Προϋπολογισμοί face to face

.

.

Signature A.K

.

.

Τα τελευταία αρκετά χρόνια, οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης αντιμετωπίζουν πάντα, το γνωστό πρόβλημα:
Η Κεντρική Διοίκηση παραχωρεί ολοένα αυξημένες αρμοδιότητες στους ΟΤΑ, χωρίς όμως να τις συνοδεύει από τους ανάλογους πόρους.
Αυτό, καθιστά προβληματικό, το να συντάσσουν οι ΟΤΑ προϋπολογισμούς, που ακόμα κι αν δεν είναι εφικτό να ανταποκρίνονται σε μεγάλο βαθμό στις ανάγκες και τις απαιτήσεις της κοινωνίας, τουλάχιστον δεν θα πρέπει να είναι αντικοινωνικοί...
Οι Δημοτικοί προϋπολογισμοί, εκφράζονται μεν με οικονομικά μεγέθη, είναι όμως ξεκάθαρο, ότι δηλώνουν τις πολιτικές επιλογές των διοικούντων, δηλώνουν το πολιτικό στίγμα των εκάστοτε διοικούντων (οι οποίοι είναι υπεύθυνοι και για τον τρόπο που τους συντάσσουν ).
Πώς όμως είναι δυνατό, να ξεπερνιέται στη σύνταξη ενός προϋπολογισμού, η συνήθης (για τα ελληνικά δεδομένα) ζοφερή πραγματικότητα της «ελλειμματικότητας»;
Μία απ’ τις υπάρχουσες λύσεις, -πρόκειται για πολιτική ασφαλώς, λύση - είναι να δημιουργούνται μέσα στον ιστό της πόλης κοινωνικές συμμαχίες, και να διεκδικούνται τα κοινωνικά αγαθά, σε συμφωνία με τους πολίτες, για τους πολίτες.

Τα τελευταία 15 χρόνια, κατ’ αρχήν στο Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας, και πιο πρόσφατα σε αρκετές πόλεις της Ευρώπης, οι πολίτες ασχολούνται με τον σχεδιασμό και τη σύνταξη του δημοτικού προϋπολογισμού, κυρίως όσον αφορά στις επενδύσεις, - αφού οι λειτουργικές δαπάνες είναι συνήθως ανελαστικές -.
Στην ουσία, πρόκειται για ένα νέο μοντέλο διοίκησης, που εισάγει την έννοια του ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΟΥ προϋπολογισμού.
Στη Γερμανία, αυτό το «καινοτόμο μοντέλο» διοίκησης αναπτύσσεται σε πόλεις 80.000 – 100.000 κατοίκων, ενώ από το 2003 ξεκίνησε να εφαρμόζεται και σε δήμους της περιοχής του Βερολίνου.
Στην Ιταλία, αυτό το σχέδιο τοπικής δημοκρατίας έχει ξεκινήσει σε περιοχές της Ρώμης, σε μικρότερες πόλεις κοντά στο Μιλάνο, στη Βενετία και τη Νάπολη.
Στην Ισπανία και στη Γαλλία ο συμμετοχικός προϋπολογισμός εφαρμόζεται ήδη σε δήμους της ευρύτερης περιοχής της Βαρκελώνης, της Ανδαλουσία και του Παρισιού.
Στην ουσία δεν πρόκειται ακριβώς για ένα ορισμένο μοντέλο διοίκησης, αλλά για μία «οδό», έναν «τρόπο» διαχείρισης των πόρων, που στην πραγματικότητα διαμορφώνεται – προσαρμόζεται, στον κάθε δήμο που εφαρμόζεται.
Καλό είναι να σημειώσουμε ότι αυτό το σχέδιο άμεσης δημοκρατίας δεν «παρακάμπτει» την αντιπροσωπευτική δημοκρατία και τους πολιτικούς.
Οι πολιτικοί προτείνουν στους δημότες, και είναι διατεθειμένοι να διεκδικήσουν μαζί τους.
Η «άμεση» δημοκρατία κι η «αντιπροσωπευτική» συνεργάζονται, οι πολίτες καλούνται να δεχθούν, ν’ απορρίψουν , να συνδιαμορφώσουν και να βοηθήσουν να υλοποιηθούν οι προτάσεις.