Στους φίλους

που αγαπάν το
Γιώργο Σαραντάρη !

Γιώργος Σαραντάρης

.

.

«Η ποίηση είναι εκείνος ο εαυτός μας που δεν κοιμάται ποτέ»

.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΙΗΤΕΣ

.

Δεν είμαστε ποιητές

Σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα

Παρατάμε τη χαρά στους ανίδεους

Τις γυναίκες στα φιλιά του ανέμου

Και στη σκόνη του καιρού

Σημαίνει πως φοβόμαστε

Και η ζωή μας έγινε ξένη

Ο θάνατος βραχνάς.

.

.

.

.

.

ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ

.

.

Είναι μια γυναίκα και τραγουδά

Θα γίνω σαν τη θάλασσα που βρέχει τη ζωή μας

Θα γίνω περιστέρι

Θα γίνω σαν τη θάλασσα που είναι πάντα μπροστά μου

Και μ' ακλουθά όταν περπατώ

Και μ' ακλουθά όταν κλαίω

Και με παρηγορεί την ώρα που δεν φταίω

Την ώρα που την πατρίδα μου ονειρεύομαι

Τον έρωτα ή τη χαμένη αγάπη.

.

.

.

.

ΝΑ ΚΟΙΜΑΣΑΙ ΝΗΣΤΙΚΟΣ

.

Να κοιμάσαι νηστικός σε μια σοφίτα

Να είσαι ο τεμπέλης του σπιτιού

Να γίνεσαι σκουπίδι

Όταν ανοίγεται ένα λερωμένο στόμα

Θα σηκώσω το γιακά

Για να φύγω σαν ένας ληστής

Από το δικό μου σπίτι

Θα κοιμηθώ στους δρόμους

Για να νιώσω ολάκερη την πολιτεία

Να τουρτουρίζει μαζί μου

Στο παλτό μου έχω ένα λεκέ

Αλλά είναι καλό που δεν τον βλέπω

Θα το ξαπλώσω χάμω

Και θα στρωθώ πάνω του

Να πιω λίγη βραδυά

Στη γωνιά του έρημου κήπου

Θα αισθανθώ τη σελήνη

Όπως δεν αισθάνθηκα τίποτε

Στη ζωή μου

Θα την αισθανθώ στα χείλια μου

Σαν ένα αχλάδι

Στα μάγουλα

Σαν άλλα μάγουλα.

.

.

.

.

.

Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ

.

Η καρδιά μας είναι ένα κύμα που δεν σπάει στην ακρογιαλιά.
Ποιος μαντεύει τη θάλασσα, απ' όπου βγαίνει η καρδιά μας;
Αλλά είναι η καρδιά μας ένα κύμα μυστικό, χωρίς αφρό.
Βουβά πιάνει μια στεριά.
Και αθόρυβα σκαλίζει το ανάγλυφο ενός πόθου,
που δεν ξέρει απογοήτευση και αγνοεί την ησυχία.

.

.

να μου είστε καλά