Πνεύμα κι εσύ, πνεύμα κι εγώ,
Πνεύμα κι ο έρωτας, όλοι

.

Comprendre est au delà d’ aimer

.

Κ.Παλαμάς

Γιατί Ραχήλ την έκραξα,
Δεν ξέρω, Δέσποινά μου.
Μπορεί έτσι την εικόνα της
Να την κρατάω μπροστά μου.
Ραχήλ! Και μόνο τ’ όνομα
Τραγούδι ως να είναι ωραίο,
Της πάει` Ραχήλ τη λέω
Κ’ είναι ως να τραγουδώ.




Στάσου στο πλάϊ μου,
και χωρίς να ειπείς «ανέβα»
θα με ειδείς
να μου ταράζει το κορμί
σαν αϊτοφτέρουγη μια ορμή.
Μόνο το χέρι σου απλωτό.
Μου φτάνει αυτό

Κάμε πως ήρθες, πως κρατάς
Ένα ποτήρι, όποιο, και πας
Μια η δίψα για να σβύσεις, ω!
-δος το ποτήρι, θα σου ειπώ.
Μου φτάνει αυτό.

Βόηθα με, αγνάντια μου, Ψυχή,
Με τη θωριά σου μοναχή,
Γελαστή, αγέλαστη, καθώς
Προβάλλεις πάντα, στάσου, φως,
Με τη θωριά σου, αμίλητη`
Μου φτάνει αυτή.



Όταν η πόρτα ανοίγεται του καλυβιού και μπαίνεις
Μπαίνει με σε, θαμπώνοντας τη σκέψη μου, ένα φως,



Όπου στέκομαι όπου πάω
-θα στο πω!
Με το νου μου λέω:- δε σ’ αγαπώ`
Σ’ αγαπάω!

Μέσα στο –άω, μέσα στο –άω
Πότε πως ουρλιάζει ένα σκυλί,
Πότε να στενάζει ένα φιλί
Γρικάω

Και όπου στέκομαι, όπου πάω,
Τραγουδάω τον ίδιο τον σκοπό.
Και ρωτιέμαι: - σ’ αγαπώ;
Κι αποκρίνομαι: - όχι. σ’ αγαπάω.

Chère Clarté,

c’ est de toi même,
……………………………..
je forme l’ amour dont je t’ aime…