Μικρό αφιέρωμα

στο Νίκο Γκάτσο

που σαν σήμερα έφυγε...

.

.

Ε' di carta la luna

.

Με τ' αστεράκι της αυγής

στο παραθύρι σου σα βγεις

κι αν δεις καράβι του νοτιά

να 'ρχεται από την ξενιτιά

στείλε με τ' άσπρα σου πουλιά

χίλια γλυκά φιλιά

.

.

.

.

.

Έμπαινες κι έλαμπε το σπίτι

σαν το τριφύλλι τ' ανοιχτό

κι είχες το φως τ' Αποσπερίτη

στα δυο σου μάτια φυλαχτό

Άφηνες πάνω στο τραπέζι

γάλα και μέλι και ψωμί

κι έβλεπα τ' όνειρο να παίζει

στο πελαγίσιο σου κορμί

Σ' ευχαριστώ, σ' ευχαριστώ

ήσουν παιδί σαν τον Χριστό

Κύμα και βότσαλο κι αλμύρα

και καλοκαίρι μου ζεστό

ούτε ένα δάκρυ σου δεν πήρα

στην παγωνιά για να λουστώ

Σ' ευχαριστώ, σ' ευχαριστώ

ήσουν παιδί σαν τον Χριστό

.

.

.

.

.

Πόσο πολύ σε αγάπησα εγώ μονάχα το ξέρω

εγώ που κάποτε σ' άγγιξα με τα μάτια της Πούλιας

και με τη χαίτη του φεγγαριού σ' αγκάλιασα

και χορέψαμε μες στους καλοκαιριάτικους κάμπους

.

πάνω στη θερισμένη καλαμιά

και φάγαμε μαζί το κομμένο τριφύλλι.

.

Mαύρη μεγάλη θάλασσα

με τόσα βότσαλα τριγύρω στο λαιμό,

.

τόσα χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου.

.

.

.

.

.

Aλλάζουν οι καιροί, περνάν τα χρόνια

του κόσμου το ποτάμι είναι θολό

μα εγώ θα βγώ στου ονείρου τα μπαλκόνια

για να ιδώ σκυμμένο στον πηλό

καράβια να κεντάς και χελιδόνια

το πέλαγο πικρό και η γή μας λίγη

και το νερό στα σύννεφα ακριβό

το κυπαρίσσι η γύμνια το τυλίγει

το χόρτο καίει τη στάχτη του βουβό

κι ατέλειωτο του ήλιου το κυνήγι

κι ήρθες εσύ και σκάλισες μια κρήνη

για τον παλιό του Πόντου ναυαγό

που χάθηκε, μα η μνήμη του έχει μείνει

κοχύλι λαμπερό στην Αμοργό

και βότσαλο αρμυρό στη Σαντορίνη

κι απ' τη δροσιά που σάλεψε στη φτέρη

πήρα κι εγώ το δάκρυ μιας ροδιάς,

για να μπορώ σε τούτο το τεφτέρι

καημούς να συλλαβίζω της καρδιάς,

με του παραμυθιού το πρώτο αστέρι.

Μα τώρα που η Μεγάλη φτάνει Τρίτη

και Ανάσταση θα αργήσει να φανεί

θέλω να πας στην Μάνη και στην Κρήτη

με συντροφιά σου εκεί παντοτινή

το λύκο, τον αητό και τον αστρίτη.

κι άμα θα δεις κρυφά στο μέτωπό σου,

να λάμπει μια απαλή μαρμαριγή

τ'αλλοτινό πεφτάστερο, σηκώσου,

.

να ζωντανέψεις πάλι μια πηγή

που καρτερεί στο βράχο το δικό σου.