για να πω την αλήθεια,
ψάχνοντας στο διαδίκτυο
την απολογία του andrea Baader
να βρω,
που άλλοτε είχα συγκρατήσει ως ενδιαφέρον ντοκουμέντο,
ψάξε-ψάξε, (ξέρετε πώς γίνεται), έπεσα τυχαία, πάνω στη διεύθυνση
http://nonc.wordpress.com/2006/11/09/eggonopoulos-lorca/ ,
σ' ΄ενα καλό κείμενο που αφορά στην ποίηση.
Σας το στέλνω.

.

EMILY DICKINSON

είθισται να δολοφονούν τους ποιητές

November 9th, 2006 — George Le Nonce

.

Οι ποιητές είναι περίπου ένα ανέκδοτο πια. Δεν είναι ανάγκη να τους δολοφονήσει κανείς. Τα συνήθη, τα καθημερινά, τα γνωστά σε όλους είναι αρκετά: αρκεί κανείς να αγνοεί τους ποιητές, να τους περιπαίζει, να τους χρησιμοποιεί.

Αρκεί κανείς να αποφεύγει να ασχολείται μαζί τους και να αναφέρεται σε αυτούς μόνο εν είδει cool αστείου: “Άσ’ τον αυτόν. Το παίζει ποιητής.”

Στα χυδαία χρόνια της αγοράς, ο θαυμασμός, η εκτίμηση, η τιμή αποδίδεται εκεί που ταιριάζει: στους managers, τους επιχειρηματίες, τους αυτοδημιούργητους, τους media moguls. Οι ποιητές, όσοι τέλος πάντων απόμειναν, αυτοεξορίζονται στα σκονισμένα δωμάτιά τους, σκυλοδουλεύουν στις διάφορες σύγχρονες Υπηρεσίες Αρδεύσεων, εκδίδουν πού και πού χίλια αντίτυπα των ποιημάτων τους ιδίοις εξόδοις και τα μοιράζουν στους φίλους τους, επίσης ποιητές. Στις Υπηρεσίες Αρδεύσεων δεν δηλώνουν την ιδιότητά τους ως ποιητών, την αποκρύπτουν επιμελώς μάλιστα, ώστε να αποφύγουν το δημόσιο διασυρμό.


Τουλάχιστον αν έγραφαν ένα μυθιστόρημα, κάποιαν απήχηση θα είχαν στο ευρύ κοινό. Όχι βέβαια τίποτα Αgainst The Day, ούτε καμιά άφαντη Φρουρά. Γιατί και της Φρουράς και του Against The Day οι συγγραφείς ποιητές είναι - ο ένας άφαντος και κρυμμένος, ο άλλος πια πεθαμένος. Όχι, η απήχηση και ο αυτοδίκαιος πλούτος θα έλθουν από αφηγήσεις του ποδαριού, αυτές που κάποτε καταχρηστικά ονομάζονταν μυθιστορήματα και τώρα αποτελούν το κατεξοχήν είδος, αυτές που θα γίνουν σήριαλ στην τηλεόραση, συνέντευξη στα ιλλουστρασιόν περιοδικά, όπου ο ποιητής θα φορά ενδύματα που παραχώρησε ειδικά για τη φωτογράφιση ο Λάκης Γαβαλάς.

Τα πάθη των λέξεων δεν έχουν πια καμιά σημασία. Ελάχιστοι και ασήμαντοι είναι αυτοί που ενδιαφέρονται για την ενοχή της γραφής. Σχεδόν δεν υπάρχουν οι λέξεις, σχεδόν δεν υπάρχει η γραφή, παρά μόνο ως άλλοθι των αφασικών εξιστορήσεων και των ενημερωτικών κενολογιών. Οι ποιητές δεν δολοφονούνται πια και δεν αυτοκτονούν, διότι δεν ζουν.


Η ποίηση είναι πια πάρεργο. Η όποια γραφή είναι πάρεργο. Όχι ότι έζησαν ποτέ οι ποιητές από την ποίησή τους: αλλά μπορούσαν να είναι περήφανοι που ήσαν ποιητές, δεν αποτελούσε πάντα όνειδος η δημιουργία.


Τώρα οι ποιητές αρνούνται πως είναι ποιητές. Αποδίδουν την αμαρτία αυτή σε κάποιον άλλο. Έπειτα μετανιώνουν, σκοτώνουν το προσωπείο που έπαιζε τον ποιητή, έπειτα διστάζουν, έπειτα φλερτάρουν με τη σιωπή. Με το θάνατο του προσωπείου της γραφής, η ποίηση σωπαίνει. Η καταδίκη των ποιητών, όμως, είναι ότι το όνομα της γραφής θα εξακολουθήσει να τους ορίζει και θα τους παραδώσει στα νύχια της αφήγησης και τότε θα εκμηδενισθούν, θα γίνουν εξιστόρηση, θα γίνουν ανεκδοτολογία, χαρακτηρολογία, πλοκή.

Οι ποιητές δεν αυτοκτονούν πια και δεν δολοφονούνται, διότι δεν ζουν. Έχουν εξομοιωθεί. Εκθέτουν τα θνησιγενή ποιήματά τους βουτηγμένα σε φορμόλη στα blogs. Ή γίνονται ιερά τέρατα των οποίων οι στίχοι, εκβαρβαρισμένοι, σέρνονται στου καθενός το βρώμικο στόμα.


Μπορεί να ήρθε καιρός να επαναπροσδιορίσουμε τον ποιητή.

Να του δώσουμε έναν λόγο ύπαρξης και υπερηφανείας.

Να αποκτήσει μία υπόσταση, επιτέλους, μέσω της οποίας να είναι δυνατός ο αυτοχειριασμός.

Να είναι επιθυμητή και πάλι η δολοφονία.