Σβύνω, γράφω,
ξανασβύνω, ξαναγράφω,
όλα καλά.
.
.
Κοιμήσου εσύ. Αφού τα βράδια μετράς τ’ αστέρια, να κάνεις σιέστα να ξεκουραστείς.
Εγώ, εδώ. Φρουρός. Τα χουμε ξαναπεί. Συνηθισμένη στις σκοπιές, μη με φοβάσαι.
Φυλάω καλά. Άρτια εκπαίδευση, χρόνων πολλών. Ξέρεις εσύ. Όλα τα ξέρεις.
Τα μάντευες πάντα. Με κείνη τη διαίσθηση, που τη γεννάει το νοιάξιμο. Και μενα το νοιάξιμο με κάνει φρουρό. Τι νοιάξιμο δηλαδή; Πώς να την πεις την καταιγίδα νοιάξιμο… Καταιγίδα τη λες. Σκοτωμό. Αστραπόβροντα. Θύελλα.
Φρουρός. Κοιμήσου εσύ να μου ξεκουραστείς. Εγώ είμ’ εντάξει. Γελαστή και ξεκούραστη.
Φρουρός. Κοιμήσου εσύ να μου ξεκουραστείς. Εγώ είμ’ εντάξει. Γελαστή και ξεκούραστη.
Μην έχεις έγνοια εσύ. Έχεις εμένα. Πάντα μ’ είχες. Θυμάσαι, δεν το πίστευες… Όμως, εγώ ήμουν πάντα εδώ. Απ’ την πρώτη στιγμή. Απ’ τη στιγμή πριν την πρώτη στιγμή.
Θυμάσαι, το λεγα… Θυμάσαι γλυκό μου φεγγάρι ; Κοιμήσου εσύ, να μου ξεκουραστείς. Φυλάω εγώ σκοπιά. Κανείς μην το ξυπνήσει . Εγώ εδώ. Γελαστή και ξεκούραστη.
3 σχόλια:
Ωχουουου, κάτι μου λεν όλα αυτά που γράφεις.
Τα αγωνιστικά μου χαιρετίσματα
Χαίρομαι που δεν την έκλεισες την πόρτα σου...
ωραία.
είσαστε οι δυό πρώτες ανθρώπινες φωνές που ακούω απ' το πρωί.
δεν μπόρεσα σήμερα να πάω δουλειά.
έτσι κι αλλιώς, κοντεύω ν' αφίσω εκεί τα κόκκαλά μου. δεν πειράζει για μιά μέρα...
και δεν άντεξα να σηκώσω ούτ' ένα τηλέφωνο.
στάλα μουσική.
κι απόψε τραγουδάει αγαπημένος φίλος. έπρεπε τώρα να μαι εκεί. δεν μπόρεσα να πάω.
και τα πιό γερά σκαριά, καμιά φορά κινδυνεύουν να βουλιάξουν. ευτυχώς, ο άνθρωπος έχει ψυχή. πέφτει, σηκώνεται, ξαναπέφτει, ξανασηκώνεται, παλεύει, αγωνίζεται με νύχια και με δόντια. ευτυχώς ο άνθρωπος έχει μέσα του δύναμη.
θυμώνει, ζηλεύει, νιώθει απελπισία, προδοσία, αμφιβολία, λάθεψα; όχι! δε λάθεψα!, ευτυχώς έχει τσαγανό ο άνθρωπος και λέει: εδώ είμαι. δεν εγκαταλείπω.
ΔΕΝ εγκαταλείπω.
Πόρτα ορθάνοιχτη.
ευχαριστώ.
Δημοσίευση σχολίου