Signature A.K.

Δευτέρα 29/1/07

" Τις νύχτες σε κουράζει να περνάς… Βαρέθηκες, είπες. Λάθος ήταν, είπες.
Καλό είναι να βάλεις μια τάξη στα πράγματα, σκέφτηκες. Ή ίσως, δεν σκέφτηκες τίποτα.

Χτες έσβυσα το φως. Άνοιξα το παράθυρο. Λίγος ο ουρανός. Ένα μικρό, μισό φεγγάρι κι η πούλια, πάνω απ’ τις πολυκατοικίες των ανθρώπων. Σταθερά σημάδια. Το φεγγάρι κι η πούλια. Σταθεροί προσανατολισμοί. Από τα παιδικά μας χρόνια. Το σούρουπο η πούλια. Το ξημέρωμα ο αυγερινός. Δεν αλλάζουν αυτά.
Όταν εσύ ήσουνα παιδάκι, σήκωνες το κεφάλι σου στον ουρανό τις νύχτες; Σ’ άρεσε να κοιτάζεις το φεγγάρι και να ονειρεύεσαι; Παραφύλαγες πότε θα δεις πεφταστέρια; Έκανες μιάν ευχή;
Όταν εσύ ήσουνα παιδάκι, είχες κοντά σου γειτονόπουλα να παίζεις;
Είχες κι εσύ ξαδέρφια και μαλώνατε; Παίζατε «ρολογά – ρολογά, τι ώρα είναι»; παίζατε «στρατιωτάκια αμίλητα, ακούνητα κι αγέλαστα;» Κυνηγητό; Κρυφτό; Τούκες;
Όταν μεγάλωσες λίγο, χόρεψες μπλούζ; Άκουγες μουσική; Tom Jones; Beatles; Adamo; Θάθελα να σε ρωτήσω αν σου άρεσε εκείνο το «je t’ aime», του Adamo, αλλά φοβάμαι, μην παρεξηγήσεις την ερώτηση.
Εμένα μ’ άρεσε εκείνο, ξέρεις, το Insallah. Εσύ, γνωρίζεις ακριβώς και το γιατί... Πάντα εγώ μια κουβέντα έλεγα, κι εσύ καταλάβαινες δύο. Για να μην πω και τρείς… Ίσως είναι τώρα η ώρα, να σου πω ευχαριστώ, για τον «μικρό Ιεζεκιήλ». Ευχαριστώ, λοιπόν.
Πώς ήσουνα μικρός; Βιβλιοφάγος;
Είχες διαβάσει σαν παιδί, «το μυστικό του Βίλελμ Στόριτς»; Είχες διαβάσει τους «Ελβετούς Ροβινσώνες»; Το «δυό χρόνια διακοπές»; Τη «δεύτερη πατρίδα»; «το παραμύθι χωρίς όνομα»; «ο λαχνός υπ’ αριθμόν 9672»; «το μυστικό της μαύρης μάσκας»; Δροσίνη διάβαζες; Παπαδιαμάντη; Ζαχαρία Παπαντωνίου "Τα ψηλά βουνά"; Ξενόπουλο; «Σας ασπάζομαι, Φαίδων»... «ο μικρός ήρωας» σ’ άρεσε; Τα «μικρά εικονογραφημένα κλασσικά » σου άρεσαν;
Τι σε ρωτάω τώρα; Και τι απάντηση να περιμένω;

Όμως, αυτά είναι που θα ρώταγα…
Μονάχα αυτά ήθελα να μάθω...
Θα λέγαμε για τις βλακείες που κάναμε παιδιά, και θα σκάγαμε στα γέλια…
Θα σου λεγα για το ξύλο που έφαγα, την πρώτη φορά που φόρεσα παντελόνι…
Θα σου λεγα για το ψαλίδι που πήραμε με τη Διώνη και κόψαμε μικρά, τετράγωνα κομματάκια το σεντόνι της Julie. Άλλαξε στα γρήγορα το σεντόνι της και το έκρυψε, για να μη φάμε άλλο ξύλο…
Θα σου λεγα…
… ότι δεν έχω πει σ’ όλη μου τη ζωή, σ’ εσένα μονοκοπανιά θα τα λεγα…

Δεν πειράζει όμως …

σε μιάν άλλη στιγμή,
ίσως κάπου αλλού,
άλλοτε… "

Να έχετε έναν καλό μήνα