διαβάζω
το βιβλίο
της κυρίας
Ελευθερίας Αναγνωστάκη- Τζαβάρα
"Τα πρόσωπα της Αφροδίτης"

εκδόσεις Πάραλος.

.

.

Μέσα εκεί, εμπεριέχεται

και η ποιητική της συλλογή

.

"Το άλλο πρόσωπο

του έρωτα"

.

Το άλλο πρόσωπο του έρωτα με ακολουθεί.
…………………………………
Με φυλακίζει με την έκπληξη στα μάτια.
Με ξεχνάει μόνη μου,
Έν’ άστρο πυρπολημένο.
Περπατάει πίσω από τις μέρες μου.
Μου λιγοστεύει τον ύπνο.
Με θερίζει με το δρεπάνι της απουσίας.
Με ζυγίζει με την αστραπή της ματιάς.
Μου ξεκλείδωσε τη μοναχική μου καρδιά
Μ’ ένα χαμόγελο ακρωτηριασμένο.
Με τσάκισε στα δυό.
Δεν μπορώ να συντηρώ άλλο την ζωή μου
Με όνειρα κι ελπίδες.
Να μένω σε σπίτια από γυαλί.
Να είμαι στο χάος, με τον εαυτό μου ξένο.
Μια σπίθα κρυμμένη.
Μια αχιβάδα κλειστή, στο περπάτημα της σιωπής.
Έρωτα, σε φοβάμαι.
Έχεις τα φτερά ενός αγγέλου που ξεστράτισε.
Το μαστίγιο του πόθου.
Τα καρφιά του πάθους.
Τις αλυσίδες της δέσμευσης.
Το ναι, της υποταγής.
.........................................




Ο Μάρτης είναι ένας μήνας πολύ σκληρός.
Με παραφυλάει στο φεγγαρόφωτο
Σαν ένας ωραίος έφηβος.
Φοράει το βλέμμα σου, και με φοβερίζει.
Μου δοκιμάζει την αντοχή
Με άγριες, ανοιξιάτικες νύχτες.
Ξεδιπλώνεται στα φύλλα και μπουμπουκιάζει.
Μου πονάει την καρδιά.
Μου αναποδογυρίζει την ζωή.
Βρέθηκα απροετοίμαστη
Μέσα στην βροχή των αστεριών.
Με κερδίζει με την ανθοφορία της άνοιξης
Που υπόσχεται φύλλα στα δέντρα.
Γνωρίζει τα μυστικά των λουλουδιών.
Ξέρει αν θα φυτρώσουν οι σπόροι που φύτεψα
Μες στη σιωπή.
Βυθίζω τις ρίζες μου χλωρές στο κορμί σου.
Πετάω δροσερούς βλαστούς.
Ανθίζω στο φως.
Ωριμάζω.
Με φύλλα, άνθη και καρπούς σε δένω κοντά μου.
Με πλήγωσε πολύ αυτή η άνοιξη με το γρήγορο φως.
Τώρα μπερδεύεται μες στο βαθύ πράσινο των δέντρων.
Στη σπατάλη των λουλουδιών
Στις επιθυμίες μου τις νυχτερινές.
Σε σκέπτομαι, κι η ένταση μ’ αφήνει
Με το λαιμό στεγνό, τα γόνατα κομμένα.
..................................................................


Ελάφι μου βιαστικό,
Πώς να μετρήσω την απόσταση που μας χωρίζει;
Με τα πυροτεχνήματα της χαράς σου δείχνω τον δρόμο.
Σε οδηγώ, με το φεγγάρι του έρωτά μου.
Με τον ήλιο τον σγουρό, της καρδιάς μου.
..................................................................

μην κλείνεις τα μάτια.
Άφησέ τα ελεύθερα να περπατήσουν
Επάνω στο πρόσωπό μου με λάμψεις από αμέθυστο,
Κόμπους χρυσού κι ασήμι παλιό.
Να με δουν με χρώματα νωπά.
Να με γνωρίσουν στο φως της άλλης πραγματικότητας.
Σε τόπο απόκρημνο.
Εκεί, που γδύνεσαι το κορμί σου
Και φοράς την ψυχή σου έκθετη στην ακτινοβολία
Της αγάπης.
Πότε θα βρεις τη χαμένη φωνή σου;
Πώς να σε συναντήσω;
Σαν σε σκέπτομαι, μου κόβεις τη ζωή στα δυό.
Περπατώ χιλιόμετρα στιγμών
Κι είσαι κοντά μου.

....................................................

