Δευτέρα, Νοεμβρίου 27, 2006

Το παρακάτω, είναι μικρό, φανταστικό κομμάτι,
από ένα μυθιστόρημα,

που σιγά σιγά γράφεται…

Signature
A.K.
Βρε μπαγάσα…

Πατάω το 123 ν’ ακούσω τα μηνύματά μου και πέφτω πάνω σε τραγούδι. Τραγούδι που διαρκεί…
Όλα τα μεγάλα παιδιά έχουν το τηλέφωνό μου, αλλά ποτέ, μα ποτέ, κανείς τους δε μου κανε πλάκα...
Περιμένω τρία λεπτά, με την ακτινοβολία μες στ’ αυτί, ως ν’ ακούσω το φινάλε…
Η φωνή σου. «Για όλα όσα έχουμε περάσει μαζί» …
Μάλιστα. Έπρεπε να το καταλάβω…
Εσύ. Ποιος άλλος;
Εσύ…
Εσύ, που τα χεις δει μαζί μου, όλα… μέχρι και το τραύμα… Δυό "ειδικοί" μονάχα... κι η μάνα μου…
… τραγούδι, «για όλα όσα έχουμε περάσει μαζί», ε; …
Για φαντάσου! Κι εγώ, που λογάριαζα ότι κανείς πιά, δε θα μ’ αφιερώσει ξανά τραγούδι…
Έχασες επεισόδια . Επεισόδια ζωής… Πού γυρνάς; Με τι καταπιάνεσαι; Εκτός απ’ τα πολιτικά… Κι εκτός απ’ το νοσοκομείο… Όλοι μου λένε, «από τότε που ρθε αυτός ο χειρούργος, σώζει ζωές…»
Δωρεά λάβατε, δωρεά να δίνετε…
Είσαι μακριά όμως, και μου λείπεις.
Και μ’ έχεις αφήσει στη στοργή ξένων ανθρώπων…
Δε λέω, μήνες τώρα, από τότε που αυτό συνέβη, υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται… μερικοί άνθρωποι καταλαβαίνουν… λειτουργούν υποστηρικτικά, φιλικά… μου μιλάνε με προσοχή, κάποιοι με κρύβουν μες στα λόγια τους ή μες στη σιωπή τους, κάποιοι απαντάνε στις σκέψεις μου, μερικοί μου μιλάνε πρώτοι, δίχως καν να ξέρουν αν είμαι εκεί, αν τους ακούω… υπάρχουν άνθρωποι που καταλαβαίνουν, δεν έχω παράπονο, πολλές φορές μάλιστα νιώθω άσχημα και άβολα, όταν τους φορτώνομαι, σα να τους λέω "βοηθείστε"…
Κι άλλοι φίλοι, νεωτέρων χρόνων – όπως λέμε «ιστορία νεωτέρων χρόνων…»
Σε απελπισία, κι εσύ μακριά, και σήμερα, Κυριακή μεσημέρι, στις τέσσερις, σκέφτηκες να μου στείλεις sms τραγούδι … «για όλα όσα έχουμε περάσει μαζί» …
Από παιδάκια…
Τραγούδι sms
… για τις παραλίες που έχουμε ξαγρυπνήσει με κιθάρες, γύρω από φωτιές, και που έπειτα, έχουμε κοιμηθεί
(θυμάσαι ένα βράδυ, παραλία Λουτράκι, νύχτα κατασκότεινη, εμείς δίχως φακό, που πέσαμε και κοιμηθήκαμε πάνω σε κάτι καβαλίνες);
… για τα χρόνια του σχολείου – χαίρε αρρένων όγδοο!
... για τα ατέλειωτα σουλάτσα
… για την οδό Φυλής, για την Πιπίνου, την Καλλιφρονά
… για τα long play μεταμεσονύκτια, μέχρι πρωίας τηλεφωνήματα
… για τη μάνα σου, που φώναζε
… για τα ατέλειωτα μπλούζ, που χουμε χορέψει αγκαλιά
… για τους έρωτές σου (tout au long de la vie...)
… για τους έρωτές μου
… γιατί πάντα μ’ έκανες να γελάω
… γιατί κάποτε σε πόνεσα κι έπειτα με πόνεσες κι εσύ
… για τη συμπαράστασή , σε δύσκολα χρόνια
… για την εγχείρηση, που ξημεροβραδιάστηκα κοντά σου, και πάλι το ίδιο θα κανα, αν με χρειαζόσουνα
… για την άλλη εγχείρηση, που άντεξες να είσαι μέσα παρών, μη σου πεθάνω…
δεσμοί αίματος…
και χρόνια τώρα, εσύ σ’ άλλη γη…
μ’ έχεις αφήσει στη στοργή ξένων ανθρώπων…
και
χάνεις της ζωής μου τα καλύτερα, τα πιό όμορφα, τα πιό ανθρώπινα, τα πιό σκληρά, τα αληθινά επεισόδια…

6 σχόλια:

Andreas Dimitropoulos είπε...

Την καταβρήκες με το blog. Σαν το παιδάκι που παίζει με το καινούργιο παιγνίδι του! Ελπίζω να μην το βαρεθείς. Γιατί γράφεις όμορφα. Αν σε δει ο άνεμος, θα πάει τη λαλιά σου παντού. Κι ο ήλιος αν σ' ακούσει, θα στείλει λίγο από το φως σου σε γωνιές σκοτεινές.

quartier libre είπε...

