κι οι γλάροι
τα γοργόφτερα πουλιά
λευκό μπαλέτο στα σκοτάδια…

.

Μικρό ημερολόγιο ταξιδιού
- συνέχεια

στη θάλασσα

Πρωϊνοί σήμερα.
Είναι, που σχεδόν δεν κοιμηθήκαμε αποβραδύς.
Κακός θαλασσινός καιρός. Γερές αναταράξεις, και προς το ξημέρωμα οι αστραπές σκίζαν το στερέωμα, και κάναν τη νύχτα μέρα.
Το πλήρωμα επί ποδός.
Ο καπετάνιος όρθιος στο τιμόνι. Όλοι στα πόστα τους.
Αυτοί, όλοι εδώ μέσα οι ναυτικοί, είναι γερά σκαριά, ψημένοι στα ταξίδια, συνηθισμένοι σε φουρτούνες, κύματα και κακούς καιρούς. Δεν δείχνουν να σκιάζονται εύκολα.
Η μόνη άμαθη είμ’ εγώ.
Ήταν επιλογή μου όμως το ταξίδι, και γι αυτό στέκομαι τώρα, ήσυχα στη θέση μου, δίχως να γκρινιάζω.
Όταν κάτι το διαλέγεις, και μάλιστα έπειτα από δική σου ανάγκη, ή σκέψη ώριμη (απ’ όποια πλευρά θέλεις δες το), πάει και τελείωσε, μπαίνεις σε δρόμο και τον ακολουθείς. Γίνεται δρόμος δικός σου. Οδός σου.
Τον αγκαλιάζεις και πηγαίνετε αντάμα. Ο δρόμος κι εσύ.
Ετούτος εδώ ο δρόμος που εγώ επέλεξα, είν’ ένας δρόμος θαλασσινός. Διόλου εύκολος. Μα ποιος είπε, πως οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να τους αρέσουν τα εύκολα;

Κοντά στο ξημέρωμα, τα μπωφόρια έπεσαν –μπωφόρια, τα λέει ο λοστρόμος, μπωφόρια τα λέω κι εγώ-, έπεσε η θάλασσα, μαζεύτηκε ο καιρός, ο ουρανός είναι μολυβής, τα σύννεφα βαριά, ταξιδιάρικα.
Ο καπετάνιος άφισε το τιμόνι στον δεύτερο, και κατέβηκε να ξεκουραστεί.
Ξυλιασμένος ήτανε. Τον βόηθησα να βγάλει την εξάρτηση της βάρδιας, άναψα φωτιά, έβρασα στην μπουγιότα νερό με μοσχοκάρφια και ξύλο κανέλλας μέσα, έφτιαξα δυό γερά μαύρα τσάγια. Πήρα απ’ το ντουλάπι δυό κούπες, εγγλέζικη πορσελάνη. Τον σέρβιρα, στο δικό του τσάϊ έσταξα και λίγο γαλλικό cognac, κι έπειτα κάθισα σιμά του.

«Κρυώνουν τα πόδια μου», είπε. Βγάλαμε τις κάλτσες, είχαν υγρασία. Πήρα απ’ το ραφάκι το οινόπνευμα, «άσε με να σε φροντίσω», του λέω, κι εκείνος υπάκουσε, σαν ένα μέταλλο που μαλακώνει έγινε το σώμα του, το ένιωσα σαν άρχισα να του τρίβω με το σπίρτο τα πόδια.
Ο παππούς μου ο σφουγγαράς -εκ Σύμης- , ήταν κι αυτός ένας γερός, σκληροτράχηλος ναυτικός, μου έλεγε, πως στο κρύο, έκαναν τα χρόνια εκείνα εντριβές με πετρέλαιο.
Έτσι, ζέστανα τα ταξιδιάρικα πόδια του καπετάνιου μου, τον έχωσα στην κουκέτα, τον κουκούλωσα με το πάπλωμα της χήνας, τον σταύρωσα, ακούμπησα ένα φιλί στα γκρίζα του μαλλιά, έσβησα το φως, άναψα την μικρή λάμπα στο παλιό μου γραφειάκι και κάθισα να βάλω μιαν τάξη στις σκέψεις μου, και στην αταξία γύρω μου.

Έψαχνα από καιρό στις λατινικές μου σημειώσεις, κάτι να βρω για την έκφραση alma mater.
Αντιγράφω έτσι, μια παράγραφο, που βρήκα.

Alma Mater
ή
Alma Parents

L'Alma Mater est un terme d'origine latine, traduisible par « mère nourricière ». Le terme était employé dans la Rome antique, pour désigner la déesse mère

Η τροφός μήτηρ
"Ποτνία μήτηρ"

Selon la légende, Rome est fondée par Romulus et Rémus, qui, dans leur enfance, auraient été nourris par une louve.

http://fr.wikipedia.org/wiki/Catégorie:Locution_latine
« expressions latines »

(Aux Etats-Unis, la plupart des vieilles universités, possèdent leur Alma Mater, terme qui désigne dans ce cas l'intégralité de l'hymne d'une université)

Από τον πίνακα με τους λατινικούς όρους, ξαναβρίσκω εδώ, μιάν έκφραση, που πάντα με συγκινούσε και μ’ ενδιέφερε :

non ministrari sed ministrare

"You are not here to be served but to serve"

ουκ ήλθε διακονηθήναι αλλά διακονήσαι"

δεν θυμάμαι, και πρέπει να το ψάξω, μα ίσως είναι από το ευαγγέλιο το κατά Λουκάν.
εξάλλου, το alma mater, με οδηγεί στην

Γαλακτοτροφούσα