Εκείνοι που είναι σήμερα πατέρες μας

χτες ήσαν παιδιά ...

.

.

.

Στίχοι: Κωστούλα Μητροπούλου

Μουσική: Μάνος Λοΐζος

.

.

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία

κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά

ήταν μια λέξη μοναχά ελευθερία

κι ύστερα είπαν πως την έγραψαν παιδιά

.

Κι ύστερα πέρασε ο καιρός κι η ιστορία

πέρασε εύκολα απ' τη μνήμη στην καρδιά

ο τοίχος έγραφε μοναδική ευκαιρία

εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά

.

Τις Κυριακές από νωρίς στα καφενεία

κι ύστερα γήπεδο στοιχήματα καυγά

ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία

είπανε όμως πως την έγραψαν παιδιά

.

.

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΡΙΤΟ

.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΟΔΟΣ

.

Τις ημερες εκεινες εκαναν συναξη μυστικη τα παιδια και λαβανε την αποφαση, επειδη τα κακα μαντατα πληθαιναν στην πρωτευουσα, να βγουν εξω σε πλατειες με το μονο πραγμα που τους ειχε απομεινει : μια παλαμη τοπο κατω απο τ' ανοιχτο πουκαμισο, με τις μαυρες τριχες και το σταυρουδακι του ηλιου. Οπου ειχε κρατος η Ανοιξη.

Και επειδη σιμωνε η μερα που το Γενος ειχε συνηθιο να γιορταζει τον αλλο Σηκωμο, τη μερα παλι εκεινη ορισανε για την Εξοδο.

Και νωρις εβγηκανε καταμπροστα στον ηλιο, με πανου ως κατου απλωμενη την αφοβια σα σημαια, οι νεοι με τα πρησμενα ποδια που τους ελεγαν αλητες. Και ακολουθουσανε αντρες πολλοι, και γυναικες, και λαβωμενοι με τον επιδεσμο και τα δεκανικια.

Οπου εβλεπες αξαφνα στην οψη τους τοσες χαρακιες, που 'λεγες ειχανε περασει μερες πολλες μεσα σε λιγην ωρα.

.

Τετοιας λογης αποκοτιες, ωστοσο, μαθαινοντες οι Αλλοι, σφοδρα ταραχτηκαν. Και τρεις φορες με το ματι αναμετρωντας το εχει τους, λαβανε την αποφαση να βγουν εξω σε δρομους και σε πλατειες, με το μονο πραγμα που τους ειχε απομεινει: μια πηχη φωτια κατω απ' τα σιδερα, με τις μαυρες κανες και τα δοντια του ηλιου. Οπου μητε κλωνος μητε ανθος, δακρυο ποτε δεν εβγαλαν.

Και χτυπουσανε οπου να 'ναι, σφαλωντας τα βλεφαρα με απογνωση.

Και η Ανοιξη ολοενα τους κυριευε.

Σαν να μην ητανε αλλος δρομος πανω σ' ολακερη τη γη, για να περασει η Ανοιξη παρα μοναχα αυτος, και να τον ειχαν παρει αμιλητοι, κοιταζοντας πολυ μακρια, περ' απ' την ακρη της απελπισιας, τη Γαληνη που εμελλαν να γινουν, οι νεοι με τα πρησμενα ποδια που τους ελεγαν αλητες, και οι αντρες, και οι γυναικες, και οι λαβωμενοι με τον επιδεσμο και τα δεκανικια.

.

Και περασανε μερες πολλες μεσα σε λιγην ωρα.

Και θερισανε πληθος τα θηρια, και αλλους εμαζωξαν.

Και την αλλη μερα εστησανε στον τοιχο τριαντα.

.

.

... μονο που περασα και ακουμπησα στον ιδιο τοιχο, που ακουμπησατε...

.

.

για ένα απρόσμενο

χτεσινό συναπάντημα

με έναν πατέρα

στύλο,

απ' αυτούς, που στηρίζουν το θάρρος στην κοινωνία...