Συμπληρωμένο

με Παλαμά

στις 13/1/2007

Είναι το ποίημα του Victor Hugo,
“demain, dès l’ aube”,
που πάντα, μου ταιριάζει να συσχετίζω,
με του Παλαμά τον «Τάφο»…


(όσο θυμάμαι απ' έξω...)

demain
dès l' aube
à l' heure ou blanchit la campagne
je partirai
vois-tu?
je sais que tu m' attends...
j' irai par la foret, j' irai par la montagne
je ne peux pas demeurer loin de toi,
plus longtemps

je marcherai
les yeux fixés sur mes pensées
sans rien voir au dehors
sans entendre aucun bruit...

Από τον «Τάφο»

«…Τίποτε ξεχωριστό
λουλούδι δε θ’ ανθίσει
κάτω απ’ της φωλίτσας σου
το μαύρο κυπαρίσσι.

Μοναχά τ’ αγνώριστα
Χορτάρια και τα χίλια
Μύρια χρυσολούλουδα
Και τ’ άγρια χαμομήλια .

Όμως τα φτωχούλια αυτά
Και τα συνηθισμένα
Που με δίχως φύτεμα
Και πότισμα κανένα

Έχουν μόνο φυτευτή
Κι έχουν περιβολάρη
Της δροσιάς το στάλαμα,
Του ηλιού τη θεία χάρη

Όμως τα φτωχούλια αυτά
Στου λάκκου σου την άκρη
Θα σκορπούν κάποιων ματιών
Το φέγγος και το δάκρυ,

Θα σκορπούν κάποιων μαλλιών
Τα’ ανέμισμα και θα ναι
Σαν ψευδά παιδιάτικα
Λογάκια που μεθάνε.

Θα χουνε το σάλεμα
Κάποιων χεριών, κι ακόμα
Θα μοιράζουνε φιλιά
Σαν από κάποιο στόμα

Κι όλα τα φτωχούλια αυτά
Και τα συνηθισμένα
Θα χουν κάτι ασύγκριτο
Κάτι σαν από σένα!

Κι οι δυό,
έχουν γράψει αυτά τα ποιήματα,
για τα παιδιά που «έχασαν»…
Ο Παλαμάς τον γιό
Κι ο Victor Hugo την κόρη του.