Μόλις τελείωσε κι αυτή η συνδικαλιστική Πέμπτη. Νωρίς τελείωσε, εν μέσω διαφωνιών, ψιλοδιαπληκτισμών, κ.τλ., κ.τ.λ.
Πάντα τα θέματα της Διοίκησης, της διοίκησης που γ.. και δέρνει, που καταχράται την εξουσία της, ναι όσο κι αν φαίνεται απίστευτο στις μέρες μας, η Διοίκηση ενεργεί όπως εκείνην την βολεύει, μην υπολογίζοντας ούτε ανθρώπους, ούτε κοινωνικά ζητήματα , ούτε τίποτα εν γένει, που να μπαίνει εμπόδιο στον κακό της δρόμο και τον ανάποδο…
Τι να γίνει, όμως… αυτή είναι η δουλειά μας … έκαστος εφ’ ω ετάχθη…
Πάντα τα θέματα της Διοίκησης, της διοίκησης που γ.. και δέρνει, που καταχράται την εξουσία της, ναι όσο κι αν φαίνεται απίστευτο στις μέρες μας, η Διοίκηση ενεργεί όπως εκείνην την βολεύει, μην υπολογίζοντας ούτε ανθρώπους, ούτε κοινωνικά ζητήματα , ούτε τίποτα εν γένει, που να μπαίνει εμπόδιο στον κακό της δρόμο και τον ανάποδο…
Τι να γίνει, όμως… αυτή είναι η δουλειά μας … έκαστος εφ’ ω ετάχθη…
Φέρανε κι ένα μπουκάλι τσίπουρο για το κρύο, σπιτικό υποτίθεται, που μπορεί να ήταν και μπόμπα, γιατί δεν αισθάνομαι και άριστα, παρ’ όλο που περπάτησα στον κρύο αέρα επί δεκάλεπτο μέχρι να επιστρέψω…
4 σχόλια:
Ο μικρός μας πρίγκιπας και τα μυρουδάτα κούμαρα μαζεμένα τριφερά με τα χέρια σου κάτω απ' τ' αστέρια του Αττικού ουρανού...Μια νύχτα που γεμίζει με αναμνήσεις και μ' ελπίδες πως κάτι σημαντιό θα ξημερώσει. Όχι μη τρομάζεις δεν μ' έπιασε το σύνδρομο του απολογισμού και του ρομαντισμού. Εξ άλλου τώρα που σου γράφω έχει ξημερώσει και το βραδυνό ποτό έχει πια ξεθυμάνει. Περιμένοντας όμως τον ήλιο να προβάλει πίσω απ' τη θάλασσα περιμένω και τα καινούρια που μέλλονται ν' ανακοινωθούν απ' το Γιωργάκη. Και θέλω ν' ακούσω και φοβάμαι. Περιμένοντας κρατάω τις εικόνες σου και το άγγιγμα του παγωμένου αέρα του Υμηττού...
Αδερφέ όλης μου της ζωής,
βαδίζω σε δρόμο εσωτερικής μοναχικότητας.
Όχι ασφαλώς από ανάγκη, ούτε τυχαία. Είναι πιά απόλυτη, συνειδητή, αδιαπραγμάτευτη επιλογή μου.
Παρ' όλο που είμαι επίσης μιά ζωή "ζώο πολιτικό", στρατευμένο, ενεργό και δυνατό, εσωτερικά είμαι σε περίοδο αλλαγής.
Λίγο με νοιάζουν πιά τα μικρά, τα καθημερινά μου, τ' ασήμαντά μου...
Ο μικρός πρίγκηπας! πράγματι, μ' αυτά μεγαλώσαμε, απ' το σχολείο ακόμα... όμορφα και τρυφερά...
και κάποια στιγμή, (το πιστεύεις;)τα ξαναβρήκα μπροστά μου, στη ζωή!
Θέλω να σαι καλά
Τι να πω. Μου αρέσουν οι ιδεαλιστές άνθρωποι. Που συνδικαλίζονται, μάχονται, διαφωνούνε, πιστεύουν σε κάτι. Απορώ πού βρίσκεις την ενέργεια για όλα αυτά. Κι αν θεωρείς ότι αξίζουν όντως τον κόπο.
renton, καλή μου,
μονάχα οι ιδέες μας έχουνε μείνει, να τις παλεύουμε...
πολλές φορές, χρειάζεται να μη φοβάσαι... να λες, "γι αυτό (που πιστεύω ή που θέλω) ας τα χάσω όλα, δεν πειράζει. μπορώ να φτιάξω πράγματα απ' την αρχή"
ενέργεια; χμ...
ναι. χρειάζεται πολλή ενέργεια.
μπαίνω και σε διαβάζω.
φιλιά.
Δημοσίευση σχολίου