Signature

A.K.

Αύγουστος 07

Κι αναρωτιέμαι εδώ δα καθιστή
Φθαρτή εγώ
Ένας μικρός, λαβωμένος, μολυβένιος στρατιώτης,
Πίνακες με μεγάλα μάτια
Νaïf, άφθαρτοι
Καθώς η naïvité
Με τ’ άσπρο της πουκάμισο φορεμένο
Ώμοι γυμνοί
Καθώς οι μικρές πορσελάνες limoges
Και το Ρωμαϊκό γυαλί
Άφθαρτα όλα κι αιώνια,
Το νήμα το μεταξωτό , και το μαλλί, και το βαμβάκι,
Η πορφυρή κλωστή κι η χρυσή
Στον αργαλειό δουλεμένη
Στο χέρι κεντήματα
Entre deux βελονάκι στο λινό,
Κι η ανάλαφρη μυρουδιά του ανθρακίτη, απ’ τα παλιά,
Όλα άφθαρτα,
Τα περσικά, ζωγραφιστά με πενάκι
Και σκούρο μπλέ,
Όλα άφθαρτα
Τα κιούπια πηλός και μπακίρι
Τα κοχύλια και τα κουφάρια των αχινών
Προσεχτικά βγαλμένα ένα ένα, αρμυρά και πολύχρωμα
Και του Τζιζάν τα κοράλλια
Και τα ξύλινα, απ’ τον κορμό της τριανταφυλλιάς,
Όλα άφθαρτα

Μόνο το πρόσωπό μου φθαρτό,
Σημαδεμένο
Με τις λαβωματιές του μικρού στρατιώτη
Εκείνο το πρόσωπο
Που κάποτε, όχι μακριά,
Εσύ ονομάτισες

αιώνιο