Δευτέρα, Ιούλιος 23, 2007

με το σχόλασμα της συναυλίας των τζιτζικιών

ώρα 06.30 - έχει ακόμα μιά στάλα δροσιά.

.

ζωγραφική

ΑΛΕΚΟΣ ΦΑΣΙΑΝΟΣ

.

Guillaume Apollinaire > Poèmes à L


XLIV - La nuit


La nuit

S'achève

Et Gui

Poursuit

Son rêve

Où tout Est Lou

On est en guerre

Mais Gui

N'y pense guère

La nuit

S'étoile et la paille se dore

Il songe à Celle qu'il adore



Nuit du 27 avril 1915




Οδυσσέας Ελύτης


Έχει και η ψυχή τον δικό της κονιορτό που εάν σηκωθεί μέσα μας αέρας, αλίμονο. Oι ορμές χτυπάνε στα παράθυρα, τα τζάμια θρυμματίζονται.
Λίγοι ξέρουν ότι ο υπερθετικός στα αισθήματα σχηματίζεται με το φως, όχι με τη δύναμη. Kι ότι χρειάζεται χάδι εκεί που βάζουν μαχαίρι. Ότι ένας κοιτώνας με τη μυστική συνεννόηση των σωμάτων μάς παρακολουθεί παντού και μας παραπέμπει στην αγιότητα χωρίς συγκατάβαση. A ! όταν η στιγμή φτάσει να καθίσουμε κι εμείς πάνω στο πεζούλι κάποιας Aγίας Πρέκλας εν μέσω αγριοσυκών, μορεών με ερυθρούς καρπούς, εις έρημον τόπον, απόκρημνον ακτήν, τότε η μικρή Kουμπώ μ' ένα κερί στο χέρι θα σηκωθεί στις μύτες των ποδιών να φτάσει εκεί ψηλά, μέσα στον αναστεναγμό μας, όλα τα εύφλεκτα:
πάθη, πείσματα, φωνές οργής, μυριάδες έντομα χρωματιστούλια που να λαμπαδιάσει ο τόπος !



Federico Garcia Lorca - extrait de Poésie I


Et la chanson de l'eau

Reste chose éternelle...

Toute chanson

est une eau dormante

de l'amour.

Tout astre brillant

une eau dormante

du temps.

Un noeud

du temps.

Et tout soupir

une eau dormante

du cri.




Constantine P. Cavafy (1913)


"I went"


I went

I did not restrain myself. I let go entirely and went.

To the pleasures that were half real

and half wheeling in my brain,

I went into the lit night.

And I drank of potent wines, such as

the valiant of voluptuousness drink.


Επήγα


Δεν εδεσμεύθηκα. Τελείως αφέθηκα κ' επήγα.

Στες απολαύσεις, που μισό πραγματικές,

μισό γυρνάμενες μες στο μυαλό μου ήσαν,

επήγα μες στην φωτισμένη νύχτα.

Κ' ήπια από δυνατά κρασιά, καθώς

που πίνουν οι ανδρείοι της ηδονής.



Κωνσταντίνος Π. Καβάφης





Κωνσταντίνος Π. Καβάφης


Ετσι πολύ ατένισα


Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα,

που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου.


Γραμμές του σώματος. Κόκκινα χείλη. Μέλη ηδονικά.

Μαλλιά σαν από αγάλματα ελληνικά παρμένα·

πάντα έμορφα, κι αχτένιστα σαν είναι,

και πέφτουν, λίγο, επάνω στ' άσπρα μέτωπα.

Πρόσωπα της αγάπης, όπως τάθελεν

η ποίησίς μου... μες στες νύχτες της νεότητός μου,

μέσα στες νύχτες μου, κρυφά, συναντημένα...


"So much I gazed"


So much I gazed


So much I gazed on beauty,

that my vision is replete with it.


Contours of the body. Red lips. Voluptuous limbs.

Hair as if taken from greek statues;

always beautiful, even when uncombed,

and it falls, slightly, over white foreheads.

Faces of love, as my poetry

wanted them.... in the nights of my youth,

in my nights, secretly, met....



Constantine P. Cavafy (1917)





Κωνσταντίνος Π. Καβάφης


Μέρες του 1903


Δεν τα ηύρα πιά ξανά - τα τόσο γρήγορα χαμένα...

τα ποιητικά τα μάτια, το χλωμό

το πρόσωπο... στο νύχτωμα του δρόμου...


Δεν τα ηύρα πιά - τ' αποκτηθέντα κατά τύχην όλως,

που έτσι εύκολα παραίτησα

και που κατόπιν με αγωνίαν ήθελα.

Τα ποιητικά τα μάτια, το χλωμό το πρόσωπο,

τα χείλη εκείνα δεν τα ηύρα πιά.


"Days of 1903 "


Days of 1903


I never found them again -- the things so quickly lost....

the poetic eyes, the pale

face.... in the dusk of the street....


I never found them again -- the things acquired quite by chance,

that I gave up so lightly;

and that later in agony I wanted.

The poetic eyes, the pale face,

those lips, I never found again.



Constantine P. Cavafy (1917)



Federico Garcia Lorca - extrait de Romancero gitan

Onde, où t'en vas-tu ?


Je m'écoule en riant

jusqu'au bord de la mer


Mer, où t'en vas-tu ?

Remontant le cours d'eau je cherche

la fontaine où me reposer.


Que fais-tu, toi, peuplier ?


Je ne veux rien te dire,

Je ne puis que trembler !


Où lancer mes désirs

par le fleuve et la mer ?


(Quatre oiseaux se sont posés

sans but sur le haut peuplier)".




Κωνσταντίνος Π. Καβάφης


Κεριά


Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας

σα μιά σειρά κεράκια αναμένα

-χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.


Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,

μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·

τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,

κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.


Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,

και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.

Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.


Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω

τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,

τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.



Κωνσταντίνος Π. Καβάφης


"Candles"


Candles


The days of our future stand in front of us

like a row of little lit candles

golden, warm, and lively little candles.


The days past remain behind us,

a mournful line of extinguished candles;

the ones nearest are still smoking,

cold candles, melted, and bent.


I do not want to look at them; their form saddens me,

and it saddens me to recall their first light.

I look ahead at my lit candles.


I do not want to turn back, lest I see and shudder

at how fast the dark line lengthens,

at how fast the extinguished candles multiply.



Constantine P. Cavafy (1899)

καλή μέρα

κι εβδομάδα !