ΣΤΑΜΑΤΗΣ (ΤΖΕΝΕΡΑΛΗΣ): Λοιπόν. Δεσποινίς... Πόσων ετών να βάλουμε;
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (ΛΟΓΟΘΕΤΙΔΗΣ): Γιατί; Είναι ανάγκη να βάλουμε ετών;
ΣΤΑΜΑΤΗΣ: Βέβαια... απαραιτήτως, βρε Τηλέμαχε.
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Βρε να πάρει ο διάολος. Δε μου λες; Συνδυασμός χωράει;
ΣΤΑΜΑΤΗΣ: Τι συνδυασμός δηλαδή;
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Ε, να! Να πούμε, δεσποινίς τριάκοντα ετών και επτακοσίων πενήκοντα μηνών...
ΣΤΑΜΑΤΗΣ: Έλα μωρέ, τώρα... Σαχλαμάρες.
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Εσύ τι λές; Πόσο σηκώνει;
ΣΤΑΜΑΤΗΣ: Να σου πω... Τα σαράντα, χτυπάνε άσχημα.
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Πα, πα, πα, τι λες τώρα...
ΣΤΑΜΑΤΗΣ: Να βάλω τριανταεννέα;
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Όχι... λίγο... λίγο το τριάντα εννέα Σταμάτη μου.
ΣΤΑΜΑΤΗΣ: Να βάλω τριάντα εννέα, μισό;
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Αυτό πάλι, είναι σαν πυρετός.
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Βρε Σταμάτη, λίγο είναι το τρίαντα εννιά... Δηλαδή... τριανταεννιά είναι και η Χρυσάνθη, αλλά... προ Χριστού!




ΠΟΠΗ (ΛΙΒΥΚΟΥ): Τα μεταξωτά;
ΛΑΛΑΚΗΣ (ΛΟΓΟΘΕΤΙΔΗΣ): Ναι. Με τα λαστιχάκια.
ΠΟΠΗ: Ε, Χριστέ και Παναγία!
ΛΑΛΑΚΗΣ: Γιατί Πόπη μου; Στο κάτω - κάτω, διευθύνων σύμβουλος είμαι Πόπη μου, πώς θα πάω; Με φανέλα κετσέ και σώβρακο ναξιώτικο; Κι ύστερα ξεχνάς και το άλλο. Μπορεί να 'ρθει στο ξενοδοχείο να με δει κανένας νομάρχης, κανένας δήμαρχος...
ΠΟΠΗ: Με το σώβρακο λογαριάζεις να υποδεχτείς τις αρχές του τόπου;


ΠΟΠΗ: Αχ!
ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΤΡΟΥΜΠΑΣ: Τι είναι αγάπη μου;
ΠΟΠΗ: Ένα ρίγος... ...
ΠΟΠΗ: Αχ, αχ!
ΛΑΛΑΚΗΣ: Δύο ρίγη...


ΒΟΗΘΟΣ ΣΤΑΘΜΑΡΧΗ (ΠΡΩΤΟΠΑΠΠΑΣ): -Ταμ τιριταμ ταμ...

ΛΑΛΑΚΗΣ: Κι εσύ πάλι, κύριε σταθμάρχα μου... σου 'δωσε η υπηρεσία μια σφυρίχτρα κι όλη την ώρα... φρου φρου φρου κι όποιος φύγει, έφυγε κι όποιος μείνει, έμεινε;
ΣΤΑΘΜΑΡΧΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ (ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ): Τι να σας πω; Λυπάμαι πάρα πολύ.
ΛΑΛΑΚΗΣ: Εσύ, να λυπάσαι. Εμείς τι πρέπει να κάνουμε, κύριε σταθμάρχα μου; Και τι είπαμε πως είναι εδώ πέρα;
ΣΤΑΘΜΑΡΧΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ: Θυμαριά.
ΛΑΛΑΚΗΣ: Και τι είναι αυτή η Θυμαριά;
ΣΤΑΘΜΑΡΧΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ: Χωριουδάκι, αλλά κόμβος!
ΛΑΛΑΚΗΣ: Ορίστε;
ΣΤΑΘΜΑΡΧΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ: Κόμβος, λέω.
ΛΑΛΑΚΗΣ: Αμ, πε' μου το ντε, να ησυχάσω! Πω, πω Λολότα, σε κόμβο πέσαμε! Υπάρχει κανένα ξενοδοχείο εδώ;
ΣΤΑΘΜΑΡΧΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ: Δυστυχώς.
ΛΑΛΑΚΗΣ: Έχω δει κι άλλους κόμβους, κύριε σταθμάρχα μου, αλλά σαν το δικό σας κόμβο, δεν έχω ξαναδεί!


ΠΟΠΗ: Και δε μου λες; Δεν πήγες στη Θεσσαλονίκη;
ΛΑΛΑΚΗΣ: Ε, δηλαδή, για τη Θεσσαλονίκη πήγαινα, αλλά κατέβηκα σε ένα σταθμό, να πάρω μια ασπιρίνη, γιατί πόνεσε το κεφάλι μου...
ΠΟΠΗ: Το δικό σου το κεφάλι;
ΛΑΛΑΚΗΣ: Το δικό μου το κεφάλι, Πόπη μου. Είναι δυνατόν να με πονέσει το ξένο το κεφάλι;
ΠΟΠΗ: Και λοιπόν... τι έγινε;
ΛΑΛΑΚΗΣ: Ε... να... ώσπου να κατέβω... ώσπου να πάρω την ασπιρίνη... φρου, φρου ο σταθμάρχης, του, του, η ταχεία, ντάγκα, νταγκα το καμπανάκι... ξέμεινα!

ωραία!

σκατζάραμε νωρίς απόψε...

ας ψάξουμε λίγο τον αγαπημένο μας κινηματογράφο