Στα τυφλά!

Κάποτε είπε
«μπορώ να σ’ αναγνωρίσω μέσα στο πλήθος, από ένα “και” ψιθυριστά που θα πεις».
Από ένα «εμ!». Απ’ την παραμικρή λεξούλα. Αυτή είναι η αλήθεια. Το τριγύριζε καιρό στο μυαλό . Σκεφτόταν... Οι άνθρωποι που περνάν πολύ καιρό μαζί, όσοι προσηλώνονται πάνω σε κάποιον, όσοι αποδέχονται μέσα τους και προσέχουν κάποιον, φαίνεται συνχνωτίζονται.
Συν και χνώτα. Μπορεί ο καθείς τους ν’ αναγνωρίσει τον άλλο από μακριά, όπως αναγνωρίζουν τα σκυλάκια απ’ τη μυρωδιά, έστω κι αν αυτή τη μυρωδιά, τη φέρνει από μακριά ο αγέρας. Αναγνωρίζονται όχι μεταφυσικά, αλλά απόλυτα φυσιολογικά, όπως αναγνωρίζει η μάνα το παιδί της, απ’ την παραμικρή κουβέντα του, απ’ τον τρόπο που σκέφτεται, απ’ τις αδύνατες φωνούλες του, απ’ τη μυρωδιά του, απ’ το παιχνίδι, το κλάμα και το γέλιο του – πολλοί φαντάζεσαι, ξέρουν με τι μπορείς να παίζεις, να κλαίς και να γελάς; -, από ό, τι τέλος πάντων για όλους τους υπόλοιπους γράφει αδιάφορα…
Απ’ αυτά τα «αδιάφορα» για όλους τους άλλους, απ’ αυτά αναγνωρίζονται τα alter ego μέσα στο τυφλό πλήθος.
Έχουνε φαίνεται καταγράψει στη συνείδηση, μα και στο υποσυνείδητό τους, όχι μονάχα λέξεις κι εκφράσεις που ο άλλος χρησιμοποιεί, αλλά, ακόμα σημαντικότερο, έχουνε καταγράψει την υποκίνησή του… πώς και γιατί μιλάει έτσι… πώς και γιατί σκέφτεται έτσι, πώς προσεγγίζει τα πράγματα, τους ανθρώπους, με τι διασκεδάζει, με τι στενοχωριέται, τι τον ενθουσιάζει, τι τον πεισμώνει, τον αποξενώνει, τον δυσκολεύει, τον εκφράζει.
Έτσι λοιπόν.
Έτυχε σε μια φίλη , τον Αύγουστο που μας πέρασε. Ξεκίνησε αυτή να γράφει σ’ έναν ευρύχωρο διαδικτυακό τόπο. Πριν προλάβει ακόμα να το ανακοινώσει σε κανέναν, το alter ego την εντόπισε, από πού; Απ’ τη μυρωδιά , φαίνεται, του μελανιού, που άφινε πίσω το γραπτό της... Εντυπωσιακό! Πώς να ξεχωρίσεις μέσα στο πλήθος κάποιον δίχως να τον βλέπεις; ! Δίχως να του μιλάς;! Και δίχως κανένα άλλο σημάδι; !
Στα τυφλά!
Όσο κι αν είναι φυσιολογικό,
εκπληκτικό είναι !

καρυάτιδα

να γίνω

δεν μπορώ...