21 η Απριλίου 1967

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, δεν ήσαν και λίγα…
Ολα τα θυμάμαι…
λείπουν κάποιες λέξεις,
αλλάζω ίσως μερικές λέξεις,
μα τα θυμάμαι...
Τα χω καταγράψει κι όλας.
Ίσως κάποτε μας χρησιμέψουν.

Λες;
Μπα!

Ας ρίξω λίγα στιχάκια,
έτσι άτακτα όπως μου ήρθαν στο νου…


ΣΤΟΝ ΝΙΚΗΦΟΡΟ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ

Σαν έμαθα το θάνατό σου
Δεν μπόρεσα να κλάψω
Στριφογύριζα στο κρεβάτι του νοσοκομείου
Θυμόμουνα την τελευταία μας συνάντηση
«Δε θα τολμήσουν» έλεγες
«Δεν έχουν άλλο δρόμο» σ’ απαντούσα
«Αυτός ο δρόμος θα ναι ο τάφος τους»
Έλεγες με πίστη
…………………………………………….



ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ ΤΟΝ ΩΡΩΠΟ

…………………………………………….
Μες στα σύρματα κλεισμένοι,
μα η καρδιά μας πάντα ορθή
πάντα ο ίδιος λόγος μένει, λευτεριά και προκοπή
Κι εσύ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τον Ωρωπό
……………………………………………



Εις Σάμον

Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας ας έχωσι

θέλει αρετήν και τόλμην
η ελευθερία.