Το Δημαρχιακό μέγαρο,

Ερνέστος Τσίλερ εποίησε

.

και είναι αντίγραφο του ανακτόρου του Πριάμου, στην Τροία.

Ανεβαίνεις εσωτερικά την φαρδιά, μαρμάρινη σκάλα, με τις κουπαστές καρυδιάς. Λευκό μάρμαρο γλυμμένο απ’ τα χρόνια, οδηγεί στην μεγάλη αίθουσα.
Ξύλο παντού κι αντικείμενα πολύτιμα. Δύο ζωγραφικοί πίνακες ανυπολόγιστης αξίας, του Κερκυραίου ζωγράφου Προσαλέντη. Ο Γεώργιος και η Όλγα.
Για τους δημοσιογράφους, φλωρεντινό τραπέζι. Έβενος. Γύρω σκόρπια βενετσιάνικα και γαλλικά τραπεζάκια.


Το θέατρο, μικρογραφία της σκάλας του Μιλάνου



Dante Alighieri , Giuseppe Verdi, τοιχογραφίες στο ταβάνι.
Η πρώτη παράσταση ήταν ο Rigoletto

Bella figlia dell'amore,

Schiavo son dei vezzi tuoi;

Con un detto sol tu puoi

Le mie pene consolar.

Vieni e senti del mio core

Il frequente palpitar.

Τα άνυδρα νησιά. Οι ουράνιες στέρνες. Τα βαπόρια. Το ατέλειωτο γαλάζιο.
Εδώ, ένα μικρό οστό από το χεράκι του Αγίου Νικω λάου.
Άγιος Νικώ λαος ο πλούσιος. Έτσι ονομάζεται, έτσι αναγράφεται. Εδώ, ορθογράφησαν το όνομα στην κυριολεκτική του σημασία. Εγώ, ο λαός σου, νικώ.
Το τέμπλο, σκαλιστό μάρμαρο Πεντέλης, οι γλύπται εκ Τήνου. Η Τήνος εδώρισε γλύπτας και μάρμαρα.
Και η Πάρος μάρμαρα.
Και η Πεντέλη.
Η Ρωσία εδώρισε τας εικόνας, τα εκτυφλωτικά, σλάβικα χρώματα. Το κόκκινο, το χρυσό, το μπλε, το χρυσό.
Ο μυστικός δείπνος εδώ διαφέρει. Ο Ιούδας έχει ξεκινήσει να φεύγει, μακριά από τον Ιησού. Ο ναός, γενικώς, ταιριάζει το αρχαίο ελληνικό στοιχείο με το χριστιανικό

άγιος Νικώλαος

ο πλούσιος

.

Κυριακή πρωί, η ώρα 07.00, με πολλή δροσιά, στη θάλασσα.
Μια πάπια, μια χήνα, μια λιονταρίνα.

Σε λίγο,
Φοίνικας, Παρακοπή.
Στον Φοίνικα θερμοκήπια. Οι καλαμιές προφυλάν τα σπαρτά απ’ τον αέρα.
Τον λέν Φοίνικα, γιατί ήταν λιμάνι των αρχαίων Φοινίκων.
Χρωματιστά βότσαλα. Βαλσάκια.


Della Grazia.
Ο τόπος της αρχαίας Ποσειδωνίας.
Ave Maria, gratia plena, benedicta tu in mulieribus
Γύρω, στις πλαγιές, αφάνες. Λευκά σπίτια, γερό γαλάζιο, λογιώ αγκάθια, ξερολιθιές, καλαμιές. Φραγκόσυκα, που και που κανα αμπέλι.
Αναχώρηση στην πρύμνη.
Βράχια στεγνά, ξαπλωμένα στη θάλασσα.
Πέρα η Τήνος. Πέρα και πέρα και πέρα, βαθειά από δω,
το Δουκάτο του Αιγαίου


Το Καβοντόρο Αιγαίο.
Ο αφρός που σκάει, το κύμα που μας ραντίζει, Αιγαίο.
Ο ήλιος που μου τσουρουφλίζει το πρόσωπο, ο άνεμος στα μαλλιά, Αιγαίο.
Και το γαλάζιο, φωτεινό, που ξέρω, τ’ αγαπάς.
Η Κύθνος.
Η Τζιά λευκό ξωκκλήσι, στην άκρη της πλώρης.
Η Γυάρος, Αιγαίο.
Δυόμιση χιλιάδες χρόνια πάλλευκες
οι κολώνες.