Δεν ξέρω με ποιόν μιλάω... μάλλον στην αρχή σε είχα μπερδέψει...

Έτσι κι αλλιώς, το blog παιχνίδι είναι, και το παιχνίδι είναι πάντα εξαιρετικό!
Υποθέτω ότι είσαι γνωστός ή φίλος... Θα γνωρίζεις λοιπόν, ότι απ' έξω Μπουμπουλίνα, ενώ μέσα, μονοχνωτιά - μοναχικότητα και καταραμένη συστολή...

τέλος,
να σαι καλά...

Stavros D είπε...

Η μυρουδιά του αχνιστού τσαγιού με την κανέλλα, έξω να πεφτει στον κήπο σου το χιόνι, στο πικ-απ ο αγαπημένος μας δίσκος του Brel. Εσύ αλλού, εγώ να λαχταράω την ζωή μέσα από την παρουσία σου. Ακαδημίας έξω απ' την Λυρική...Στο παγκάκι κάτω απ' την αγριοτριανταφυλλιά...Οι μικρές σιωπές που τόσα λέγαν. Το χάδι στις δύσκολες στιγμές. Το βλέμα που 'σπαζε την μάσκα της αδιαφορίας. Οι εξομολογήσεις για τους νέους μας έρωτες, τα μικρά μεγάλα μας μυστικά. Η Αρλέτα - φώναξέ με αγάπη, φώναξέ με...Και συνεχίζουμε να ζούμε χαμένοι (?) μέσα στα μικρά και καθημερινά που ελάχιστα είναι ικανά να δόσουν αξία στο ζω. Μα φτάνει ένα παιχνίδισμα τ' αγέρα με κάποιες νότες εκούσια ξεχασμένες να σε παρασύρουν σ' ενα απρόσμενο ταξίδι στο παραμύθι της ζωής σου και να ψυθιρίζεις << για όλα όσα περάσαμε μαζί>> και να θες να συμπληρώσεις << και για όλα που περάσαμε χώρια και μαζί>>

Stavros D είπε...

Κάνει ζέστη. Τα φώτα του λιμανιού θάμπωσαν απ' την πάχνη της υγρασίας. Και η ώρα είναι ακόμα 2:34 πμ. Είναι η δικιά μου ώρα, αυτή που περιμένω ολάκερη τη μέρα. Αφουγκράζομαι την ανάσα της μικρής μου και σχεδόν ακούω την ανάσα της μεγάλης μου κι ας είναι μακριά. Ξεμπλέκω τις σκέψεις μου, κάνω όνειρα, ταξιδεύω στο χθες και αγναντεύω το αύριο, όχι έτσι όπως θα είναι αλλά όπως θα θελα να είναι. Μικρές αυταπάτες, φυγές μέσα στην νύχτα, λίγο πριν ακούσω την φωνή της σιδεράς κυρίας << μα τι κάνεις ακόμα τέτοια ώρα? Δεν θα ξυπνας αύριο και καταστρέφεις τα μάτια σου >>. Άραγε πόσοι είναι εκείνοι που ξέρουν ότι 1+1 δεν κάνει πάντα 2, αλλά και δεν σταματάν να ψάχνουν άραγε πόσο κάνει και γιατί, αν και το τελευταίο ποσός τους ενδιαφέρει αρκεί να μη είναι πάντα 2.
Καληνύχτα και κάπου μέσα στ' όνειρό σου βάλε ένα αστέρι να σου φέγγει τον δρόμο...

quartier libre είπε...

Επι τέλους!
το αργό μου μυαλό, είδε ποιος έγραφε τις ιστορίες με τους κουλουράδες και τα κουλούρια...
Αλλιώς θα σου απαντούσα, αν το ήξερα πώς είσ’ εσύ... εννοώ, οπωσδήποτε με λιγότερη αβρότητα - ή μήπως δεν ήσουνα εσύ; (ο διάβολος να με πάρει, πάντα μπερδεύομαι με τους ανθρώπους...)

Έλα, τώρα... αστέρι της ψυχής μου είσαι πάντα...
Αδερφός , πλάϊ στον αδερφό μου, όλα τα χρόνια. Κι αυτά που λες, κι άλλα τόσα, κι άλλα τόσα μας έχουνε διαμορφώσει.
Δεν είμαστε αυτοί, που κλείσαμε την πόρτα της λυρικής, όταν έκλεισε για χρόνια τις πόρτες της; Δε λες, καλά που τις ξανάνοιξε!...
Ο Brel... Τα 12 + 1 (ε;), o Λόρκα – η καντάτα για τον Ιγνάθιο -, (αναφορές)! και, και, και... να γιατί, μας αρέσει το χιόνι...

Όταν έρθεις Αθήνα, βάλε, ω μεγαλόσχημε , και την ταπεινή αφεντιά μου στην ατζέντα των rdv σου.
den synehizo na zo hameni mesa sta mikra kai kathimerina pou elahista einai ikana na dosoun axia sto “ZO”...
τα υπόλοιπα, από κοντά... όταν

(το επόμενο sms τραγούδι που θα στείλεις, s.v.p., να ναι η casta diva) ...

Υ.Γ. και θες μπάτσες, αγράμματε! το «ποσώς», με ωμέγα...

Stavros D είπε...

Αν αυτό είναι το μοναδικό μου λάθος, τότε είμαι μια χαρά...Αλλά καλού κακού δεν πας και σε κανέναν οφθαλμίατρο η ηλικία βλέπεις...