Τρίτη, Ιουνίου 05, 2007

"Κεριά Θυέλλης"
.

ο υπέροχος τίτλος
ανήκει στον
Χρ. Τουμανίδη.
.
η φωτό είναι
της "ελεύθερης γειτονιάς"

9 σχόλια:

ange-ta είπε...

Κεριά θυέλλλης (δεν με τρία λ.
Δεν ξερω αν έχεις περάσει θύελλα στο σκοτάδι και στην ανοιχτή θάλασσα.
Νομίζεις ότι φοβάσαι, αλλά δεν φοβάσαι. Το έχεις πάρει απόφαση, ότι αυτή είναι η χειρότερη νύχτα της ζωής σου!
Οταν περάσει, ξέρεις ότι έχεις νικήσει για μια στιγμή.
Σαν ένα κερί στη θύελλα, που νομίζει, ότι κάτι κάνει.

quartier libre είπε...

αυτό ακριβώς φοβάμαι,
δίχως κανείς να ξέρει...
"ξέρεις, ότι έχεις νικήσει για μιά στιγμή...
σαν κερί στη θύελλα, που ΝΟΜΙΖΕΙ ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΚΑΝΕΙ...

ίσως, ξάφνου, δεν υπάρχει πιά χρόνος...
γι αυτό να προλάβεις πρέπει ν' αρθρώσεις στους ανθρώπους μιά καθάρια λέξη.
γι αυτό να προλάβεις ν' αγαπήσεις τους ανθρώπους πρέπει...
κι ίσως, λίγο ν' αγαπηθείς. (κομματάκι δύσκολο αυτό...)

ange-ta είπε...

Ετσι είναι, για να αγαπήσεις πρέπει να αγαπηθείς. Αν δεν αγαπηθείς, η ψυχή σου είναι γεμάτη πίκρα και σιγά σιγά γίνεται μίσος.

quartier libre είπε...

δεν συμφωνώ, καλή μου, σ' αυτό, μαζί σου.
δεν είναι υποχρεωτικά, πάρε-δώσε η αγάπη...
δεν είναι τέτοιο νταραβέρι... (ευτυχώς!)
ευτυχώς, μπορεί να υπάρχει έτσι, από μόνη της, η αγάπη που θέλει, που μπορεί ν' αγαπά, δίχως αναγκαστικά να εισπράττει...
τρελλό ακούγεται;
ας ακούγεται...

quartier libre είπε...

δεν είμαι ασφαλώς ειδήμων, όμως ange-ta, ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ δεν είν' η αγάπη;
πώς μπορεί η περηφάνια να λειτουργήσει "θα σου δώσω για να μου δώσεις;" !

quartier libre είπε...

η αγάπη, νομίζω,
έχει τη δύναμη να τραβήξει και μοναχικό δρόμο.

Cle Petridou είπε...

Η αγάπη σίγουρα δεν είναι περίσσευμα που το δίνουμε γιατί έχουμε πάρει αρκετή…. Άλλο είναι όμως το ν αγαπάς κι άλλο να μάθεις ν αγαπάς σωστά. Αυτό αν δεν το χεις πάρει από παιδί, για να το μάθεις, είναι αγώνας ζωής.
Εύκολο είναι ν αγαπάμε, δύσκολο όμως να ΔΕΧΤΟΥΜΕ ν αγαπηθούμε.
Κι αν προλάβεις να μάθεις πως αγάπη είναι πάνω απ όλα σεβασμός, τότε είσαι έτοιμος ν αγαπήσεις και ν αγαπηθείς.

ange-ta είπε...

Εχεις δίκιο, η αγάπη δεν είναι νταραβέρι. Η αγάπη υπάρχει από μόνη της. Η αγάπη,
έχει τη δύναμη να τραβήξει και μοναχικό δρόμο.
Δεν ξέρω πως φάνηκε τόσο χυδαία η άποψη μου. Εγώ φταίω.
Είχα στο μυαλό μου τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς αγάπη και χωρίς φροντίδα, πόσο κακό γίνεται στη ψυχούλα τους και πόσο εύκολα το μίσος καταλαμβάνει τον ελεύθερο χώρο.
Οταν εχεις αγαπηθεί στα χρόνια τα αγουρα, τότε μπορείς να αγαπάς χωρίς νταραβέρια και αλισβερίσια.
Αυτό ήθελα να πώ.
καλή σου μέρα

quartier libre είπε...

βέβαια αυτά τα παιδιά είχες στο νου σου!
κι έτσι είναι,όπως το πες.
ό, τι παίρνουν τα παιδιά στα μικρά τους χρόνια, αυτό δίνουν έπειτα...
ο λόγος σου, ανάμεσα στους δικούς μας, είναι πάντα ξεχωριστά ωραίος !