Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ !

.

-εσπερινός-

.

δεν είναι φωτό του google...
απόψε, μόλις σουρούπωσε, βγήκα στο μπαλκόνι
και χάζεψα τον ουρανό.
μες στο σκοτεινό μπλέ, έλαμπε μονάχη της
η Αφροδίτη !
για σας τράβηξα τη φωτογραφία...
όλα τα ωραία, θέλω να τα βλέπουμε μαζί.
-βλέπετε μιά φωτεινή κουκίδα, στο βάθος του ουρανού;-
είναι η αποψινή, εσπερινή μας

ΑΦΡΟΔΙΤΗ !
.
.
.

Signature

A.K.

1.

«ΡΩΕΣ, ΑΛΑΣΘΑΣ, ΑΡΙΜΝΑ
ΟΛΗΙΣ, ΑΪΑΣΑΝΘΑ, ΥΕΑΤΗΣ»

Οδ. Ελύτης


Όχι, δεν είν' ιερογλυφικά ή νεραϊδοκουβέντες

Μονάχα όνειρα σκοτεινά είναι

στο "φωτεινό μονοπάτι"

ερώτων ανταρτών








2.

Νερά, πολλά νερά και η θλίψη του ορίζοντα.

Όχι ακριβώς συννεφιά, μια θλίψη έτσι αχνή σαν πούσι, κοντά, γύρω μας και μακριά, ως πέρα, πέρα, στα βουνά τα γαλάζια, τα βουνά που μας συντρόφεψαν τόσα χρόνια, τα βουνά με τα λευκά μάρμαρα στα πληγωμένα σπλάχνα τους, τα βουνά με τους θάμνους τους μικρούς, τα μελίσσια, τις βρύσες τις στερεμένες , τα βουνά με τις αλλοτινές, τις νεανικές μας αγάπες στα ήσυχα, σιγανά μονοπάτια τους.
Μια θλίψη απλωμένη στα βουνά,

αχ, ας ήταν θάλασσες, ας ήταν ουρανοί, φεγγάρια να ήτανε, όχι βουνά,

ας ήταν αλλιώς η πλάση ολόκληρη, κι εσύ, σε μια αγκαλιά μικρή, μικρούλα φωλιά, προστατευμένη να ήσουνα,

να μη σ’ άγγιζε η θλίψη, η απουσία,

τίποτα να μη σ' άγγιζε, κανείς...








3.

Περηφάνια είν’ η ποίηση
κι εγώ περήφανος δεν το αντέχω απόψε να μαι .

Θα ταν ατόπημα να δηλώνω «περήφανος».

Έτσι αργά βαδίζω απόψε μοναχός , μέσα σε πεύκα και ελιές αιωνόβιες.

Αυτά μονάχα έχω. Πεύκα κι ελιές.
Εδώ εγώ,
αιωνόβιος, ο γέρο-Δήμος με το καριοφίλι του, που επιτέλους, μας αφίνει γειά.
Κι εγώ, φίδι φαρμακερό, οχέντρα, δεντρογαλιά σιχαμερή, σαϊτα, ύπουλο τέρας, πρόστυχο, που ξεδιάντροπα χτυπάει κι αφίνει πίσω του πόνο και συμφορά.
Εγώ, ντροπή της μάνας, ιχνογραφία πορνογραφίας, όνειδος των ανθρώπων, των ποιητών, καλλιτεχνών και των ζωγράφων .

Εγώ ψευτιά, εγώ ηδονή, εγώ επίορκος, εγώ πεταλούδα – γκεστάπο, S.S πέταγμα σιδερένιο, γκράπα-γκρούπα, από λουλούδι σε λουλούδι το νέκταρ βυζαίνοντας.
Εγώ Μελίνα, εγώ Αλίκη, εγώ « η φωνή μου που αγαπούσες, μαχαιρωμένη…»
Εγώ αχάριστος καρπός θυμού, ανθρώπων τυφλών και άδικων.
Όλα τα άντεξα !

Εγώ ο μηδενισμένος.
Ο ελάχιστος.








4.

Ο πάτος του πηγαδιού δεν έχει διάσταση, σα μια τελεία είναι.
βαθειά τελεία, μαύρη, υγρή.
δεν έχει αέρα ν’ ανασάνεις. υγρασία μονάχα. στενά τα πνεμόνια σου, δυσκολεύονται, φωνάζουν μήπως κανείς διαβάτης ακούσει τη φωνή και σκύψει.
μα δεν περνάει κανείς.
δεν είν’ εδώ ο δρόμος κανενός.

.

.

.

πήτερ παν,

να μου δανείσεις θέλω εκείνο το κειμενάκι…
εκείνο, με τη χούφτα χλόη στις βροχές ,

την μια ανεμώνη εδώ κι εκεί ,

τις δυο μαργαρίτες

και κάπου-κάπου τα χαμομήλια
... εγώ, δε θα φυσάω καπνό ...