όχι μωρέ, είναι που 'μαι χαζή και δεν εξηγήθηκα καλά. μίλαγα τη δική μου γλώσσα, αυτή που μου κόψανε όταν είδα τα έργα τώρα στην ισπανία. να. εδώ πιο κάτω στο μπλογκ σου, έχεις σκηνή από την αποκάλυψη του γκρέκο. είναι αυτή που δε θυμάμαι τον τίτλο που έχεις αποκάτω, πάντως το έργο που την ακολουθεί είναι ένας πίνακας του τολέδο. σ'αυτήν μεταξύ των άλλων υπάρχουν δυο διπλά χαρακτηριστικά: Ι. μια φιγούρα αριστερά και κάτω, που εξελίσσεται μέχρι πάνω στον πίνακα, με τα χέρια ψηλά. ΙΙ. τρεις φιγούρες πολύ μικρότερες, σύμφωνα με την προοπτική, η ιια δίπλα στην αλλη, γυμνές. το διπλό σ'αυτά τα χαρακτηριστικά είναι 1. κάθε χρώμα δουλεύεται προς το λευκο και καταντά λευκο στα σκιασμένα του μέρη 2. η βάσανος του χρωματισμού: το αίμα που λείπει μεταφορικά από το βασανιστήριο που γνώριζε καλά ο γκρέκο.
εντάξει; τώρα που τα εντοπίσαμε αυτά, πάμε μαζί στο πράδο. ανεβαίνουμε σχεδόν όλα τα σκαλιά. φτάνουμε στις αίθουσες του γκόγια. έτσι λέει απέξω. στρίβουμε λοιπόν και μπαίνουμε μέσα, κι αμέσως αυτοί οι απαίσιοι ισπανοί μας πετάνε στα μούτρα έναν γκόγια που κόβει την ανάσα και στη δίνει να τη φας ωμή. μόνος δεσπόζει αυτός ο πίνακας. είναι ο περίφημος πίνακας που εγώ δεν τα πάω καλά με τα ονόματα και δε θυμάμαι πώς λέγεται. μα, πρόσεξε, χαρακτηριστικά: Ι. αριστερά μια τεράστια φιγούρα δεσπόζει, που έχει ψηλά τα χέρια, σαν του γκρέκο. ΙΙ. δεξιά, μα ακόμη πιο μπρος, όχι πίσω σαν του γκρέκο, φιγούρες στη σειρά. μα τις βλέπουμε από πίσω. είναι οι στρατιώτες του γαλλικού στρατού που σκοτώνουν. η φιγούρα στα αριστερά έχει τα χέρια ψηλά, κι έχει ένα εκθαμβωτικό λευκό κατάλευκο που κραυγάζει οδυνηρά, φωνάζει, σκούζει 'θα γίνω κόκκινο και θα γίνω θάνατος'. κατάλαβες τι λέω;
αν έφερες στο νου σου τον πίνακα αυτό του γκόγια, νομίζω θα συμφωνήσεις μαζί μου: ο γκρέκο ήταν ο πατέρας του γκόγια. αλλά ας μείνει μεταξύ μας...
1 σχόλιο:
όχι μωρέ, είναι που 'μαι χαζή και δεν εξηγήθηκα καλά.
μίλαγα τη δική μου γλώσσα, αυτή που μου κόψανε όταν είδα τα έργα τώρα στην ισπανία.
να.
εδώ πιο κάτω στο μπλογκ σου, έχεις σκηνή από την αποκάλυψη του γκρέκο. είναι αυτή που δε θυμάμαι τον τίτλο που έχεις αποκάτω, πάντως το έργο που την ακολουθεί είναι ένας πίνακας του τολέδο.
σ'αυτήν μεταξύ των άλλων υπάρχουν δυο διπλά χαρακτηριστικά:
Ι. μια φιγούρα αριστερά και κάτω, που εξελίσσεται μέχρι πάνω στον πίνακα, με τα χέρια ψηλά.
ΙΙ. τρεις φιγούρες πολύ μικρότερες, σύμφωνα με την προοπτική, η ιια δίπλα στην αλλη, γυμνές.
το διπλό σ'αυτά τα χαρακτηριστικά είναι
1. κάθε χρώμα δουλεύεται προς το λευκο και καταντά λευκο στα σκιασμένα του μέρη
2. η βάσανος του χρωματισμού: το αίμα που λείπει μεταφορικά από το βασανιστήριο που γνώριζε καλά ο γκρέκο.
εντάξει;
τώρα που τα εντοπίσαμε αυτά, πάμε μαζί στο πράδο. ανεβαίνουμε σχεδόν όλα τα σκαλιά. φτάνουμε στις αίθουσες του γκόγια. έτσι λέει απέξω. στρίβουμε λοιπόν και μπαίνουμε μέσα, κι αμέσως αυτοί οι απαίσιοι ισπανοί μας πετάνε στα μούτρα έναν γκόγια που κόβει την ανάσα και στη δίνει να τη φας ωμή.
μόνος δεσπόζει αυτός ο πίνακας.
είναι ο περίφημος πίνακας που εγώ δεν τα πάω καλά με τα ονόματα και δε θυμάμαι πώς λέγεται.
μα, πρόσεξε, χαρακτηριστικά:
Ι. αριστερά μια τεράστια φιγούρα δεσπόζει, που έχει ψηλά τα χέρια, σαν του γκρέκο.
ΙΙ. δεξιά, μα ακόμη πιο μπρος, όχι πίσω σαν του γκρέκο, φιγούρες στη σειρά.
μα τις βλέπουμε από πίσω. είναι οι στρατιώτες του γαλλικού στρατού που σκοτώνουν.
η φιγούρα στα αριστερά έχει τα χέρια ψηλά,
κι έχει ένα εκθαμβωτικό λευκό κατάλευκο που κραυγάζει οδυνηρά, φωνάζει, σκούζει 'θα γίνω κόκκινο και θα γίνω θάνατος'.
κατάλαβες τι λέω;
αν έφερες στο νου σου τον πίνακα αυτό του γκόγια, νομίζω θα συμφωνήσεις μαζί μου: ο γκρέκο ήταν ο πατέρας του γκόγια.
αλλά ας μείνει μεταξύ μας...
Δημοσίευση σχολίου