η σταφίδα

ως συναισθηματική υποστήριξη
κατά τις βροχερές νύχτες του χειμώνα
στην ύπαιθρο
.

.

απόψε στο χωριό, στο τραπέζι της κουζίνας κάθεται και διαβάζει.

δε λέω, μεγάλη είν' η κουζίνα, πρακτικό ιταλικό ντιζάϊν, μοντέρνα, φωτεινή και με χρώματα.
και το τραπέζι μεγάλο είναι, με ναυτικό τραπεζομάντηλο, που αγόρασαν και στόλισαν το καλοκαίρι τα χέρια της μάνας της.
ναυτικό τραπεζομάντηλο, άγκυρες και παλιακά φανάρια πλοίων, ακριβώς ως αρμόζει σε νησί.
έχει όμως υγρασία κι απόλυτη σιγή γύρω...

η γυναίκα δεν άνοιξε ν' ακούσει ραδιόφωνο ή τηλεόραση, γιατί έχει στημένο αυτί, ν' ακούει καλύτερα τι γίνεται απ' έξω...
αυτά τα μικρά, ορεινά χωριά, σχεδόν ακατοίκητα είναι το χειμώνα, και οι λίγοι ηλικιωμένοι που μένουν τριγύρω, κοιμούνται νωρίς και δύσκολα θα πάρουν είδηση, αν συμβεί το παραμικρό.
έτσι, άραξε αυτή στο τραπέζι της κουζίνας, άνοιξε την τηλεόραση χωρίς ήχο, ίσα-ίσα για να βλέπει φως απ' το διπλανό δωμάτιο, άνοιξε ένα bacardi breezer ρούμι πορτοκάλι, έβγαλε ένα ποτήρι ψηλό, κολωνάτο, με μπλε πόδι, προς στιγμήν σκέφτηκε "δεν πίνουν bacardi σε τέτοιο ποτήρι", μα "δεν βαριέσαι, ξανασκέφτηκε, εμένα αυτό μ' αρέσει". έτσι άνοιξε το ποτό, το βαλε στο κολωνάτο και γύρισε στα διαβάσματά της.


ξαφνικά, χαμήλωσαν τα φώτα. χαμήλωσαν, γιατί εκεί έξω ρίχνει καρεκλοπόδαρα. βροχή με το τουλούμι.
ακούει ώρα τώρα τους κεραυνούς.
δύσκολο θα είναι το βράδυ και προσπαθεί να είναι ψύχραιμη.
σκέφτεται πως αν τελικά γίνει διακοπή του ηλεκτρικού, θα συμβούν δύο τινά.
το πρώτο είναι, πως μέσα στο σπίτι, που μένει ακατοίκητο τον χειμώνα, δεν υπάρχει μήτε ένα σπαρματσέτο.
που πάει να πει, θα γίνει σκοτάδι.
το δεύτερο που θα συμβεί -αν τελικά γίνει διακοπή ηλεκτρικού-, είναι ότι τα μικρά, ηλεκτρικά καλοριφέρ θα σβύσουν.
"δεν βαριέσαι, ξανασκέφτεται, θα κουκουλωθώ μες στο πάπλωμα, θα κλείσω τα μάτια, να μην βλέπω το σκοτάδι, και θα προσπαθήσω να κοιμηθώ ως το πρωί, που θα βγάλει ο θεός το φως του."

για μιά μέρα βρέθηκε η γυναίκα στο χωριό, γιατί έπρεπε να κάνει κάποιες δουλειές.
πρωί-πρωί αύριο παίρνει τον δρόμο να γυρίσει σπίτι της. μα εκείνο που μας φαίνεται κοντινό και σύντομο και βέβαιο, γιατί βέβαια το πρωί, όπως πάντα, θα ξημερώσει, εκείνο λοιπόν που μας φαίνεται κοντινό, δεν είναι κοντινό πάντα, και την έχουν αυτήν την ιδιότητα οι στιγμές, να μπορούν να μακραίνουν, να μακραίνουν, και τεράστιες να γίνονται...
ας είναι...

εκείνη, στο ντουλάπι ανακάλυψε ένα σακκουλάκι ξανθή σταφίδα,

και τσιμπολογάει τώρα,
να γλυκάνει λίγο τα μέσα της.