Μικρή, νυσταγμένη, άτεχνη,
νυχτερινή προσευχή.

Α.Κ.

Ένα αγριόχορτο . Πικρό, ατίθασα υψωμένα στον ήλιο, σγουρά φυλλαράκια. Ζόρικο. Μύριες φορές παπούτσια το πατήσανε. Αντέχει. Αντέχει. Μονάχα, μην αφίσεις κανέναν να στο ξεριζώσει.

Ένα μικρό, πληγωμένο περιστέρι . Σπασμένη φτερούγα. Κουρνιασμένο στον κήπο μας. Τρέμει η καρδιά του, σαν ακούει βήματα. Μην τους αφίνεις να το πλησιάζουν. Τρέμει η καρδιά του.

Ένα άσπρο, παιχνιδιάρικο γατί στο σπίτι μας. Ζημιάρικο. Ζηλιάρικο. Μόνο να ξέρει πως είσαι εκεί, χρειάζεται. Κι ακίνητο να στέκει στη γωνιά του να σε κοιτάζει, να τρίβεται στα πόδια σου ήσυχο όταν διαβάζεις, να γουργουρίζει στα σκεπάσματά σου, να τριγυρνάει τις νύχτες κακιωμένο, δείχνοντας τα νύχια του.

Κι ο πιστός μας ο μαύρος. Τα βράδια που γυρνάς, σ’ ακούει από μακριά. Χίλιες βόλτες στο λεπτό, πίσω απ’ την πόρτα, ως να μπεις, να σου μυρίσει τα ρούχα, στην κουζίνα από πίσω σου, να σ’ ακούσει να του μιλάς, περιμένει.

Και τέλος, το παιδί, που χρόνια ανασταίνεις, με τόσο κόπο ανασταίνεις, με τόση αγάπη ανασταίνεις, το παιδί, «πάρε μαζί σου και το παιδί»

.

μικρά σημάδια,

pele-mele