A.K.

Σήμερα,
Το πράσινο χρώμα, μας πονάει.
Την κουκουναριά στο διπλανό χτήμα , που καθόμαστε από κάτω και σπάγαμε με τα δόντια τα σποράκια της, θέλω να την ξεχάσω.
Κι εκείνον τον γέρο πεύκο, όπου είχαμε κρεμάσει την κούνια μας, και κουνιόμαστε ψηλά, μια τα πόδια μπρος, μια πίσω, για να δίνεις φόρα, θέλω να τον ξεχάσω.
Θέλω να ξεχάσω τα τριαντάφυλλα. Μήτε μπομπόνες, μήτε εκατόφυλλες, μήτε βελούδινες, αναρριχώμενες, μυρωδάτες, μαγιάτικες. Θέλω να μη θυμάμαι.
Το άσπρο γιασεμί, πάνω απ’ τη στέρνα της παλιάς έπαυλης, τα λευκά ίρις, τα μανούσια, τους μωβ κρόκους, τα άγρια κυκλάμινα, ό, τι φύτρωνε στο χτήμα, κι ό, τι μ’ αυτό μεγαλώσαμε, δεν θέλω να το ξέρω πιά. Να μην τ’ αγαπώ. Να μην το χρειάζομαι. Να μην το σκέφτομαι. Να μην το χρειάζομαι.
Μήτε τις ελιές στην Ανάβυσσο, τις φορτωμένες καρπό.
Μήτε τις νερατζιές, και το σπιτικό γλυκό κουταλιού, που έφτιαχνε η μάνα.
Μήτε το ζάλισμα στις μυρωδιές του λεμονοδάσους, καθώς ανεβαίναμε με τα πόδια στον Γαλατά.
Βασιλικοί, θυμάρια δυόσμοι, ματζουράνες, βιολέτες, μενεξέδες, δεντρολίβανα, πληγώνουν.

Σήμερα,
Ο μικρόκοσμος, μας πονάει.
Πέρασα χρόνια, να παρακολουθώ τις συνομιλίες των μυρμηγκιών, τον αδιάκοπο αγώνα, και το τρεχαλητό τους τα καλοκαίρια.
Πέρασα χρόνια να ακολουθώ την αργή πορεία ενός σάλιαγκα μες στα χορτάρια και το βαρύ πάτημα της χελώνας.
Πυγολαμπίδες τις νύχτες μες στις δροσιές, και γρύλους.
Τζιτζίκια τα μεσημέρια, τις μέλισσες να ρουφάν αγιοκλήματα, τα χρώματα απ’ τις πεταλούδες.
Πέρασα χρόνια, μ’ όλα αυτά.
Απόψε θέλω να τ’ αρνηθώ. Πληγώνουν.

Τ’ αηδόνια, που μας ξύπνησαν στην Ικαριά, τα κοτσύφια το χάραμα, έξω απ’ τα παράθυρά μας, τις δεκαοχτούρες που γεννάν στα μπαλκόνια μας, τις μικρές νυχτερίδες, που φτερουγίζουν τα βράδυα στην ταράτσα , σκεπάζοντας το φεγγάρι, το σπουργίτι που ξύλιασε στο κρύο και φτιάξαμε τάφο και το θάψαμε, παίζοντας τους παπάδες, δεν τα θέλω πιά.
Μήτε τον σκύλο μας τη Ρουθ, που μου χάρισε άλλοτε ο Έρικ, μήτε τον μαύρο μας τον σκύλο, που τον λέγαμε μπέμπη, δεν θέλω ζώα πιά να σκέφτομαι. Μήτε να σκέφτομαι, πως τ’ αγαπούσα κάποτε.

Σήμερα,
κοιτάζω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη.
Φθαρτό.
Φθαρτό.
Εσύ, ίσως μπορούσες ν' αγαπήσεις ετούτη την φθορά. Μα λείπεις.
Κι εγώ, απόψε εδώ, σκιαγμένη.
Κορμοί από δρύς, άδειοι, πεσμένοι σε στάχτες.