γερό ζήτημα
για σκέψη,
έβαλε ο alchimistis.
αν θέλετε να το διαβάσετε απ' ευθείας,

εδώ : alchimistis



Περί ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

"Το ερώτημα που μπαίνει όταν αρχίζει κανείς να ασχολείται, μ' αυτό το πανάρχαιο, αλλά καινούργιο, όσον αφορά τη σύγχρονη εφαρμογή του, φαινόμενο της Επικοινωνίας, είναι:
"Μιλάμε για επιστήμη ή για τέχνη;"
Κανείς δεν μπόρεσε μέχρι τώρα να το προσδιορίσει και να το οριοθετήσει με ακρίβεια. Απλά είναι και τα δύο, επιστήμη και τέχνη μαζί.
Επιστήμη γιατί διερευνά την ανθρώπινη ψυχολογία, το συναισθηματικό κόσμο, τις ανθρώπινες αδυναμίες και τα ελαττώματα. Και είναι τέχνη, όταν αναζητάει τρόπους πρακτικούς, για να τους χρησιμοποιήσει σαν εργαλεία εφαρμογής, με σκοπό να επηρεάσει και να κατευθύνει τους πολίτες μιάς χώρας, εκεί που οι κατέχοντες τις πάσης φύσεως εξουσίες επιδιώκουν, για λόγους οικονομικού συμφέροντος και ισχύος.
Λόγοι εμπορικοί, κέρδους και οικονομικών συμφερόντων, συνθέτουν τη διαφημιστική επικοινωνία. Λόγοι πολιτικοί οδηγούν στην πολιτική επικοινωνία και λόγοι θεολογικοί, στη θρησκευτική επικοινωνία.
Πολλές φορές τα όρια ατονούν κι' ετσι οι επιχειρηματικές ανάγκες του κέρδους, επλέκονται με την πολιτική. Της αφαιρούν χώρο, την κατευθύνουν, την ποδηγετούν και την εκτρέπουν από τον προορισμό και την αποστολή της.
Πολλές φορές, επίσης και η θρησκευτική επικοινωνία εισχωρεί στο χώρο της πολιτικής, υποκρινόμενη, ότι δεν ασχολείται με την πολιτική, αλλά ...με τη σωτηρία των ψυχών.
Μια πρώτη ματιά, μας οδηγεί σε ένα πρώτο συμπέρασμα. Ολα τα είδη της επικοινωνίας, για πετύχουν τους σκοπούς τους, επιδιώκουν να εκπορθήσουν το χώρο της πολιτικής ισχύος..."
.
.
.
.
.


quartier :

Πολλά απανωτά - μα χρήσιμα, βάνεις, φίλε alchimisti.

Ας κουβεντιάσουμε λοιπόν, λιγουλάκι…

-Αναπόσπαστο κομμάτι της επιστήμης, μήπως δεν είναι η τέχνη και η τεχνική;
-Απαραίτητη προϋπόθεση για αξιόπιστη τέχνη-τεχνική, μήπως δεν πρέπει να είναι το γνωστικό υπόβαθρο;
Ναι;

-Αν την επι - κοινωνία την ποδηγετούν σήμερα, κατά κύριο λόγο οι έχοντες εξουσία, ώστε να έχουν την δυνατότητα να κατευθύνουν τους πολίτες, κατά το δοκούν, (βλέπε κρατούσες ιδεολογίες, συμφέροντα κ.τ.λ…),
ΕΧΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ, ΟΙ ΑΛΛΟΙ, ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΜΕΡΤΙΚΟ ΕΥΘΥΝΗΣ.

Πού βρίσκονται, στην πλειοψηφία τους σήμερα, κυρίως οι άνθρωποι του πνεύματος;
Πού διάβολο βρίσκονται;
Όχι ότι δεν γίνονται μεμονωμένα, αρκετές, εξαίρετες προσπάθειες, για την ζωή και τον πολιτισμό, όμως , φτάνει αυτό;
Στο σημείο που έχουμε φτάσει (και που πορευόμαστε), αρκεί σήμερα αυτό;
Θαρρώ, είναι εξαιρετικά χρήσιμο, μα αντικειμενικά ανίσχυρο, μπροστά στην λαίλαπα, στην φτήνεια και στο κακό, που μας κατακλύζουν.

