Signature

A.K.

I .

.

.

.Παρατηρώντας τις κόκκινες πιπερίτσες, στη γλάστρα.

.

Αγγίζεις με τα δάχτυλα τις πιπερίτσες. Κόκκινες, πώς ξεφύτρωσαν στην γλάστρα; Τις χάϊδεψε ο πηλός, δεν εξηγείται. Τις ξελόγιασε. Κοντά του τις περιμάζεψε. Στο αφράτο χώμα του, χουχουλιαστά. Κι αυτές καμαρωτές, στο ντροπαλό της αγάπης χρώμα, περηφανεύονται, του σειόνται , του λυγιόνται τώρα, τάχα μου ανεξάρτητες, ελεύθερες τάχα, κόκκινες, καυτερές, δυνατές, θέλουν φεύγουν, θέλουν μένουν.
Μα οι ρίζες βαθειά φυτρωμένες στο χώμα , στου πηλού το χώμα, σ’ εκείνο το αφράτο, που βλάστησαν και θέριεψαν, κι άνοιξαν άνθη.
Το ξέρουν, θα μαραθούν αν κάνουν να ξεμυτίσουν.

.

.

.

.

II .

.

.

Σαν την παλίρροια.

Που φεύγει, έρχεται, ξαναφεύγει, ξανάρχεται, με μιαν κανονικότητα, ήρεμη, σταθερή και σίγουρη.
Δε χάνει το θάρρος της, του Ευρίπου η θάλασσα.
Δε χάνει το θάρρος του, ο ωκεανός στην Βρετάνη.
Μήτε ο καιρός χάνει το tempo του. Πάνω, κάτω, ξανά πάνω, ξανά κάτω, γυμνή η άμμος, έξω η θάλασσα, πατούσες βρεγμένες, στεγνές πατούσες, φυσάει ο άνεμος, κοπάζει ο άνεμος, εσύ εκεί. Βαθύς, αρσενικός καιρός, να μη σαστίζει.
Καιρός αφέντης. Νερό γαλάζιο, σταθερό.

Ήρεμα, σίγουρα. Με υπομονή, ως που έχει τ’ άστρο της αυγής, ο αποσπερίτης.
Αιώνια. Δεν δύναται να πάει πίσω ο χρόνος. Αιώνια.

.

"υπό σκιάν..."