Του Μάη γαρουφαλιά μου,
Σαν απόψε σε γέννησα.

Κωνσταντίνου και Ελένης το βράδυ, άρχισε η κοιλοπόνια.
Εννιάμιση το πρωί την άλλη μέρα καταλήξαμε. Εσύ κι εγώ.
Εγώ κι εσύ, μικρό σαν ενάμιση πακέτο ζάχαρη, γυμνό να ουρλιάζεις έντρομο πάνω στο στήθος μου, εγώ, τρελή από αγωνία, τι να κάνω μ’ αυτό το πλάσμα που μου ακουμπήσανε πάνω μου κι ουρλιάζει, ώσπου σου φόρεσαν το βραχιολάκι μη σε μπερδέψουνε, σε πήρανε κι εγώ κοιμήθηκα. Εξαντλημένη.
Δε φταίς εσύ… η μάνα μου φταίει, που μου λεγε πάντα «Δε θα φωνάζεις! Θα σφίγγεις τα δόντια σου και δε θα φωνάζεις! Εγώ όταν πονάω, δε μιλάω. Έτσι κι εσύ, δε θα φωνάζεις…»
Κι εγώ η χαζή την άκουγα ! Άκου δε θα φωνάζεις! Γιατί παρακαλώ, να μη φωνάζεις; Εγώ, αντίθετα, όταν έρθει η δική σου ώρα, θα σου λέω «ούρλιαζε, για να ξεσπάς…»
Άκου, μη φωνάζεις! Και τι κατάλαβα που δε φώναζα; Εννιά ολόκληρες ώρες, με τους πόνους της τρέλας! Χτύπαγα τα δόντια μου, έμπηγα τα νύχια στα μπράτσα μου, μην τύχει κι ακουστώ…
Αυτή είναι ακόμα η οικογενειακή αντίληψη. «Ζήστε και μην ακούγεστε, καθόλου».
Μάλιστα. Ώσπου κάτι τυχαίνει στη ζωή, και βγαίνεις άξαφνα στη σέντραααα...

Κι αν το γλυτώσεις το εγκεφαλικό, μαθαίνεις τελικά, ένα σωρό πράγματα…
Ωραία! Απομακρύνθηκε πολύ η συζήτηση.

Σαν απόψε σε γέννησα,
του Μάη γαρουφαλιά μου.

Δύσκολοι οι μήνες Μάηδες.
Στις πέντε ενός Μάη, έφυγε «ο μικρός Ιεζεκιήλ».
Στις πέντε άλλου Μάη, έμαθε πως αρρώστησε.
Στις τριανταμία του ίδιου, εγχειρίστηκε.

Εντάξει, έχει και τέσσερα γερά καλά ο Μάης:

Που γεννήθηκες εσύ,
Που γεννήθηκε εκείνος
Les fleurs
Και
Η εργατική πρωτομαγιά !

Αυτά παιδούδι μου...
Κι εγώ απόψε στις κουζίνες να παριστάνω τη μαγείρισσα, διότι αύριο δουλεύω και ό, τι ζήτησες, πρέπει να φτιαχτεί απόψε, έστω κι αν ξημερώσω μαγειρεύοντας.
Άσε που μπήκα πάλι στον πειρασμό να τους ρίξω εδώ μέσα μια συνταγή ονειρεμένης τούρτας «Παύλοβα», με σπιτικές μαρέγγες, κρέμα και φράουλες, αλλά θ’ αρχίσουν πάλι τα «τι δουλειά έχω εγώ, εδώ μέσα, με τις μαγειρικές...», και ποιος ακούει τη γκρίνια τους … Βλέπεις, παιδί μου, με διανοούμενους έχουμε μπλέξει…
Έτσι λοιπόν, θα σου χαρίσω ένα όμορφο τραγούδι.

A.,
per te!

Θαλασσοπούλια μου

Νίκος Γκάτσος

Κάτω στην άσπρη που κοιμάσαι ακρογιαλιά

θα 'ρθω με τ' ουρανού τ' αστέρια

να σου κεντήσω με κοχύλια τα μαλλιά

με βότσαλα τα χέρια.

Απ' της καρδιάς την ανθισμένη τη φωλιά

θα στείλω κι άλλα περιστέρια

να νανουρίσουν τ' όνειρό σου με φιλιά

του Μάη γαρυφαλλιά.

Θαλασσοπούλια μου θαλασσοπούλια μου

κοιμάται η Πούλια μου, κοιμάται η Πούλια μου.