Χαμένα ! τι «μη πίστη», είν’ αυτή, Θεέ μου !
Το έχω ξαναπεί, μα είναι καιρός τώρα πίσω, και το ξέχασες.
Για την ακρίβεια, την άλλη μέρα του Μακρυγιάννη.
Τότε που κατεγράφη εντός της, και επί υαλοπίνακος η σπανιότης και η μοναδικότης.
Και τότε που ακόμα καταγράφαμε την απελπισία - απόγνωση.
«Η άποψη αυτή, ούτε καν δεκαπεντάχρονα πια δεν εκφράζει
πόσο μάλλον...»
Το σκυλί του Γαλάτη πολεμιστή.
Ιδέες αν-ίδεες, που αδικούν την ελπίδα, που αδικούν την αγάπη, αδικούν την πίστη.
Νυνί δε, ΔΕΝ μένει πίστις, ελπίς, αγάπη ; Εξέπεσαν; !
Εξέπεσαν; !
Ό, τι είναι κανονισμένο, καλώς είναι κανονισμένο.
Και δεν κουράζομαι να το λέω, Le Meilleur.
Κι ακόμα, έτσι οφείλουν να είναι τα μάτια. Σαν τα δικά μου. Και σαν την δική σου υπόσχεση. Προσηλωμένα. Ό, τι δήποτε άλλο, θα ήταν μια μπούρδα. Μπούρδα η ζωή χωρίς προσήλωση, και μπούρδα, εάν δεν δύναται η πίστη όρη μεθιστάνειν.
Και στην εντέλεια ήσαν όλα. Τέλεια. Το τέλειο της ευτυχίας. To γαλάζιο της αθωότητας. Πρόσωπο αγνώριστο μπρος στον καθρέφτη. Να φεγγοβολά! Σαν ήλιος και μαζί σαν πανσέληνος του Αυγούστου.
Και μην μου αγγίξει κανείς εκείνη την απαλή ρυτίδα στο ποιητικό μέτωπο.
Και μην μου αγγίξει κανείς τα καστανά μύγδαλα. Άκου προδότες! Τι ανιστορισιά!

…Μείζων δε τούτων , ίσως η Πίστη.