... ένας κόμπος ψυχής, κι ούτε πιά λέξη...

Σκόρπια λόγια από το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ
της αρετής,
της ερημιάς
και του έρωτα



…την ερημιά την άντεξα σαν το χαλίκι.

ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΜΟΥ άθροισα και δε σε βρήκα
Πουθενά, ποτέ, να μου κρατείς το χέρι
στη βοή των γκρεμών και στων άστρων τον κυκεώνα μου!

-…στεριές μεγάλες που ένιωσα
να μυρίζουνε χώμα όπως η νόηση

-…κάτω απ΄ τις χαρουπιές και τους μεγάλους όρθιους φοίνικες
Εκεί μόνος αντίκρυσα
Τον κόσμο
Κλαίγοντας γοερά

-«Εντολή σου, είπε, αυτός ο κόσμος
και γραμμένος μες στα σπλάχνα σου είναι
Διάβασε και προσπάθησε
Και πολέμησε» είπε
«Ο καθείς και τα όπλα του» είπε

-…«Η ειρήνη θέλει δύναμη να την αντέξεις» είπε…

-Τόσο εύλογο το Ακατανόητο

-Αρετή με τις τέσσερις ορθές γωνίες
Κι επειδή συλλογίστηκεν ωραία που είναι
στην αγκαλιά ο ένας του άλλου
Γέμισαν έρωτα οι μεγάλες γούρνες…

-…και πολλά μέλλει να μάθεις αν το Ασήμαντο εμβαθύνεις

…το ερεβοκτόνο ρόδι
τα φλεγόμενα ωκύποδα φιλιά…

-«ΑΛΛΑ ΠΡΩΤΑ θα δεις την ερημιά και θα της δώσεις το δικό σου
νόημα, είπε
Πριν από την καρδιά σου θα ναι αυτή
Και μετά πάλι αυτή θ΄ ακολουθήσει
Τούτο μόνο να ξέρεις:
Ό,τι σώσεις μες στην αστραπή
Καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει

-ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ μου έδωσαν ελληνική.
…Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου.

-Τις ημέρες μου άθροισα κι έμεινα μόνος.
…Άλλου μάτια δεν είδα, δεν αντίκρισα
παρά δάκρυα μέσα στο Κενό που αγκάλιαζα
παρά μπόρες μέσα στη γαλήνη που άντεχα.
Τις ημέρες μου άθροισα και δε σε βρήκα
Και τα όπλα ζώστηκα και μόνος βγήκα
Στη βοή των γκρεμών και στων άστρων τον κυκεώνα μου!


-ΜΟΝΟΣ κυβέρνησα * τη θλίψη μου
Το μήνυμα που σήκωνα * τ΄ άντεξα μόνος
Μόνος απέλπισα * το θάνατο
Και είπα: με μόνο το Άσπιλο * του νου μου θα χτυπήσω!
Στο πείσμα των σεισμών * στο πείσμα των λιμών
Στο πείσμα των εχτρών * στο πείσμα των δικών
Μου, ανάντισα κρατήθηκα * ψυχώθηκα, κραταιώθηκα

- Όπου και να σας βρίσκει το κακό , αδελφοί,
όπου και να θολώνει ο νους σας,
μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό
και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.

-Εύγε πρώτη νεότης μου!
Τόσο χώμα στις ρίζες μου έριξες, που κι η σκέψη μου χλόισε!
Τόσο φως μες στο αίμα, που κι η αγάπη μου πήρε
Το κράτος και το νόημα τ΄ ουρανού.
Καθαρός είμαι απ΄ άκρη σ΄ άκρη
Και στα χέρια του θανάτου άχρηστο σκεύος.


-...Αμαρτία μου να ’χα * κι εγώ μιάν αγάπη

- την ικεσία δεν έστερξα,
την ερημιά την άντεξα σαν το χαλίκι.


- ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

…η συνείδηση πάμφωτη σαν καλοκαίρι

…ο χωρίς δισταγμούς ένστικτος νόμος

…ένας κόμπος ψυχής κι ούτε πιά λέξη

…τα νυχτέρια τ’ ατέλειωτα μέσα στα σπλάχνα


…το μικρό «γιατί» που έμεινε αναπάντητο…


Οδ. Ελύτης