21 η Απριλίου 1967

Είναι απ' τα ποιήματα - τραγούδια,

που σημάδεψαν τα μικρά μου χρόνια και τ' αγαπώ.

.

.

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ

.

Μ. Θεοδωράκης

Ποίηση: Μαρίνα

.

Καθώς το παιδί,

που σημαδεύεται απ' την πρώτη γνώση της μοναξιάς,

ο καιρός κι η απαντοχή θα κάνουνε συντρίμμια την καρδιά μου

και θα χω χάσει για πάντα τους δρόμους, τους δρόμους μου

Θα γυρίζω γυρεύοντάς σε παντού

... Να βρω ξανά το πρόσωπό σου, την καρδιά μου γυρεύοντας

.

... Πώς να μετρήσω την πορεία μου τεθλασμένη,

την απρόβλεπτη τροχιά της απουσίας σου

... Πώς να μετρήσω;

... Η απουσία σου, η απουσία σου καρφώθηκε μαχαίρι κατακόρυφο στο χωροχρόνο μου,

άνοιξε από παντού ξετρελλαμμένα στόματα η ασχήμια,

που ενεδρεύει να με καταβροχθίσει

κι ο πληγωμένος χρόνος σπαρταράει

.

... Πώς να τραγουδήσω;

Κι η φωνή μου που αγαπούσες μαχαιρωμένη.

Φύκια των ουρανών μες την αγρύπνια, τα μαλλιά μου που αγαπούσες

τα χέρια μου πλοκάμια απελπισμένα κι όπου κι αν ψάξω δε σε βρίσκω πιά

... Και θα μιλώ τούτη τη γλώσσα. Μονάχα ετούτη τη γλώσσα

.

"Πώς άλλαξε αυτό το παιδί",

θα λένε οι άλλοι,

κοιτώντας με με το μοναδικό μάτι του τουρίστα Κύκλωπα

ζητώντας μου να τους μιλήσω για ήρωες

.

... Τις νύχτες χωρίς εσένα

που θα ουρλιάζουνε τα συντρίμμια της καρδιάς μου,

... απ τα πέρατα της γης και της απόγνωσης.

Γιατί και σένα θα σ έχω χάσει στο κινούμενο σκοτάδι,

όπως κι εμένα, όπως και τον αγώνα,

που θα ταν δύσκολος, αλλά ωραίος

... Χωρίς εσένα πώς;

.

Σαν την πρώτη μοναξιά, που η γνώση της χαράζει για πάντα το παιδί,

Θα στείλω τα όνειρά μου να ταράξουν το νοικοκυρεμένο ύπνο τους.

Θα στείλω το φόβο να φωλιάσει στις ανύποπτες καρδιές τους...

Και μόνο εσύ θα ξέρεις... Μόνο εσύ θα θυμάσαι τα χέρια μου...

Εγώ η μνήμη, ανήμερη.

Εγώ η θύμηση της τρυφεράδας του χεριού σου.

.

Θα πολιορκώ το "κοίταζε τη δουλειά σου" με την αγωνία μου

... Σφαίρες αμέτρητες θα πέφτουν στους αδιάφορους διαβάτες,

ώσπου ν' αρχίσουν να σφαδάζουν,

ώσπου ν' αρχίσουν ν' αναρωτιούνται...

Κι αν τώρα σε γυρεύω απελπισμένα

στα πελώρια κύματα της αγρύπνιας μου,

κι αν τώρα κάθε που ανασαίνω βγαίνει τ' όνομά σου...

.

.

δεν είναι επετειακό!

η ζωή δεν γιορτάζεται

με επετείους.

η ζωή, κάθε μέρα, μ' αγώνα για τα μικρά

και τ' ανθρώπινα

γιορτάζεται...

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ !