nefeli


Λάμπρος Πόρφυρας

Δέηση για την ψυχή του Παπαδιαμάντη


Χριστέ μου,
δόστου τη χαρά, τη μόνη που μπορούσε
να σου ζητήσει απάνω εκεί νοσταλγικά η ψυχή του.
Κάνε το θάμμα κι άσε τον να ζήσει όπως εζούσε
σε μία μεριά, πού, τάχατες, να μοιάζει το νησί του.
Νάναι τα βράχια στο γκρεμό βαθιά κουφαλιασμένα,
να χει σωριάσει η θάλασσα στην αμμουδιά τα φύκια,
κι αράδα-αράδα στο γιαλό δεμένα, αποσταμένα,
να σιγοτρίζουν τα φτωχά, σκιαθίτικα καΐκια.


Να ναι οι νησιώτισσες οι γριές, κ' οι νιές, οι πεθαμένες
-αυτές, που τις θλιμμένες τους μας έλεγε ιστορίες -
να γνέθουν το λινάρι οι γριές στην πόρτα καθισμένες,
και δίπλα στα παράθυρα ν' ανθίζουν οι γαζίες.
Κ' ύστερα ακόμα να ναι ελιές, και να ναι κυπαρίσσια,
σκυμμένα νάναι, και το φώς τ' αχνό να προσκυνάνε,
να τόνε περιμένουνε στον κάμπο τα ξωκκλήσια
και την καμπάνα τους, μακρυά οι αγγέλοι να χτυπάνε.


Δόστου, Χριστέ μου, τη στερνή χαρά να ιδεί και πάλι
τη γνώριμή του τη ζωή, κοντά στ' ακροθαλάσσι !
αχ, έτσι αθώα, κ' έτσι απλά κι αγνά την είχε ψάλει,
που της αξίζει εκεί ψηλά, μαζί μ' αυτόν ν' αγιάσει.