Τι μπελάς είσαι !

.

.

Τρείς ώρες για σένα μου μίλαγε!
Αν δε με κάνετε καρδιακιά…
Πώς μιλάς, πώς γελάς, πώς κλαίς, πώς ερωτεύεσαι, πόσο δυνατή είσαι, πόσο τσαγανό έχεις, πόσο εύθραυστη είσαι…

Τι θ' ακούσω άλλο, σ' αυτή τη ζωή !
Τι μάγια του χεις κάνει;
Πες και σε μας, τις αδαείς…
(smile)
Κατά τ’ άλλα, κάναμε ωραία βόλτα.
Φάγαμε στο Μοναστηράκι, όπου μου εξιστόρησε πού φάγατε, πήγαμε βόλτα στους Αέρηδες, όπου συνέχισε να σε εκθειάζει, σκαρφαλώσαμε στην Ακρόπολη, καθίσαμε να πιούμε καφέ, με πιάτο το Θησείο κι απέναντι του Φιλοπάππου, μέχρι που νύχτωσε, όπου βέβαια για σένα έλεγε, πήραμε σβάρνα τ’ Αναφιώτικα , όπου ανάμεσα στα δικά σου κοσμητικά επίθετα πρόλαβε κι έδωσε μια συμβουλή και σε μένα «να παίρνω τα πράγματα στη ζωή, πιο ελαφριά…», θαυμάσαμε την αγαπημένη βυζαντινή εκκλησία, κατεβήκαμε την Κυδαθηναίων, Σύνταγμα, Σταδίου, Κοραή, συνέχεια να μου λέει, όπου εγώ πήρα metro, κι εκείνος συνέχισε να βρεί μιά ήσυχη γωνιά, για να σου γράψει… –τι άλλο;- !
Έλεος !

Μόνο καρδιακιά μη με κάνετε…