Τετάρτη, Απριλίου 25, 2007


Ακόμα; Δώδεκα. Ακόμα εκεί είσαι; Να υπήρχαν ταξί-αεροπλάνα! Αεροταξί πόλης! Τρελά. Πρόσεχε τα σκαλιά. Να πατάς σταθερά. Μη βιάζεσαι. Πάρε την μικρή κατηφόρα. Πρόσεχε βγαίνοντας στη λεωφόρο. Σε κείνο ακριβώς το σημείο, διαβαίνοντας, έπεσα μια φορά. Στο δρόμο διάπλατα. Ήταν πολύ αργά, το βράδυ που έφυγε ο Σ. Σκοτισμένη ήμουνα. Είχα γονατίσει μπροστά στο κρεββάτι. Του άγγιξα το χέρι. Κρύο. Έπειτα, έφυγα. Σκοτισμένη ήμουνα. Διαβαίνοντας μπροστά στην πύλη, σωριάστηκα. Κάποιος να την προσέχει…Τρελά. Ήταν αργά, ξημέρωμα και δεν περνούσε ο ποταμός με τ’ αυτοκίνητα. Γι αυτό ζω. Δώδεκα και είκοσι. Σαράντα λεπτά ακόμα. Ή τριάντα. Ή τριανταπέντε. Εξαρτάται απ’ την κίνηση. Ποτέ κανείς συγκοινωνιολόγος, δε χαρτογράφησε διαδρομές τέτοιας ακρίβειας. Μονάχα αυτή. Και δεν είναι διόλου αστείο, σα λέει «ακούω το κλειδί ». Δεν είναι λόγου χάριν… Γυάλινες μετρήσεις, γυάλινων δρόμων, με αυτοκίνητα γυάλινα, ρολόγια από γυαλί, κλειδιά από κρύσταλλα που εσύ θα σπάσεις, στο θυμίζω, αν το ξέχασες. Τα χρόνια λεπτό-λεπτό μετρημένα, δεν είναι χρόνια αυτά, δεν είναι μήνες, δεν είναι ώρες, μέρες, νύχτες, στατιστικές είναι. Μάθε τέχνη κι άστηνε, κι αν πεινάσεις πιάστηνε… Μπορεί κάποτε, όταν την διώξουνε απ’ τη δουλειά, -πράγμα διόλου απίθανο, μα μη σε νοιάζει, σκασίλα της-, να δουλέψει στις στατιστικές. Αυτοδίδακτη. Μετά μεγάλης σπουδής, αναμονής, προσοχής, αντοχής, στατιστικολόγος αυτοδίδακτη. Σε κάνει η ανάγκη… Το κάρφωμα στο γυαλί. Εικονικά, "έχω τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων σου, του οργασμού, της μάρκας των τσιγάρων σου." Τρελά. Στο πα κι εχτές. Μία παρά είκοσι. Τι καλά που σκέφτηκα απόψε να γράψω δυό λέξεις! Περνάει γρηγορότερα ο χρόνος. Κι ο Κοντορεβυθούλης δεν είμαι γω. Εσύ είσαι Κοντορεβυθούλης. Εγώ το μόνο που ξέρω να κάνω, είναι ν’ ακολουθώ τις πετρούλες, κλαίγοντας μες στα σκοτάδια και τα δάση, σκουπίζοντας συνέχεια τις μύξες μου, κουράστηκαν τα πόδια μου, κουράστηκε η ψυχή μου, κουράστηκε το σώμα μου, μα πρέπει να φτάσω, δε γυρίζω πίσω, εκεί που είσαι, θα φτάσω. Εκεί είν’ το σπίτι μου. Μία παρά δέκα. Για ν’ ανοίξουμε το παράθυρο, να δούμε. Ξημέρωσε;

3 σχόλια:

ellinida είπε...

Aυτό είναι ένα ζεν μονοπάτι. Αποκλείεται να σκοντάψεις κανείς αν παραμείνει σ'αυτό.
Ωραίο κείμενο. Μου άρεσε πολύ.
Καλημέρα. :))

Cle Petridou είπε...

Ξημέρωσε μικρό μου, σήκω επάνω στα πόδια σου. Θα τα βρεις τα χαμένα είμαι σίγουρη. Πρόσεχε μόνο τις κακοτοπιές.

quartier libre είπε...

ταυτοχρόνως γράφαμε;
τα πνεύματα που συναντώνται!...