Α.Κ.
Αχάραγα.
Η πόλη άδεια. Μ' αρέσει καλύτερα έτσι. La brume ! Και πίσω απ' την κινούμενη γάζα οι προσόψεις, γηραιές.
Η αρχαία σαγήνη !
Esplanade, με τα δέντρα γυμνά, έρημοι δρόμοι δίχως το πλήθος να συνωστίζεται, δίχως κραυγές και μηχανές εντυπωσιασμένων γιαπωνέζων.
Θυμάμαι , Δήμο , το Σαμουράι σου, μες στου Van Gogh τα στάχυα !
Κι ένα σαξόφωνο μαγικό, στ' αρχαίο παράθυρο.
.
Ο δρόμος, η θάλασσα, κι άλλος δρόμος. Μουντάδα γύρω.
Το καλοκαίρι, στην ίδια θάλασσα, να ξημερώνομαι γράφοντας.
06.10 σκοτάδι, κι εγώ, το μάτι στυλωμένο πάνω σου.
06.10 ... Κι ύστερα, μου έφερες τον Καβάφη. Το ποίημα με τα χρώματα.
04 observer - participer
05 l' interaction
06 - 07
"αυτήν την ψυχή τη λέω αθωότητα
κι αυτήν τη χίμαιρα,
δικαίωμά μου"
3 σχόλια:
:) Πολύ όμορφα γράφεις
"ζηλεύω"... (sic) -Αυτή τη ζήλεια τη θεωρώ... εποικοδομητική
Αυτή η «ζήλεια» που βασίζεται στο θαυμασμό σε κάνει να θες να γίνεις καλύτερος άνθρωπος.
Με την άλλη, θες δεν θες, γίνεσαι χειρότερος.
όχι πως δεν έχεις δίκιο...
όμως, γιατί μέσα μου τραγουδάει η μουσική "στις ζηλιάρες λέμε ναι!";
Δημοσίευση σχολίου