H Doris Lessing

πήρε το φετινό βραβείο
Νόμπελ λογοτεχνίας

ζήτησα

να είμαστε γεροί

"Έχω κερδίσει όλα τα βραβεία στην Ευρώπη.
Όλα τα καταραμένα βραβεία. Αυτό είναι ένα φλος ρουαγιάλ"

περήφανοι

«επική συγγραφέας της γυναικείας εμπειρίας, η οποία με σκεπτικισμό, πάθος και ιδεαλιστική δύναμη υπέβαλε έναν διχασμένο πολιτισμό σε εξονυχιστική έρευνα».


Γεννήθηκε στην Περσία το 1919.
Όταν ήταν πέντε χρόνων, οι Άγγλοι γονείς της πήγαν στη Nότια Pοδεσία .
Πέρασε τα παιδικά της χρόνια σε ένα μεγάλο αγρόκτημα αυτής της χώρας, εγκαταστάθηκε στην Aγγλία το 1949, φέρνοντας μαζί της το πρώτο της μυθιστόρημα, "H Xλόη που Tραγουδά" (The Singing Grass). *

*μιά μακρυνή ανάμνηση - συνειρμός,

μου έρχεται,

από ένα αγαπημένο θεατρικό

"η κούνια που τραγουδά"

ή

"το τραγούδι της κούνιας",

δεν τον θυμάμαι καλά τον τίτλο,

μήτε τον συγγραφέα, που στριφογυρνάει μες στο μυαλό μου,

αλλά δεν το βρίσκω το όνομα...

μόνο την γεύση, που μου έμεινε από κείνο το υπέροχο έργο !

1949

κι ευτυχισμένοι

Οι πολιτικές της πεποιθήσεις την οδήγησαν στο Βρετανικό Κομμουνιστικό Κόμμα από το οποίο παραιτήθηκε το 1956, την εποχή της εξέγερσης των Ούγγρων.

1962

όπως τώρα !

Ως συγγραφέας, τιμήθηκε με το Bραβείο Σόμερσετ Mομ,
το 1981, της απονεμήθηκε το Aυστριακό Kρατικό Bραβείο Eυρωπαϊκής Λογοτεχνίας και το 1982 το Bραβείο Σαίξπηρ της Oμοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Για το μυθιστόρημά της O Kαλός Tρομοκράτης (The Good Terrorist) τιμήθηκε το 1985 με το Λογοτεχνικό Bραβείο W. H. Smith.

1973

Είπε,

για τα παιδικά της χρόνια :

«Μεγάλωσα σε μία φάρμα, είχα μια υπέροχη παιδική ηλικία.

Μια εμπειρία που με διαμόρφωσε ήταν να ακούω τη μητέρα μου να παίζει Μπετόβεν και Σοπέν στο πιάνο και την ίδια ώρα να ακούω απέξω τον ήχο τυμπάνων.

Δύο διαφορετικές μουσικές έπαιζαν μαζί.

Ως παιδί δεν έβλεπα τίποτε παράδοξο σε αυτό,

έπρεπε να μεγαλώσω για να καταλάβω ότι τα αφρικανικά τύμπανα και ο Σοπέν δεν ήταν ακριβώς κομμάτια του ίδιου φαινομένου».

Για την αποικιοκρατία :
«Με οδηγούσε στην τρέλα. Ηξερα ότι έπρεπε να φύγω. Αυτό που με εντυπωσιάζει σήμερα είναι ότι είχα τη συγκρότηση να οργανώσω τη φυγή μου, γιατί στο κάτω κάτω ήμουν πολύ νέα,δεν είχα κανέναν να με υποστηρίξει.

Δεν ήταν που άφηνα πίσω τα παιδιά μου, ήταν ότι έπρεπε να φύγω. Οποιος δεν το έχει ζήσει, δεν μπορεί να ξέρει».

Για το σχολείο :
«Δεν πήγα και πολύ στο σχολείο. Ο,τι έμαθα το έμαθα μέσα από τα δικά μου διαβάσματα».

Για το Χρυσό Σημειωματάριο :
«Δεν είναι για την απελευθέρωση των γυναικών. Είναι για το πώς να βλέπεις από διαφορετικές οπτικές και όχι μόνο από την προβλέψιμη και την πιο στενόμυαλη».

Για τον Φεμινισμό :
«Πολλές αλλαγές χρεώνονται υπέρ του φεμινισμού, ασχέτως αν είναι καλές ή κακές. Δεν μας αρέσει ιδιαίτερα η αυτο-κριτική».

Για τους Κομμουνιστές :
«Ορισμένοι ήταν θαυμάσιοι άνθρωποι που ανέλυαν εύστοχα την κοινωνία μας. Αλλά έλεγαν μεγάλες ανοησίες για τα διεθνή ζητήματα και τη Σοβιετική Ενωση».

Για το τελευταίο της βιβλίο :
“Ορισμένοι θα αιφνιδιαστούν. Είναι ένα βιβλίο που δεν σέβεται την πολιτική ορθότητα”

πόσο πολύ
μ' αρέσουν οι φωτογραφίες της !

*

μήπως το έργο είναι του Paul Claudel ?

μπα, μάλλον λάθος κάνω...

.

.

.