η σιωπή σου ανοίγεται βυθός.
Ξέρω μόνο πως ταξιδεύεις.
Σου κρατώ το χέρι και ζεσταίνομαι.
Κοιτώ το τσαλακωμένο σου πρόσωπο
Και σ’ αγαπώ.
Παγιδευμένη στον κάκτο της πραγματικότητας
Ανάμεσα σε φυτά σαρκοβόρα κι έντομα ενοχλητικά,
Σε περιμένω να φανείς.
Άγρυπνη, νύχτες και νύχτες,
Δεν πεινώ, δεν διψώ,
Έχω ξεχάσει το θάνατο.
Χωρίς να ξέρεις, χωρίς να υποπτεύεσαι,
Μου φέγγεις.
Το χαμόγελό σου με ακολουθεί
Σαν μια μικρή πυγολαμπίδα που εκπέμπει φως.
Πώς να διαλέξω;
Ζεις εξόριστος, μια μοναχική κραυγή,
Και σε φοβίζει το αύριο.
Σε γνωρίζω από τις μικρές απεγνωσμένες φωνές
Που εκπέμπει το άπληστο κορμί σου
Στον ίσκιο της επιθυμίας, στη διάθεση της στιγμής.
Κοντά σου ξαναζώ τη χαμένη μου εφηβεία,
Κι οι πόθοι μου ξεδιπλώνονται σαν το μετάξι.
Τους συναλάζω, σαν τα πουκάμισα των φιδιών.
Σε περιμένω στις αλέες των ονείρων
Πίσω από τους υάκινθους των αστεριών.
Έχω την νοσταλγία των νότιων θαλασσών στα μάτια μου.
Φορώ στα μαλλιά μου χλωρούς μενεξέδες.
Έλα να μιλήσουμε, να περπατήσουμε μαζί.
Θα σε κρατώ σφιχτά από το χέρι,
Κάτω απ’ το ολόγιομο φεγγάρι.

...................................................

αναζητούσα τον εαυτό μου και βρήκα εσένα

...................................................

με γρήγορο βήμα, βιαστικό,
έρχομαι σε σένα.
Ακούω τα παιδιά να με καλούν και δε γυρνώ.
Γύρω μου σπάζουν κρύσταλλα και δεν τα βλέπω.
Με παίρνει ένα πλεούμενο βαθύ
Και σε ανταμώνω στην άλλη όχθη της φωνής σου.

.............................................................

άφησέ με να σου μιλήσω.
Με ψιθύρους και συλλαβές φωτεινές,
Φθόγγους γλυκούς.
Ένας ήχος αβέβαιος να προχωρήσω στην καρδιά σου.
Να διώξω τα βίαια χρώματα
Που σου πληγώνουν τα μάτια.
Τώρα σε βλέπω καταπρόσωπο
Και δε φοβάμαι τον εφιάλτη του σκοταδιού,
Την οδύνη της απόγνωσης,
Το άγνωστο του κενού,
Τις φυλάργυρες στιγμές, την αδέσποτη σφαίρα.
Αν τώρα σωπάσω, θα σπάσει μέσα μου μια φλέβα
Και θα με πνίξει.
………………………………………..
όμως εσύ έκλεισες όλες μου τις ραγισματιές με κερί
………………………………………..

Πώς να δεις στις φυλλωσιές
Τη χρυσή σαύρα της επιθυμίας μου.
Να συλλάβεις τον ήχο από τα κινούμενα σμήνη
Των αστεριών μέσα μου.
Το πόσο δύσκολα γράφεται ένα ποίημα.
Γιατί λοιπόν μείναμε τόσο μόνοι.
Η αγάπη δεν πρέπει να χαθεί
Πίσω από τα κρύα μάτια της σιωπής.
Άφησέ με να σε αγαπήσω.
Αύριο ίσως είναι πολύ αργά.

....................................................

σε θρύψαλα ονείρου φυλάκισα τη μορφή σου.
Τον ήχο της φωνής σου σε κρύσταλλα σπασμένα.
Το χαμόγελό σου στο αίθριο φως
Κι έτσι μπορώ και ζω.
Κουκκίδα άμμου λεπτής ταξιδεύω στο αίμα σου.
Φωλιάζω στον γυμνό σου πόθο και ιριδίζω.
Η νύχτα έχει πολλές εκπλήξεις.
Για να με μάθεις,
Θα γίνω ένα σίδερο πυρακτωμένο.
Να το πιάνεις και να καίγεσαι.
Ένα κρύσταλλο κοφτερό.
Γυαλί να το πατάς και να κόβεσαι.
Να ξεπεράσω το φόβο.
Ν’ απαρνηθώ την ελπίδα.
Να βρω τη χαμένη επαφή.
Πριν σβήσουν τα βήματά σου στη σιωπή.
Τη νύχτα των πέντε φεγγαριών
Θα κατέβεις τα σκαλοπάτια μόνος σου
Ένα προς ένα
Για να με βρείς.
…………………………………..

σε αναγνώρισα από το αντιλάμπισμα
των ωραίων σου ματιών.
Εσένα σε ξέρω από παλιά.
…………………………………….
Κατοικημένη από την παρουσία σου
Φωτίζω και φωτίζομαι μέσα στη νύχτα σαν άστρο.
Έρχεσαι μόνος
Με το πρόσωπο γδαρμένο
Πίσω από τη βιτρίνα του κόσμου.
Σε σύννεφα λύπης ταξιδεύεις
Με χρώματα που μόνο εγώ βλέπω.
Στις έγνοιες σου τις καθημερινές
Ακούς μια μουσική που μόνο εγώ καταλαβαίνω.
Νιώθω ό, τι νιώθεις.
Πονώ με ό, τι σε πονεί.
Η υπερκόπωση των ημερών, η κούραση της νύχτας
Παραμονεύει στο κορμί σου σαν γέμισμα όπλου.
Αγέρωχος
Κτίζεις μια πυραμίδα από φως
Για να κλειδώσεις τις σκέψεις σου.

μου άρεσε,

και το αντέγραψα

για σας :)