Πού αλήθεια, υπάρχει συγκροτημένη,
για τον πολιτισμό, την παιδεία, την τέχνη, την κοινωνική δικαιοσύνη, την φτώχεια, την κάθε λογής ένδεια, για την απλή, καθημερινότητα και την ποιότητα ζωής των ανθρώπων,
πού αλήθεια, βρίσκεται συγκροτημένη,
η άποψη των διανοούμενων;
Των καθηγητών ανώτατης εκπαίδευσης;
Των κάθε λογής επιστημόνων;
Των ακαδημαϊκών;
Των παιδαγωγικών ινστιτούτων;
Των καλλιτεχνών;
Των όσων διαχειρίζονται τα ΜΜΕ;
Των λειτουργών της δικαιοσύνης;
Των λογοτεχνών;
Των ποιητών; (που ντρέπονται να λεν πως είναι ποιητές …)
Των «περί το περιβάλλον»;
Των συνδικαλιστών;

Πού διάβολο, υπάρχει μια ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΗ άποψη, για το πώς πρέπει να ναι σήμερα η κοινωνία των ανθρώπων;
Όχι για το πώς είναι…
Μήτε για τα δευτερεύοντα και τα κατ’ επίφασιν…
Μα για το, τι πρέπει να κάνουμε σήμερα, ώστε να ζουν οι άνθρωποι, τα ζώα και τα φυτά της γης, δίχως τρόμο κι απελπισία, μα με αξιοπρέπεια κι υποφερτούς όρους ζωής.
Απελπισμένοι είναι σήμερα οι άνθρωποι. Γι αυτό εγκαταλείπουν. Γι αυτό απαξιώνεται η πολιτική κι οι κοινωνικοί θεσμοί.
Γι αυτό, κανείς δεν σέβεται κανέναν και τίποτα.
Γι αυτό οι απλοί, «κανονικοί» άνθρωποι, θεωρούν το παιχνίδι σικέ κι αρνούνται να συμμετέχουν.
Γι αυτό αράζουν στον καναπέ (και βλέπουν ολημερίς κι ολονυχτίς σκουπίδια).

Υπάρχει κανείς σήμερα, (από τους κρατούντες), που να μπορεί να εμπνεύσει στους ανθρώπους ένα όραμα, μιαν ομορφιά ζωής, μιαν εμπιστοσύνη, μιάν κοινωνική στοργή, ένα ενδιαφέρον, μιαν ανθρωπιά, μιάν αλληλεγγύη;
Να εμπνεύσει στην κοινωνία στόχους;
Και να σιγουρευτεί η κοινωνία, ότι παλεύει γι αυτούς τους στόχους;
Αξιόπιστα !

Θαρρώ, ένα κίνημα μας χρειάζεται.
Μια ανθρώπινη πρωτοβουλία, κι ένα κίνημα, από όλους όσους μέχρι τώρα παλεύουν ο καθείς μόνος του, στον δικό του χώρο, αποδυναμωμένα και σχετικά ανίσχυρα.
Πνευματική άλωση των κέντρων εξουσίας χρειάζεται…

Υπάρχουν εξαιρετικοί άνθρωποι γύρω μας.
Εξαίρετοι άνθρωποι, που μάχονται ο καθείς στο πόστο του.
«ο καθείς και τα όπλα του…»
Μα για να ανατραπεί το σκηνικό, θαρρώ χρειάζεται μια άλλη οργάνωση.
Σε παρέες… Σε ομάδες…
Κίνημα μας χρειάζεται
Και ν’ ακουστεί δυνατή φωνή
Και ν’ αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας.
Και να επι - κοινωνήσουμε το καλό, και το αληθινό, ο ένας στον άλλον και προς τα έξω, με όποιον τρόπο μπορούμε.

Αυτές οι σκέψεις προς το παρόν,
και στα πολύ γρήγορα...