Η κρήνη λειτουργεί σήμερα ως καφενείο, στο μέσο της πολυσύχναστης πλατείας Κορνάρου.

.

.

Τζαμί του Χατζή Εντχεμ μπέη - Τίρανα

.

Από τα πιό σημαντικά μνημεία της οθωμανικής κληρονομιάς στην Αλβανία. Χτίστηκε και τοιχογραφήθηκε μεταξύ 1793-94 και 1822-23, και θεωρείται έργο εξαιρετικής αξίας.

Κατά την κομμουνιστική περίοδο χρησιμοποιήθηκε ως μουσείο, στη συνέχεια επανήλθε στην αρχική του λειτουργία.

.

.

.

.

.

* οι πληροφορίες προέρχονται από το έντυπο ΟΔΗΓΟΣ ΕΚΘΕΣΗΣ, του μουσείου.

.

.

.

.

Οι αδελφοί Μανάκη (Μανάκια) - πρωτοπόροι κινηματογραφιστές στα Βαλκάνια

.
.
.
.
.

.

.

.

.

.

.