vorias είπε...

Διαβάζεις πάνω σ' εκείνο το τραπέζι

χίλια σημάδια της ζωής μας,

είναι και το κάψιμο από κάποιο σέρτικο τσιγάρο,

είναι που πονάει κι η χαρακιά απ' το σπασμένο το ποτήρι

-ααα μπράβο! Δίπλα στο τασάκι... ακριβώς.

Δυο δάχτυλα παραδίπλα είναι και το δάκρυ του κυρ Λάμπρου

που έχασε το γιό του απ' την πρέζα.

Εκείνο το δάκρυ έγινε κόμπος μέσα στην μπογιά του τραπεζιού

κι ακόμα καίει

σε τούτη την απόμερη γωνιά

του καφενείου.

κάθε που γράφεις,

παρηγοριά μας είσαι

και στήριγμα

.

κυρ Βαρδάρη

:)