Το παρακάτω, είναι μικρό, φανταστικό κομμάτι,
από ένα μυθιστόρημα,
που σιγά σιγά γράφεται…

Signature

A.K.

Βρε μπαγάσα…

Πατάω το 123 ν’ ακούσω τα μηνύματά μου και πέφτω πάνω σε τραγούδι. Τραγούδι που διαρκεί…
Όλα τα μεγάλα παιδιά έχουν το τηλέφωνό μου, αλλά ποτέ, μα ποτέ, κανείς τους δε μου κανε πλάκα...
Περιμένω τρία λεπτά, με την ακτινοβολία μες στ’ αυτί, ως ν’ ακούσω το φινάλε…
Η φωνή σου. «Για όλα όσα έχουμε περάσει μαζί» …
Μάλιστα. Έπρεπε να το καταλάβω…
Εσύ. Ποιος άλλος;
Εσύ…
Εσύ, που τα χεις δει μαζί μου, όλα… μέχρι και το τραύμα… Δυό "ειδικοί" μονάχα... κι η μάνα μου…

… τραγούδι, «για όλα όσα έχουμε περάσει μαζί», ε; …
Για φαντάσου! Κι εγώ, που λογάριαζα ότι κανείς πιά, δε θα μ’ αφιερώσει ξανά τραγούδι…
Έχασες επεισόδια . Επεισόδια ζωής… Πού γυρνάς; Με τι καταπιάνεσαι; Εκτός απ’ τα πολιτικά… Κι εκτός απ’ το νοσοκομείο… Όλοι μου λένε, «από τότε που ρθε αυτός ο χειρούργος, σώζει ζωές…»
Δωρεά λάβατε, δωρεά να δίνετε…
Είσαι μακριά όμως, και μου λείπεις.
Και μ’ έχεις αφήσει στη στοργή ξένων ανθρώπων…
Δε λέω, μήνες τώρα, από τότε που αυτό συνέβη, υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται… μερικοί άνθρωποι καταλαβαίνουν… λειτουργούν υποστηρικτικά, φιλικά… μου μιλάνε με προσοχή, κάποιοι με κρύβουν μες στα λόγια τους ή μες στη σιωπή τους, κάποιοι απαντάνε στις σκέψεις μου, μερικοί μου μιλάνε πρώτοι, δίχως καν να ξέρουν αν είμαι εκεί, αν τους ακούω… υπάρχουν άνθρωποι που καταλαβαίνουν, δεν έχω παράπονο, πολλές φορές μάλιστα νιώθω άσχημα και άβολα, όταν τους φορτώνομαι, σα να τους λέω "βοηθείστε"…
Κι άλλοι φίλοι, νεωτέρων χρόνων – όπως λέμε «ιστορία νεωτέρων χρόνων…»
Σε απελπισία, κι εσύ μακριά, και σήμερα, Κυριακή μεσημέρι, στις τέσσερις, σκέφτηκες να μου στείλεις sms τραγούδι … «για όλα όσα έχουμε περάσει μαζί» …
Από παιδάκια…
Τραγούδι sms
… για τις παραλίες που έχουμε ξαγρυπνήσει με κιθάρες, γύρω από φωτιές, και που έπειτα, έχουμε κοιμηθεί
(θυμάσαι ένα βράδυ, παραλία Λουτράκι, νύχτα κατασκότεινη, εμείς δίχως φακό, που πέσαμε και κοιμηθήκαμε πάνω σε κάτι καβαλίνες);
… για τα χρόνια του σχολείου – χαίρε αρρένων όγδοο!

... για τα ατέλειωτα σουλάτσα
… για την οδό Φυλής, για την Πιπίνου, την Καλλιφρονά
… για τα long play μεταμεσονύκτια, μέχρι πρωίας τηλεφωνήματα
… για τη μάνα σου, που φώναζε
… για τα ατέλειωτα μπλούζ, που χουμε χορέψει αγκαλιά
… για τους έρωτές σου (tout au long de la vie...)
… για τους έρωτές μου
… γιατί πάντα μ’ έκανες να γελάω
… γιατί κάποτε σε πόνεσα κι έπειτα με πόνεσες κι εσύ
… για τη συμπαράστασή , σε δύσκολα χρόνια
… για την εγχείρηση, που ξημεροβραδιάστηκα κοντά σου, και πάλι το ίδιο θα κανα, αν με χρειαζόσουνα
… για την άλλη εγχείρηση, που άντεξες να είσαι μέσα παρών, μη σου πεθάνω…
δεσμοί αίματος…
και χρόνια τώρα, εσύ σ’ άλλη γη…
μ’ έχεις αφήσει στη στοργή ξένων ανθρώπων…
και
χάνεις της ζωής μου τα καλύτερα, τα πιό όμορφα, τα πιό ανθρώπινα, τα πιό σκληρά, τα αληθινά επεισόδια…